Mε νέο κείμενό της η Νίκη Λατινάκη, μια γυναίκα από την Κρήτη η οποία στα πενήντα της μαζί με τον άντρα της αναγκάστηκε να φύγει από τα Χανιά και να ξενιτευθεί στην Αγγλία, μιλά για την εμπειρία της, τις δυσκολίες, τον αγώνα που έδωσε, μιλώντας με αυτό τον τρόπο και για πολλούς χιλιάδες άλλους που βιώνουν μια παρόμοια πραγματικότητα.
Το κείμενο έχει ως εξής:
Φίλοι, σήμερα συμπληρώνονται τρία χρόνια, τρεις μήνες και τρεις μέρες, από την ήμερα όπου αναγκαστήκαμε να μεταναστεύσουμε, στην Αγγλία. Να αφήσουμε πίσω μας οτι αγαπούσαμε, οτι μοχθήσαμε, οτι ονειρευτήκαμε. Όχι γιατί ήταν επιλογή μας αλλά γιατί κάποιοι άλλοι είχαν αποφασίσει για μας αλλά χωρίς εμάς. Μας τα είχαν πάρει όλα. Αλλά αυτή την αξιοπρέπεια την είχαμε ακόμη. Ήταν ,είναι και θα είναι δίκη μας.
Έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις εν ριπή οφθαλμού. Έτσι, χωρίς πυξίδα και χαρτογραφημένους προορισμούς, άρχισε το ταξίδι μας προς το άγνωστο. Το πίσω το ξέραμε το μπροστά ΟΧΙ. Ένα ταξίδι όπου κράτησε μέρες, νύκτες, βδομάδες μέχρι να σταματήσει ο ανεμοστρόβιλος και να μας προσγειώσει στο Guildford της Αγγλίας.
Σκληρή εμπειρία η ξενιτιά. Σκληρή σαν ατσάλι όπου σε πλακώνει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Αν δεν βρεις άμυνες την έβαψες που λέμε στην Κρήτη.
Τον πρώτο καιρο ένοιωθα ότι η ζωή μου έπαιζε ένα πολύ άσχημο σενάριο και εγώ ήμουν απλός θεατης.
Στα πενήντα μας ξανά φτου και από την αρχή. Από το μηδέν.
Τον πρώτο καιρό μας συντρόφευε μια χαρτόκουτα και δυο μαξιλάρια όπου ακουμπούσαμε τα κουρασμένα κορμιά μας για να φάμε το Our dinner,στο ‘τεραστιο’ σαλόνι 2χ2
Τα δυο κρυστάλλινα ποτήρια οπου κρατούσα μεσα στις λίγες αποσκευές μας μαζί με ένα κερί δέσποζαν πάνω στην χαρτόκουτα. Ίσως και πολύ πείσμα, υπομονή, επίμονη. Περισσότερο από τον Ανδρέα.
Ο Ανδρέας είχε δώσει ρητή εντολή στον εαυτό του όπου του απαγόρευε να αποτυχει.
Γι’αυτον ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Εγώ παρότι δούλευα από την πρώτη εβδομάδα, χωρίς μια λέξη Αγγλικά, είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά. Είχα καταθέσει τα όπλα.
Το σίγουρο είναι ότι όταν κάνεις αυτό το τεράστιο βήμα προς το άγνωστο αν δεν βρεις άμυνες την έβαψες που λέμε στην Κρήτη.
Άρχισα να διαβάζω, να γραφώ, να μαγειρεύω. Πήγα σχολειό (φέτος έκανα σκασιαρχείο λόγο εγγονής)
Σιγά σιγά με πολύ κόπο και αγώνα ξανασταθήκαμε στα πόδια μας.
Δεν παραπονιέμαι, δόξα το θεό. Άλλα να, αυτήν την κάρδια μου την ριμάδα δεν μπορώ να την αναμαζώξω από κι κάτω. Αντάρτισσα μια ζωή σαν και την αφεντικίνα της.
Που λέτε φίλοι μου μια και από τις άμυνες μου τους πρώτους μήνες και τώρα ακόμη, ήταν να παίρνω τα βουνά, λαγκάδια, να εξερευνώ τα ατέλειωτα δάση.
Έτσι άρχισα να περιπλανιέμαι στα πανέμορφα δάση της περιοχής( η αλήθεια είναι οτι είναι πανέμορφη. Όταν δε έχει ήλιο, πράγμα σπάνιο,νομίζεις οτι έχει βγει από πίνακα ζωγραφικής).
