Γράφει ο Ιωάννης Κουρουτάκης
Χίλια εννιακόσια τριάντα τέσσερα στην Γερμανία.
Στη Ναζιστική Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ.
Τα ατομικά δικαιώματα έχουν ήδη ανασταλεί. Οι πρώτες εκκαθαρίσεις των Εβραίων έχουν αρχίσει. Οι λειτουργίες των κομμάτων πλην του Εθνικοσοσιαλισμού, έχουν σταματήσει. Τα Ες – Α και Ες – Ες οργιάζουν και τρομοκρατούν τον Γερμανικό λαό. Ο πρόεδρος της Γερμανίας Χίντεμπουργκ βρίσκεται στα τελευταία του. Καγκελάριος ο Χίτλερ. Αντικαγκελάριος ο δαιμόνιος Φον Πάπεν.
Κάθε ελεύθερη σκέψη έχει ατονήσει. Κάθε ελεύθερη λαλιά έχει βουβαθεί. Ο φόβος και ο τρόμος πλανιώνται στην δύστυχη χώρα. Όλοι κι όλα ουρλιάζουν στην Γερμανία εκείνη την εποχή, μα πάνω απ’ όλους και όλα ουρλιάζει το φρικτό αρχιτζομπανόσκυλο του Ναζισμού: ο Χίτλερ.
Τα σύννεφα του πολέμου που σκεπάζουν ολόκληρη τη Γερμανία ετοιμάζονται ν’ απλωθούν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Όλοι μικροί μεγάλοι με κομμένη την ανάσα περιμένουν το ξέσπασμα της μπόρας το ξέσπασμα δηλαδή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου της φοβερότερης και καταστρεπτικότερης μέχρι σήμερα ανθρωποσφαγής. Μα πριν από τον ερχομό της μπόρας έρχεται η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου η Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών όπως πέρασε στην Ιστορία.
Δύσμοιρη Γερμανία ! Δύσμοιρη Ανθρωπότητα!
Χίλια εννιακόσια τριάντα τέσσερα στη Γερμανία του Αδόλφου Χίτλερ. Στο Μόναχο. Τριάντα Ιουνίου. Ημέρα Σάββατο πρωί! Το χρονικό των Μεγάλων Μαχαιριών, το χρονικό της μεγάλης σφαγής μόλις αρχίζει. Το ρολόι της ιστορίας δείχνει έξι, έξι, και κάτι. Η φάλαγγα του θανάτου ξεκινά. Σημείον εκκινήσεως το υπουργείο των Εσωτερικών της Βαυαρικής πρωτεύουσας, προορισμός το Μπαντ Βισλεε, μια γραφική μέσα στα πεύκα πανέμορφη πολίχνη με ιαματικές πηγές 57 χιλιόμετρα μακριά από το Μόναχο. Τόπος σφαγής: Το πανδοχείο «Χανσλεμπάουρε». Σφάγια: Οι φαιοχίτωνες. τΑ Ες – Α. Σφαγείς: Οι μελανοχίτωνες τα Ες-Ες. Αρχισφαγεύς: το μαντρόσκυλο της Γερμανίας ο Χίτλερ.
Μέγας εντολεύς: Ο γηραιός Στρατάρχης Χίντερμπουργκ. Η φάλαγγα του θανάτου προχωρεί. «Μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός και πίσω του οι σκύλοι» Το αυτοκίνητο του Χίτλερ προπορεύεται. Αρχηγός είναι, πάντα οι αρχηγοί προπορεύονται. Πίσω ακολουθεί το αυτοκίνητο του Γιόζελφ – Γκαίμπελ του δαιμόνιου υπουργού προπαγάνδας και πληροφοριών. Πιο πίσω ο Εμιλ Μωρίς ο σωματοφύλακας. Πάνοπλοι Ες – Ες κλείνουν τη φάλαγγα των αυτοκινήτων. Ο Χίτλερ βιάζεται να προφτάσει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με την ηγεσία των Φαιοχιτώνων και τον Ράιμ τον αρχηγό τους. Θέλει να ξεμπερδέψει μια ώρα αρχύτερα γιατί φοβάται. Ναι φοβάται μήπως βγει εκπρόθεσμος… στη συμφωνία «Ντώυτσλαντ», σ’ ότι δηλαδή έχει συμφωνήσει με τους «γερο – κόπανους» όπως ονομάζει τους Στρατηγούς – Αρχηγούς του Γερμανικού Επιτελείου.
