Tου Άρη Χατζηστεφάνου | Καθώς ξεκινούσε η εν πλω διαμαρτυρία ακτιβιστών για την υδρόλυση του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, μια σειρά συμπτώσεων ήρθε να μας θυμίσει ότι πριν από τον αμερικανικό στόλο ήταν η ιταλική μαφία που είχε μετατρέψει την περιοχή σε υγρό σκουπιδότοπο τοξικών και ραδιενεργών ουσιών.
Πριν από μερικά χρόνια το BBC, θέλοντας να αποδείξει ότι οι θεωρίες για το τρίγωνο των Βερμούδων αποτελούν αστικό μύθο, συνέλεξε στοιχεία για τις εξαφανίσεις πλοίων σε θαλάσσιες περιοχές διαφόρων σημείων του πλανήτη. Το συμπέρασμα ήταν ότι υπάρχουν δεκάδες περιοχές με πολύ υψηλότερα επίπεδα ναυτικών δυστυχημάτων, τα οποία όμως δεν προκαλούν την ίδια συγκίνηση στους υποστηρικτές των θεωριών συνωμοσίας και τους κάθε λογής… ουφολόγους.
Μια πιο προσεκτική έρευνα θα αποδείκνυε ότι το πιο «μυστηριώδες» τρίγωνο δεν βρίσκεται ανοιχτά της Φλόριντας αλλά στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Ιταλία, την Ελλάδα και τις ακτές της Αφρικής. Πρόκειται για το «μεσογειακό τρίγωνο των Βερμούδων», στο οποίο η μαφία της Καλαβρίας βύθιζε για δεκαετίες πλοία που μετέφεραν επικίνδυνα τοξικά και ραδιενεργά απόβλητα. Αν και λιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό σε σχέση με τη σισιλιάνικη Κόζα Νόστρα ή τη ναπολιτάνικη Καμόρα, η περιβόητη Ντραγκέτα της Καλαβρίας αποτέλεσε το ισχυρότερο συνδικάτο του εγκλήματος στην Ιταλία της δεκαετίας του ’90. Ανάμεσα σε άλλες δραστηριότητες που της απέφεραν τζίρο μεγαλύτερο και από αυτόν της FIAT, η Ντραγκέτα κατηγορείται ότι «εξαφάνισε» τουλάχιστον 30 πλοία με τοξικά που θα έπρεπε να περάσουν από πολυδάπανες επεξεργασίες οι οποίες θα τα καθιστούσαν ακίνδυνα για το περιβάλλον.
Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κάποιος ότι οι παράνομες αυτές ενέργειες της ιταλικής μαφίας είχαν ακόμη και γεωπολιτικές επιπτώσεις σε μια περιοχή που εκτείνεται από τις ιταλικές ακτές της Μεσογείου μέχρι το Κέρας της Αφρικής. Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ήταν η Σομαλία. Οι προσπάθειες των ντόπιων ψαράδων να αποτρέψουν τη βύθιση τοξικών ουσιών κοντά στις ακτές της χώρας τους, με τη δημιουργία ένοπλων ομάδων αυτοάμυνας, οδήγησαν σταδιακά στο φαινόμενο της πειρατείας. Ο φαύλος κύκλος είναι εδώ εμφανής: η Σομαλία, η οποία παρέμενε σε χαοτική κατάσταση μετά την αμερικανική επέμβαση του 1993, έγινε εύκολο θύμα της ιταλικής μαφίας, γέννησε ως απάντηση το φαινόμενο της πειρατείας και στη συνέχεια δέχτηκε νέες αμερικανικές επεμβάσεις και βομβαρδισμούς με πρόσχημα την αντιμετώπιση… της πειρατείας.
Τις τελευταίες εβδομάδες όμως, το «μεσογειακό τρίγωνο των Βερμούδων» ξύπνησε και πάλι. Αυτή τη φορά όχι για να καταπιεί τα σαπιοκάραβα της ιταλικής μαφίας, αλλά τα υπερσύγχρονα σκάφη του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού και άλλων χωρών που συνοδεύουν το περίφημο «Cape Ray», το οποίο πραγματοποιεί την εν πλω καταστροφή των χημικών όπλων της Συρίας. Το στίγμα των πολεμικών σκαφών εξαφανίστηκε, καθώς ο αμερικανικός στόλος, που έχει αναλάβει την ευθύνη για τη διαδικασία της υδρόλυσης των επικίνδυνων ουσιών, προτιμά να λειτουργεί σε συνθήκες απόλυτης μυστικότητας.
Πρόκειται για «εγκληματίες εν κρυπτώ», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Βαγγέλης Πισσίας, επικεφαλής της πρωτοβουλίας «Ελεύθερη Μεσόγειος», που συμμετέχει στις κινητοποιήσεις εναντίον της υδρόλυσης. Μιλώντας την Πέμπτη στην κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσαν στα Χανιά οργανώσεις και φορείς που συμμετέχουν στην εν πλω διαμαρτυρία, ο Πισσίας έκανε λόγο για «τοξικές κυβερνήσεις» και «τοξικά καθεστώτα», συνδέοντας την υπόθεση με το συνεχές δράμα των Παλαιστινίων στη Γάζα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η πρωτοβουλία «Ελεύθερη Μεσόγειος» συμμετέχει με το θρυλικό καΐκι «Αγιος Νικόλαος» που είχε σπάσει τον ισραηλινό αποκλεισμό της Γάζας το 2008.
Σύνδεση των κινητοποιήσεων με τις ευρύτερες πολιτικές (και πολεμικές) εξελίξεις στη Μεσόγειο έκανε και η Νέλλη Ψαρού, από το συντονιστικό Χανίων, σημειώνοντας ότι πρόκειται για τα «χημικά του πολέμου» που φτάνουν στη Μεσόγειο μαζί με τις ροές προσφύγων που δημιουργεί η πολιτική των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή.
Αποτελεί ίσως ειρωνεία της τύχης ότι το «Cape Ray» παρέλαβε το τοξικό φορτίο του από το λιμάνι Gioia Tauro (την αρχαιοελληνική πόλη Μέταυρος) από όπου κάποτε ξεκινούσαν τα ιταλικά συνδικάτα του εγκλήματος για να στείλουν τα καράβια τους στον βυθό της θάλασσας. Αυτή τη φορά όμως, δεν είναι τα τοξικά στοιχεία που θα φέρουν τις γεωπολιτικές εξελίξεις, όπως συνέβαινε στην περίπτωση της Σομαλίας, αλλά οι γεωπολιτικές εξελίξεις που επαναφέρουν τα χημικά στη Μεσόγειο. Και αν οι υπεύθυνοι της υδρόλυσης διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος από τη διαδικασία, οι συνθήκες απόλυτης μυστικότητας που έχουν επιβάλει παραπέμπουν περισσότερο στον νόμο της σιωπής (ομερτά) της ιταλικής μαφίας παρά σε μια διεθνή επιχείρηση υπό την εποπτεία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Για τους διοργανωτές των κινητοποιήσεων που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα εναντίον της υδρόλυσης, ακόμη και αν δεν σημειωθεί (ή αν δεν αναφερθεί, όπως λένε χαρακτηριστικά) κάποιο ατύχημα, η πειραματική διαδικασία της υδρόλυσης εν πλω αποτελεί απλώς το πρώτο βήμα για την εκ νέου μετατροπή της ευρύτερης περιοχής σε μια θαλάσσια χωματερή τοξικών και ραδιενεργών ουσιών.
Εφημερίδα των Συντακτών 26/7/2014