Άρχισα που λέτε να περιπλανιέμαι μια που δεν ήξερα που πάνε τα τέσσερα. Στην τσέπη του χιλιο βαρου παλτού μου,είχα μόνιμα μια σελίδα και ένα μολύβι όπου μετά από ατέλειωτες περιπλανήσεις, κάθιζα να ξαποστάσω, σ’ενα μουσκεμένο κορμό δένδρου(σιγά μην έβρισκες στεγνό) και άρχιζα να ‘μουτζουρώνω’,να ‘μουτζουρώνω’ με τόση μανία,τόση οργή που και τα στοιχειά της φύσης εβγαζαν τον σκασμό.
Έγραφα, έγραφα, αυτά όπου ένοιωθα ή δεν ένοιωθα. Θυμό, πίκρα, φόβος, πόνος, περιέργεια. Ελπίδα;;;φως;;; Τα απέραντα αναπάντητα γιατι που όσο και αν τα ρωτουσα δεν μου έδιναν καμιά απάντηση. Μούγκα,ερημιά. Παντού νεκρική ερημιά.
Το γράψιμο με βοηθούσε να βγάλω όλα μου τα συναισθήματα θετικά και αρνητικά. Κάποιες φόρες μονολογούσα φωναχτά,μήπως και καποιος μπορούσε να μου δώσει μια απάντηση. Να ακούσω έστω μια λέξη. Όταν γύριζα στο κουκλόσπιτο (έτσι τα λέω τα σπίτια τους. Μια τόση δα σταλιά και τα νοικιάζουν λες και είναι φτιαγμένα από χρυσάφι και όχι από χαρτόνια.) Όταν γύριζα που λέτε τις πετούσα σε μια γωνιά, έτσι τσαλακωμένες,εκεί μόνες και έρημες,λες και ξεσπούσα εκεί όλο μου τον θυμό.
Τις εκδικιόμουν. Ήθελα να τις πληγώσω, να τις πονέσω. Να πονέσουν κι αυτές όσο πονούσα κι εγώ. Ήξερα οτι ημουν άδικη αλλα δεν ένοιαζε….
Κάποια στιγμή άρχισα να αυτόδιδάσκομαι αυτό το ‘χαζοκούτι’ και ετσι σιγά σιγά οι τσαλακωμένες ‘μουτζουρες μου’ άρχισαν να παίρνουν πνοή. Ζωή.
Άρχισαν να βρίσκουν σειρά,νόημα,αξία. Αλλα όλες τους ήταν μαύρες, δεν υπήρχε μια τόση δα πινελια αισιοδοξία, ελπίδας. Μ ‘ενοχλούσε πολύ αυτό. Πριν από κάποιους μήνες άρχισε να διαφαίνεται μια μικρή ΕΛΠΙΔΑ. Αλλα πάει κι αυτή Χάθηκε.
Έτσι σταμάτησα να τις ξετρυπώνω από την αραχνιασμένη γωνία. Πάλι εγιναν έρμαιο του θυμού μου Ξέρω οτι είμαι αγενής, άδικη, απέναντι τους. Αυτές με κράτησαν σε δύσκολες στιγμες και τώρα εγώ τις τιμωρώ ξανά Ήθελα θέλω να γαληνέψω. Να ξαναβρώ τον βηματισμό μου..
Ήθελα, θέλω, να τους βάλω χρώματα, πολλα χρώματα. Να τους βάλω το απέραντο γαλάζιο,των κρυσταλλένιων νερών της Ελλάδος μας. Τα χρυσαφένια χρώματα του ήλιου. Μα πάνω απ’ολα να βάλω ξανά τα χρώματα της ελπίδας της αισιοδοξίας στις καρδιές των ανθρώπων. Να ζωγραφίσω χιλιάδες εκατομμυρια χαμόγελα,αγάπης ελπίδας. ΑΝΑΤΑΣΗΣ.
Μπορεί τώρα να μας γέλασαν να μας πρόδωσαν αλλα εμεις θα την βρούμε ξανά. Θα την βρούμε ξανά την δυναμη. Εξαλλου φίλοι, μου μετά από τρία χρόνια τρεις μήνες και τρεις μέρες, νοιώθω ευλογημένη γι’ολα αυτά τα κακοτράχαλα μονοπάτια που διάβηκα και που μου μέλει να διαβώ.
Όσο για τις ‘μουτζουρες μου’ ίσως κάποτε, μπορεί,δεν ξέρω, να βρω την δυναμη να τις ‘συγχωρήσω’ και να τις ελευθερώσω μαζί με τον άλλο μου εαυτό.
Καλό βράδυ Ελλάδα μου
Καλή Λευτεριά.