Στη συμφωνία εκείνη δέχτηκαν οι γέρο – κόπανοι να υποστηρίξουν τον Χίτλερ σαν διάδοχο των Χίντεμπουργκ. Σ’ αντάλλαγμα ο Χίτλερ δέχτηκε να περιορίσει τα φιλόδοξα σχέδια του Ράιμ. Και των Φαιοχιτώνων του.
Μόλις χτες έλαβε την τελευταία προειδοποίηση των στρατηγών και του Χίντερμπουργκ. «Αν δεν ενεργήσετε… η Ράιχσβερ θα αναγκαστεί να επέμβει». Οπότε αντίο όνειρα και φιλοδοξίες, αντίο χιλιόχρονο Γ’ Ράιχ. Η τελευταία αυτή προειδοποίηση κατατρόμαξε τον Αδόλφο. Τον ξανάφερε στην πραγματικότητα.
Κατάλαβε ότι δεν υπήρχαν πια άλλα περιθώρια και ότι αν ήθελε να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του έπρεπε να επέμβει και μάλιστα δυναμικά. Τώρα! Οι Στρατηγοί δεν αστειεύονταν. Αργότερα σαν θα ‘παιρνε όλες τις εξουσίες στα χέρια του θα τους κανόνιζε κι αυτούς. Τώρα όμως έπρεπε να τηρήσει τη συμφωνία.
Έπρεπε να βγει από τη μέση ο Ρίμ και η συμμορία του, οι φαιοχιτώνες. Δυόμιση εκατομμύρια μέλη αριθμούσαν οι φαιοχίτωνες ή αλλιώς Ες -Α . Οι περισσότεροι αλήτες, τραμπούκο, κατάδικοι του Κοινού Ποινικού δικαίου κατακάθια της κοινωνίας. Η τεράστια αυτή μάζα ήταν προσωπικό δημιούργημα του Λοχαγού Ράιμ, ανθρώπου με τρομερές οργανωτικές ικανότητες, ήρωα του Α’ παγκόσμιου πολέμου (Βερντέν), προσωπικού φίλου και συνεργάτη του Χίτλερ. Ο τεράστιος αυτός ιδιωτικός στρατός έναν και μόνον αρχηγό αναγνώριζε. Τον Ράιμ και μόνο αυτόν!
Μέθυσος, ομοφυλόφιλος, κάθαρμα ο Ράιμ. Το ίδιο και οι οπαδοί του. Κοινή πορεία με τον Χίτλερ ο Ράιμ. Κοινοί αγώνες. Ο ένας χρειαζόταν τον άλλο. Και οι δύο μαζί δημιούργησαν το Εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα και το έφεραν στην σημερινή του ακμή. Ο Ράιμ όμως ήθελε κάτι παραπάνω, οραματιζόταν μια δεύτερη, μια πραγματική επανάσταση, όπου τον κύριο ρόλο θα τον έπαιζε αυτός κι τα Ες –Α του. Φιλοδοξούσε ο σάτυρος λοχαγός, το δημιούργημά του (ο ιδιωτικός του στρατός), να υποκαταστήσει τον Γερμανικό στρατό. Αυτό το ‘λεγε και το διακήρυττε προς κάθε κατεύθυνση, πράγμα που φυσικά δεν μπορούσαν να το ανεχτούν οι Γερμανοί Στρατηγοί, μα ούτε και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες της χώρας.
Φιλοδοξούσε και κάτι άλλο ακόμα ο Ράιμ που δεν το ‘λεγε στα φανερά τουλάχιστον μα που αποτελούσε τη μια και μοναδική του σκέψη. Να γίνει αυτός ο Κύριος του Νέου χιλιόχρονου Ράιχ.
Είναι αλήθεια πως οι στενοί συνεργάτες του Χίτλερ (Χίμμλερ, Χάυντρικ) διέβαλαν τον Ράιμ στο αρχηγό τους παραφουσκώνοντας τις φήμες, διογκώνοντας τα πράγματα . Μα και ο Ράιμ δεν καθόταν ήσυχα.
