Καθημερινά συμβαίνουν δεκάδες τροχαία ατυχήματα, και δυστυχώς χάνονται νέοι άνθρωποι, θύματα στο βωμό της ασφάλτου όπως λέει, και γράφει ο ηλεκτρονικός κι έντυπος Τύπος. Χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας βιώνουν αυτό το τραγικό γεγονός που κομματιάζει την καρδιά, τρελαίνει το μυαλό, κλειδαμπαρώνει σπίτια. Δεν μπορεί, είναι πολύ αδύνατη η σκέψη να συλλάβει τι νοιώθει ο γονιός, αδελφός, σύζυγος μα κι ολόκληρη η οικογένεια, όταν ακούσει το τηλέφωνο – συνήθως τις πρώτες πρωινές ώρες – και ν’ ακούς μια άγνωστη φωνή ψυχρά να σε καλεί να πας στον νοσοκομείο. Παγώνεις, η καρδιά χτυπά γοργά, ο κόσμος γυρίζει γύρω σου. Πηγαίνεις κι ακούς «Κάντε κουράγιο, κάναμε ότι μπορούσαμε…».
Όλα σκοτεινιάζουν, νομίζεις ότι σου ξεριζώνουν την καρδιά, ότι εδώ τελειώνει και η δικιά σου ζωή. Έφυγε το παιδί σου, σκοτώθηκε, ήταν ατύχημα λένε. Κι εσύ που ολ’ αυτά τ’ ακούς χωρίς να καταλαβαίνεις και πολλά, ψιθυρίζεις: Γιατί. – Γιατί Θεέ μου το παιδί μου; Θρηνείς για το σπλάχνο σου, που το έχασες έτσι ξαφνικά, θρηνείς για τα νιάτα που έφυγαν, θρηνείς για το παιδί που μεγάλωσες με τόσα όνειρα κι αγάπη.
-Όνειρα , αγάπη, μα και συμβουλές σωστές;
Γίνομαι έξω φρενών σαν βλέπω παιδάκια 8, 10, 12 χρονών με τα ποδήλατα να κάνουν αγώνες ταχύτητας, σε δρόμους κεντρικούς που ενώ είναι μονόδρομοι αυτά τρέχουν αντίθετα, χωρίς κάποιος μεγάλος να είναι εκεί να τα εμποδίσει. Είναι αδύνατον εάν κάποιος οδηγεί και με τη νόμιμη επιτρεπτή ταχύτητα, να προλάβει να σταματήσει. Κι, αν – ο μη γένοιτο – γίνει κάποιο ατύχημα ποιος θα φταίει; Ο οδηγός ή οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά με τα ποδήλατα να κάνουν ράλι;
Δυστυχώς αυτά τα παιδιά – σαν με το καλό μεγαλώσουν – θα κάνουν ακριβώς το ίδιο με τη μεγάλου κυβισμού μηχανή που θα διαθέτουν ή το αυτοκίνητο , και όλοι καταλαβαίνουμε το αποτέλεσμα.
Μα υπάρχουν και οι περήφανοι για τον απόγονο που έχουν αποκτήσει, γονείς και τον έχουν πάνω στα πόδια τους σαν οδηγούν. Φανταστείτε να γίνει κάποιο μικρό ή μεγάλο ατύχημα, ποια είναι η μοίρα αυτού του παιδιού.
Καθημερινά βλέπουμε γονιούς να έχουν καθισμένο πίσω στη μηχανή τους, το παιδί χωρίς κράνος τις περισσότερες φορές, να τρέχουν αντίθετα σε μονόδρομους, να βγαίνουν με φόρα από παράδρομους, και να μη τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες.
Αυτό το παιδί σαν μεγαλώσει, τι λέτε; Δεν θα κάνει ακριβώς τα ίδια; Ποιος μπορεί να προβλέψει ότι θα βγει αλώβητο από τέτοια συμπεριφορά;
Άπειρες φορές, όλοι μας πιστεύω έχουμε συναντήσει οδηγούς που ενώ έχουν μέσα στο αυτοκίνητο την οικογένεια με δύο – τρία μικρά παιδιά, κάνουν τη μια προσπέραση μετά την άλλη, σε δρόμους που δεν επιτρέπεται. Φανταστείτε τι γίνεται σε ποιο κατάλληλους δρόμους, Και όχι μόνο αυτό αλλά καμαρώνουν που άφησαν πίσω τους το… σαραβαλάκι.
Τα παιδιά τους, υποψήφιοι οδηγοί σαν μεγαλώσουν, τι νομίζουμε ότι θα κάνουν; Και είναι πολύ οδυνηρό το αποτέλεσμα.
