Του Απόστολου Διαμαντή
Η σφαγή στο Παρίσι είναι το τέλος μιας περιόδου και η αρχή μια άλλης. Τελειώνει η διαδικασία κατάργησης των εθνικών ταυτοτήτων και των συνόρων και αρχίζει ταυτόχρονα μια νέα περίοδος αστάθειας στον ισλαμικό κόσμο, αλλά και στην Ευρώπη.
Είναι προφανές πως η ισλαμική βία δεν είναι χωρίς αιτία. Μπορεί η βία να είναι δομικό στοιχείο στους μουσουλμανικούς πολιτισμικούς κώδικες, να χαρακτηρίζει το Κοράνι σε μεγάλο βαθμό, αλλά και την ιστορική πορεία του ισλάμ, αλλά είναι εξίσου προφανές πως η τεχνολογική και οικονομική πρόοδος του δυτικού κόσμου τα τελευταία 300 χρόνια ‘έθεσαν τον μουσουλμανικό κόσμο σε τροχιά σύγκλισης με την Δύση.
Η δημιουργία των εθνικών καθεστώτων στα μέσα του 20ου αιώνα έδινε την εντύπωση πως τα κράτη της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής θα περνούσαν, αργά ή γρήγορα, σε μια φάση εκβιομηχάνισης, εθνικής ανασυγκρότησης και πολιτισμικής ώσμωσης με τον ευρωπαϊκό κόσμο. Η ανάπτυξη μαρξιστικών και σοσιαλιστικών ιδεών και κινημάτων, στο πλαίσιο του κινήματος του Τρίτου Κόσμου, αλλά και η υποστήριξη της ΕΣΣΔ, διασφάλιζαν αυτήν την πορεία που έμοιαζε περίπου αναπόφευκτη.
Πλην όμως, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η κυριαρχία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στις εθνικές παραγωγικές τάξεις και η επιβολή της πολιτικής των ΗΠΑ, της πολιτικής της κατάργησης των συνόρων και της απελευθέρωσης προσώπων, εμπορευμάτων και χρήματος, οδήγησαν στην ανατροπή των εθνικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική. Είναι επίσης γνωστό πως για να ολοκληρωθεί αυτή τη διαδικασία, η Δύση χρησιμοποίησε το φανατικό Ισλάμ, ως πολεμικό βραχίονα.
Όλα αυτά λαμβάνουν τέλος, μετά την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008. Οι πολιτικές των μεγάλων οικονομικών συσσωματώσεων καταρρέουν. Το ευρώ κυριολεκτικά παραπαίει, ενώ η ανατροπή των εθνικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή οδήγησε σε πολιτικό χάος, σε μαζική μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρώπη και σε τυφλές επιθέσεις ισλαμιστών.
Το προφανές συμπέρασμα είναι πως οδηγούμαστε ολοταχώς στην επαναφορά των εθνικών συνόρων, στην επαναφορά του εθνικού πλαισίου και των εθνικών ταυτοτήτων, καθώς η θεμελιώδης σημερινή αντίθεση μέσα στον δυτικό κόσμο είναι αυτή μεταξύ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που απαιτεί κατάργηση κάθε εθνικής ταυτότητας και κρατικής κυριαρχίας και των λαών που απαιτούν την διατήρηση των εθνικών κυριαρχιών. Η απαίτηση αυτή ταυτίζεται με το αίτημα της ελευθερίας.
Η αριστερά δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάει πως ο όρος εθνικισμός απέκτησε αρνητικό περιεχόμενο στα μέσα του 20ου αιώνα, με την εμφάνιση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και του ιταλικού φασισμού. Έως τότε ο εθνικισμός συνιστούσε την βασική πολιτική ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης- η οποία μας έχει δώσει και τους κώδικες του εθνικισμού- αλλά και του ευρωπαϊκού διαφωτισμού συνολικά. Ο εθνικισμός ήταν το κίνημα που ανέτρεψε την απολυταρχία.
Τώρα, μέσα σ’ αυτό το τρομοκρατικό κλίμα, υπό το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης και των ισλαμικών επιθέσεων στην Ευρώπη, είναι προφανές πως οδεύουμε προς την επαναφορά των προστατευτικών μέτρων, προς την επαναφορά εν τέλει της πραγματικότητας των εθνικών ταυτοτήτων.
Ο Ολάντ κατέληξε στο μήνυμά του με την ιαχή Ζήτω η Γαλλία. Αυτή η ιαχή, ενός εντελώς ανίσχυρου προέδρου, θα περάσει εντός ολίγου σε άλλα στόματα, πράγμα που θα οδηγήσει πιθανόν σε κατάρρευση της ένωσης.
Ο Κονδύλης είχε πει κάποτε προφητικά: «Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε υπήρξε ποτέ, ούτε και πρόκειται να υπάρξει στο προβλεπτό μέλλον». Νομίζω πως είμαστε στο σημείο της οριστικής επιβεβαίωσης αυτής της φράσης.