Οι άνθρωποι του οι Φαιοχίτωνες διαρκώς «τρόχιζαν τα μεγάλα μαχαίρια τους» ρίχνοντας συνθήματα εναντίον του Χίτλερ. Έπρεπε κάτι λοιπόν να γίνει, για να απαλλαγεί η Γερμανία απ’ αυτό το αίσχος που λεγόταν Φαιοχίτωνες και που η ηγεσία του με τον χυδαίο Ράιμ επικεφαλής έκανε ότι μπορούσε για να εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα. Παρ’ όλα αυτά ο Χίτλερ δίσταζε να εξοντώσει τον Ράιμ. Δίσταζε για δύο πράγματα. Πρώτον τον εκτιμούσε αφάνταστα γιατί όσα είχε προσφέρει ο Ράιμ στο Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα δεν τα είχαν προσφέρει όλοι μαζί οι Ναζί ηγέτες και δεύτερον γιατί υπολόγιζε την τεράστια δύναμή του. Όλοι του όμως οι δισταγμοί διαλύθηκαν μετά το τελευταίο απειλητικό τελεσίγραφο. Πως θα κατόρθωνε να γινόταν πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς την υποστήριξη των Στρατηγών; Έτσι αποφάσισε να ξεκαθαρίσει μια για πάντα δυναμικά πλέον τα πράγματα . Σ’ αυτό τον βοήθησε και η μεταστροφή του Γκαίμπελς που ενώ βρισκόταν σε μυστικές επαφές με τον Τάιμ, στην τελευταία στιγμή μεταπήδησε στο στρατόπεδο του Χίτλερ λέγοντάς του μάλιστα και τα εξής περίφημα. «Στην πάλη για την εξουσία όποιος χτυπάει πρώτος κερδίζει τον πρώτο γύρο. Και ο πρώτος γύρος είναι πάντα αποφασιστικός».
Στο Χανσελμπάουερ, στο μικρό αυτό Βαυαρέζικο πανδοχείο οι Φαιοχίτωνες Αρχηγοί είχαν συγκαλέσει το συνέδριό τους για τις 30 Ιουνίου. Κάλεσαν και τον Χίτλερ. Τους υποσχέθηκε ότι θα πάει και πήγε… φέρνοντας τον θάνατο.
Η μακριά φάλαγγα από αυτοκίνητα με τον Χίτλερ επικεφαλής, σταμάτησε λίγα μέτρα από την πόρτα του μικρού πανδοχείου Χάνσελμπάουερ. Απόλυτη βαθειά σιγή βασίλευε παντού. Οι ένοικοι του πανδοχείου κοιμόνταν, ξεκουράζονταν. Σε λίγες ώρες θα ‘πρεπε να ‘ναι φρέσκοι – φρέσκοι για να αντιμετωπίσουν τον ερχομό του Χίτλερ. Και νηφάλιοι για τις βαρυσήμαντες αποφάσεις που θα ‘παιρναν, καθοριστικές της περαιτέρω πορείας του κόμματος. Την απόλυτη σιγή την διέκοψε το ουρλιαχτό του Φύρερ. Ήταν το σύνθημα.
Δεκάδες ουρλιαχτά ακολούθησαν. Σαν δαίμονες της κόλασης ορμούν τα Ες –Ες. Σε δευτερόλεπτα σπουν την πόρτα του πανδοχείου χύνονται στου διαδρόμους. Ανοίγουν την πρώτη πόρτα χωρίς εξηγήσεις πυροβολούν. Ανοίγουν την δεύτερη. Γυμνός στο κρεβάτι ο Στρατηγός των Ες – Α της Σιλεσίας Χάινες (ομοφυλόφιλος κι αυτός), βρίσκεται αγκαλιά με το σωφέρ του και μάλιστα σε πολύ θερμή περίπτυξη. Τα πολυβόλα κροταλίζουν και πάλι. Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται πάρα πολλές φορές. Άλλους σέρνουν από τα μαλλιά, άλλους κλωτσούν, άλλους σκοτώνουν επί τόπου. Τον Ράιμ τον αναλαμβάνει ο ίδιος ο Χίτλερ.
