Του Γιώργου Γυπαράκη
Βρισκόμαστε ήδη στον όγδοο χρόνο των μνημονίων, τις συνέπειες των οποίων ο καθένας τις βιώνει στη ζωή του και στον κοινωνικό του περίγυρο. Φτωχοποίηση του πληθυσμού, αύξηση αυτοκτονιών, μετανάστευση νέων και ταλαντούχων ανθρώπων, αρπαγή ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας και μεταφορά τους στους πιο εύπορους πολίτες αυτής της χώρες και σε εταιρίες ξένων κρατών. Αυτή η μεταφορά γίνεται πάντα μέσω ανήθικων αλλά ταυτόχρονα νόμιμων διαδικασιών και αυτό βέβαια θα συνεχίζεται καθόσον νομοθέτες και ηθική σε αυτή τη χώρα, και ειδικά στα χρόνια των μνημονίων, έχουν πάρει διαζύγιο . Και πάντα η ίδια ερώτηση. Μα γιατί δεν αντιδράει ο λαός, ακολουθούμενη πάντα από τη διαπίστωση ότι είμαστε άχρηστοι και θα τρίζουν τα κόκκαλα των προγόνων μας βλέποντας τα χάλια μας.
Και ενώ ένας ολόκληρος λαός αποχαυνωμένος (με λίγες εξαιρέσεις) απλά παρακολουθεί τη κατακρήμνιση του βιοτικού του επιπέδου, εξαντλώντας την όποια αντίδρασή του στην εξύβριση των πολιτικάντηδων που τον έφεραν σε αυτό το σημείο, έρχεται ένας άνθρωπος και αλλάζει τα δεδομένα. Και το όνομα αυτού Ρίχτερ. Χάιντς Ρίχτερ. Ο Ρίχτερ αυτοπροσδιορίζεται ως ιστορικός. Ένας ιστορικός που αντί να καταγράφει τα γεγονότα της ιστορίας, πλάθει τις δικές του ιστορίες. Ιστορίες όμως που προσβάλουν ένα ολόκληρο λαό και ξεπλένουν φρικιαστικά ναζιστικά εγκλήματα. Και αυτόν τον άνθρωπο, απέναντι σε κάθε λογική, τον βραβεύει το ανώτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα του τόπου μας για το έργο του, υποπίπτοντας έτσι σε μεγαλύτερη ύβρη για τους Κρητικούς, ακόμα και από τον ίδιο το Ρίχτερ. Όμως τότε γίνεται κάτι το εντυπωσιακό.
Ο αποχαυνωμένος λαός ξεσηκώνεται. Βάζει στο πλάι το βουνό των προσωπικών και οικονομικών προβλημάτων του και συσπειρώνεται γύρω από ένα θέμα που προσβάλει την αξιοπρέπεια του και το σεβασμό στους αγώνες και στο αίμα των προγόνων του και ζητάει μαχητικά και επίμονα την ανάκληση του τίτλου. Αυτός ο λαός πραγματικά αξίζει κάτι καλύτερο, γιατί περίτρανα αποδεικνύει ότι έχει ΨΥΧΗ. Και είναι η ίδια ψυχή που είχαν οι παππούδες του, όταν βλέποντας τον εχθρό να πέφτει από τον ουρανό, ούτε ότι θα πεθάνουν σκέφτηκαν, ούτε ότι δεν είχαν όπλα. Είχαν χρέος προς την τιμή τους και τον τόπο τους να πολεμήσουν και αυτό έκαναν. Το DNA των Κρητικών τελικά είναι ακόμα ζωντανό. Από κοντά βέβαια και οι τοπικοί άρχοντες του νησιού που και αυτοί δεν δέχονται τη προσβολή. Έντεκα Δήμοι της Κρήτης έως τώρα έχουν βγάλει ψηφίσματα και έπεται συνέχεια..