Αν μπορούσαν όλοι να νοιώσουν τα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς που έχουν χάσει παιδιά σε τροχαία ατυχήματα θα γινόταν πολύ προσεκτικοί, και στις συμβουλές που πρέπει να δίνουν στα παιδιά από την μικρή ηλικία τους , είναι και οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας. Ενός λεπτού απερισκεψίας, είναι αρκετό να χαθεί μια ζωή.
Σε μια χώρα που έρχεται πρώτη στα τροχαία ατυχήματα, θα έπρεπε να υπάρχουν αυστηρά μέτρα και κανόνες, και στα σχολεία της επικράτειας το πρώτο και κύριο μάθημα να είναι η συμπεριφορά στην οδήγηση. Η συντεταγμένη – οργανωμένη; Πολιτεία οφείλει να προστατέψει όοολους τους νέους ανθρώπους που λόγο του νεανικού ενθουσιασμού, αισθάνονται μικροί Θεοί και πιστεύουν ότι τίποτα δεν είναι ικανό να τους κάνει κακό. Ούτε οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν σε κάθε λεπτό απροσεξίας. Δεν νοείτε να χάνονται τόσες ψυχές και να μένει αδιάφορη αυτή η …. Πολιτεία.
Μα και οι δάσκαλοι μπορούν, διαθέτοντας λίγη ώρα, να κουβεντιάσουν με όποιον τρόπο μπορούν στα παιδιά για το πόσος επικίνδυνη είναι η οδήγηση χωρίς προσοχή, όπως και το περπάτημά τους στη μέση του δρόμου, κάτι που συχνά, ή ένα δεν μπορούν ας καλέσουν ανθρώπους κατάλληλους. Είναι σίγουρο ότι όλοι θα βγουν ωφελημένοι.
Η τροχαία, που νομίζω είναι η καθήν αρμόδια, μπορεί να καθιερώσει επισκέψεις από έμπειρους άντρες, να μιλάνε στα παιδιά για το τόσο καυτό θέμα ζωής σε όλα τα σχολεία και σε όλες τις τάξεις. Πιστεύω ότι θα είναι πολύ πιο χρήσιμο από το να αναλώνεται στο να κόβει κλήσεις – που κι αυτές είναι απαραίτητες – σε πολλές περιπτώσεις.
Ο γονιός. Το πιο σημαντικό πρόσωπο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και τον χαρακτήρα του παιδιού. Ας του μιλάνε συνεχώς για τους κινδύνους που υπάρχουν σε κάθε απροσεξία. Να το πάνε να δει τα κατεστραμμένα από συγκρούσεις αυτοκίνητα μα να το ενημερώσουν και για τα χιλιάδες άτομα που βρίσκονται καθισμένα σε αναπηρικά καροτσάκια.
Οι Δήμοι, πρέπει οπωσδήποτε να βρουν τον κατάλληλο τρόπο ούτως ώστε να ενημερώνουν τα παιδιά για όλους τους κινδύνους που υπάρχουν από ενός λεπτού αφηρημάδα.
Γιατί όταν γίνει το κακό, ε… τότε είναι που ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει. Φταίει ο καλός μας ο καιρός, φταίει ο δρόμος που έχει λακκούβες, φταίει το δέντρο που κρύβει την πινακίδα, φταίει η απότομη στροφή, φταίει το ψιλόβροχο, φταίει , φταίει, φταίνε όλοι εκτός από εμάς. Μα … ζούμε σ’ αυτόν τον πανέμορφο τόπο, και υποτίθεται ότι ξέρουμε κάθε σπιθαμή των δρόμων αφού αυτούς έχουμε πάντα. Δεν θα πρέπει, λοιπόν να μην πατάμε το γκάζι όσο πάει αλλά να είμαστε συνετοί;
Είναι φοβερά τα συναισθήματα που βιώνουν οι γονείς σαν έρθει η καταστροφή. Γιατί είναι καταστροφή να χάνεις ότι πιο πολύτιμο έχεις στον κόσμο. Το παιδί σου. Πόνος , θλίψη, απογοήτευση, μοναξιά μα το πι τραγικό συναίσθημα είναι οι ενοχές, γιατί στο μεγάλωμά του δεν το έχεις ενημερώσει αρκετά για τους κινδύνους που διέτρεχε.
Γι’ αυτό προτείνω, όλοι μαζί να δώσουμε τα χέρια ώστε να γίνει ένας μεγάλος , απέραντος κύκλος αγάπης, και προστασίας των παιδιών, και μέσα του να υπάρχουν ελεύθερα, ανεξάρτητα, χαρούμενα, περήφανα και παν’ απ’ όλα γερά και υγιή.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουνε αδιάφοροι γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μη χυθεί ποτέ ξανά ούτε μια σταγόνα αίμα σε τροχαία ατυχήματα.
Ελευθερία Κ. Κατσιφαράκη
Συν. Δημοσιογράφος