Λογομαχούν οι δύο ηγέτες ανταλλάσσουν βαριά λόγια. Έξαλλος ο Χίτλερ τον παραδίδει στα Ες – Ες. Αργότερα δίδει εντολή και τον σκοτώνουν. Σε λίγα μόνο λεπτά ο όμορφο πανδοχείο μεταβάλλεται σε κόλαση. Σε λίγα μόνο λεπτά ο Χίτλερ και τα Ες – Ες του καθαρίζουν την ηγεσία των Φαιοχιτώνων. Ίσως απ’ αυτή την κεραυνοβόλα, αστραπιαία πράγματι εκκαθάριση ο Χίτλερ και οι επιτελείς του να σκέφτηκαν και τελικά να υιοθέτησαν τον κεραυνοβόλο πόλεμο.
Τους σκοτωμένους τους στίβασαν σε καμιόνια. Τους πληγωμένους επίσης. Αργότερα θα τους σκοτώσουν κι αυτούς. Δεν πρέπει να υπάρχουν μάρτυρες. Θριαμβευτής ο Χίτλερ και οι χασάπηδες του μπαίνουν στα αυτοκίνητα, παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Την ίδια ώρα στο Βερολίνο, στην έδρα της φοβερής Γκεστάπο οι δύο Αρχιδήμιοι του Ναζισμού, ΧΙΜΜΛΕΡ και ΧΑΥΝΤΡΙΚ, αρχηγός και υπαρχηγός ξεσφραγίζουν τους απόρρητους φάκελους, διαβάζουν τα ονόματα των προγραμμένων. Μόλις προ ολίγου πήραν το συνθηματικό σήμα «Κολιμπρί». Αυτό περίμεναν οι δύο Αρχιδήμιοι. Και τώρα επί το έργο. Οι διαταγές με τα ονόματα των ξεγραμμένων στέλνονται τηλεφωνικώς σ’ ολόκληρη την Γερμανία. Το όργιο αίματος αρχίζει.
Αποσπάσματα από Ες – Ες διατρέχουν ολόκληρη τη χώρα. Οι συνωμότες που σκέφτηκαν να κηρύξουν την δεύτερη επανάσταση συλλαμβάνονται ή εκτελούνται αμέσως. Ανάμεσά τους παλιοί αγωνιστές, τιμημένοι δαφνοστεφανωμένοι από το κόμμα, τώρα όμως όλοι αυτοί πρέπει να πεθάνουν. Όπως συνήθως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι προσωπικές αντεκδικήσεις δίνουν και παίρνουν. Δολοφονείται ο πρώην Καγκελάριος Στρατηγός Κουρτ Φον Σλάιχερ μαζί με την γυναίκα του (προσωπική εκδίκηση του Χίτλερ), γιατί ο δύστυχος ο Σλαίχερ συνιστούσε στον γηραιό Χίντεμπουργκ να παραμερίσει τον Χίτλερ. Χίμλερ και Χάυντρικ βρίσκονται στο στοιχείο τους. Το ίδιο και ο Γκαίριγκ. Εκατοντάδες άτομα οδηγούνται στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Μια και μόνο απαίσια διαταγή ακούγεται. Να τουφεκιστεί! Να τουφεκιστεί! Σ’ όλο το Ράιχ η δήμιοι ασταμάτητα εκτελούν. Λουτρό αίματος. Αίμα πολύ αίμα. Τα τηλέφωνα της Γκεστάπο διαρκώς κουδουνίζουν Κάθε τηλεφώνημα και μια ζωή χάνεται. Δύο μερόνυχτα κράτησε η νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών. Τρομερός ο απολογισμός. Τα Ες Ες οργιάζουν. Θριαμβεύει ο Αδόλφος. Την 1η Ιουλίου ο Φύρερ παίρνει ένα τηλεγράφημα. Από τις σφραγίδες και τις βούλες ο αρχιφονιάς καταλαβαίνει τον αποστολέα. Μ’ αγωνία τ’ ανοίγει. Διαβάζει…
«Συμφώνως προς αναφοράς που μου υπεβλήθηκαν, συντρίψατε όλας τας στασιακάς Ραδιουργίας. Εσώσατε τον Γερμανικόν λαόν από κίνδυνον, Μέγα. Σας εκφράζω την βαθείαν ευγνωμοσύνην μου και την ειλικρινή εκτίμησίν μου».
Στρατάρχης Φον Χιντενμπουργκ
Πρόεδρος του Ράιχ.
Δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες που να μας λένε το τι έκανε ο Χίτλερ μόλις πήρε το τηλεγράφημα του Χίντερνμπουργκ. Δυστυχώς δεν υπάρχουν. Εγώ τουλάχιστον όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα. Οι φήμες όμως λένε… πως μόλις ο Αρχιβρυκόλακας πήρε το τηλεγράφημα απομονώθηκε στα ιδιαίτερα δώματα. Οι ίδιες πάλι φήμες λένε πως ακούστηκαν ουρλιαχτά. Μακρόσυρτα, συνεχή, παράξενα, ακαταλαβίστικα ουρλιαχτά που κατέληγαν σε χαρούμενα ξεφωνητά και γουργουρίσματα. Δεν ξέρω τι να πιστέψω. Μήπως έτσι θριαμβολογούν οι Βρυκόλακες;
Έτσι άρχισε κι έτσι τελείωσε η μεγάλη αυτή σφαγή, που έμεινε στην ιστορία σαν η νύχτα των Μεγάλων μαχαιριών. Τραγικός ο απολογισμός. Εξοντώθηκαν εβδομήντα επτά ηγέτες των Ες –Α και μερικές χιλιάδες ακόμα Φαιοχίτωνες εχθροί του Χίτλερ και της παρέας του Εδραιώθηκε ο Χίτλερ. Η μυστική συμφωνία (Ντώυτσλαντ) τηρήθηκε κατά γράμμα. Ο Χίντεμπουργκ και οι Στρατηγοί του Επιτελείου του οι γέρο – κόπανοι τήρησαν τις υποσχέσεις τους. Σ’ ανταμοιβή ο Χίτλερ, ανηγορεύτηκε διάδοχος του γηραιού στρατάρχη και μετά τον θάνατό του γίνηκε πρόεδρος του Γ’ Ράιχ (συμφωνία κυρίων).
Και ο Χίτλερ κατά την πιστή του μέθοδο, σ’ ένδειξη ευγνωμοσύνης στράφηκε εναντίον των Στρατηγών υποστηρικτών του. Με διάφορες αισχρές κατηγορίες τους πέταξε έξω από το στράτευμα. Έτσι πραγματοποιήθηκε το όνειρο του πρώην δεκανέα προς την υπέρτατη αρχή, προς την υπέρτατη εξουσία.
Η νύχτα των Μεγάλων μαχαιριών του άνοιξε τον δρόμο. Αξίζει δε ν’ αναφερθεί ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο που κατετέθη στην Δίκη του αιώνα, στην Δίκη της Νυρεμβέργης. Ένα περιστατικό, συνταρακτικό πράγματι μα και χαρακτηριστικό της ασύλληπτης γενικής παραφροσύνης της ασύλληπτης γενικής αισχρότητας και κυνικότητας των Χιτλερικών εωσφορικών ορδών, της νύχτας εκείνης…
Ο δόκτωρ Βίλλι Σμιτ ήταν σπουδαίος μουσικοκριτικός, μια προσωπικότητα δηλαδή ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους της Γερμανίας. Ακόμη δε ήταν ένας πού φιλήσυχος και νοικοκυρεμένος ανθρώπους που ποτέ του δεν πείραξε κανέναν και που ποτέ του δεν είχε ασχοληθεί με την Πολιτική.
Κείνη την νύχτα ο Σμιτ βρισκόταν στο σπίτι του παίζοντας βιολοντσέλο. Χτυπά η πόρτα. Η γυναίκα του Σμιτ ανύποπτη ανοίγει. Τέσσερις μεγαλόσωμοι κι αγριωποί Ες Ες ορμούν μέσα στο σπίτι. Χωρίς εξηγήσεις παίρνουν τον μουσικοκριτικό και φεύγουν Μετά τέσσερεις ακριβώς ημέρες τα όργανα του αρχηγού της Γκεστάπο (Χίμμλερ) προσκομίζουν στην κα Σμιτ την τεφροδόχο με την τέφρα του ανδρός της.
Αργότερα ο Ρούντολφ Ες (αναπληρωτής του Φύρερ), επισκέπτεται την δύστυχη χήρα και επί λέξει της λέει: «Μας συγχωρείτε κυρία μου. Γίνηκε ένα λάθος». Τα Ες Ες είχαν περάσει τον άτυχο μουσικοκριτικό Βίλλι Σμιτ για κάποιον Λούντβιχ Σμιτ, γιατρό στο επάγγελμα που καταζητείτο.