Άρθρο του Κρίτωνα Αρσένη
Πριν από 4 μόλις χρόνια κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις που συνήθως αντιμάχονται η μια την άλλη, συνασπίστηκαν ενάντια στην πρόταση του τότε υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιά για τη μαζική δόμηση ιδιωτικών τουριστικών χωριών στις ακτές και τα νησιά μας.
Οι βιομήχανοι του ΣΕΒ, οι εργαζόμενοι μέσω της ΓΣΕΕ, το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο, οι 10 μεγαλύτερες περιβαλλοντικές οργανώσεις, οι μηχανικοί μέσω του ΤΕΕ, ο Σύλλογος Πολεοδόμων Χωροτακτών, οι βιοτέχνες μέσα από τη ΓΕΣΕΒΕ, ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων, οι αγρότες μέσω της ΠΑΣΕΓΕΣ και το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο είπαν στον κ. Σουφλιά ότι τα σχέδια του είναι καταστροφικά για την ελληνική οικονομία, την ποιότητα ζωής μας και την αξιοπρέπεια μας. Οι μεγατόνοι τσιμέντου θα διέλυαν το τουριστικό μας προϊόν, αφού χωρίς τοπίο, χωρίς φυσική ομορφιά, δεν υπάρχει τουρισμός, κατά τον ίδιο τρόπο που χωρίς ψάρια δεν υπάρχει αλιεία. Ήταν η πρώτη πολιτική ήττα του παντοδύναμου τότε κ. Σουφλιά.
Η ανατροπή συνδυάστηκε με τη δημιουργία, για πρώτη φορά στην κοινωνία, μιας πλειοψηφίας για την υπεράσπιση της κοινής λογικής, που υποστηρίζει ότι η προστασία του περιβάλλοντος αποτελεί για την Ελλάδα βασική αναπτυξιακή πολιτική.
Στην πολιτική όμως ήταν εξαιρέσεις στα όρια του στατιστικού λάθους, αυτοί που κατάλαβαν σε βάθος την έννοια της ανάπτυξης με βάση την περιβαλλοντική προστασία. Πολλοί κατανόησαν την αειφόρο ανάπτυξη ως φωτοβολταϊκά και ανεμογεννήτριες, χωρίς να μπορέσουν να δουν την έκφραση της στον τουρισμό και οριζόντια σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες.
Η κρίση είναι η καλύτερη δικαιολογία. Μέσα στους τελευταίους μήνες έχει σημειωθεί μια λαίλαπα εναντίον του κράτους δίκαιου στα περιβαλλοντικά ζητήματα, με έμφαση στην απορρύθμιση των όποιων χρήσεων γης είχαμε κατοχυρώσει σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, δηλαδή των αποφάσεων για το πού (δάση, παραλίες, αγροτική γη) κτίζουμε τι (σπίτια, ξενοδοχεία, εργοστάσια).
Το χωροταξικό του τουρισμού είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτού του πραγματικού δράματος. Έρχεται σε συνέχεια:
- της απλοποίησης των περιβαλλοντικών αδειοδοτήσεων που στην ελληνική πραγματικότητα οδηγεί σε άρση των περιβαλλοντικών ελέγχων
- της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων που ήδη οδήγησε σε νέα γενιά αυθαιρέτων
- της κατάργησης των πολεοδομιών και της μεταφοράς της ευθύνης στους ιδιώτες μηχανικούς, που αντί να αντιμετωπίζει τη διαφθορά των πολεοδομιών αφήνει στην πράξη ανεξέλεγκτη τη δόμηση
- του νέου γενικού οικοδομικού κανονισμού (ΓΟΚ) που αυξάνει την επιτρεπόμενη δόμηση
- της απόσυρσης της πρότασης περιορισμού της εκτός σχεδίου δόμησης, που ισχύει αποκλειστικά στην Ελλάδα
Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες των προβλέψεων του νέου Χωροταξικού για την δόμηση τουριστικών χωριών σε όλα τα ακατοίκητα νησιά, σε δασικές εκτάσεις και αλλού. Εδώ που φτάσαμε, αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Η συστηματική διάλυση της πολιτικής χρήσεων γης είναι αυτό που με τρομάζει ακόμη περισσότερο. Γίνεται με στόχο την ανάπτυξη; Όχι. Δε στηρίζεται σε καμία μελέτη και κανένα αναπτυξιακό σχέδιο. Η ανάγκη για επενδύσεις χρησιμοποιείται νομιμοποιητικά. Δικαιολογεί το δόγμα “όταν ο επενδυτής θέλει κάτι που δεν επιτρέπεται από τη νομοθεσία, αλλάζουμε τον νόμο”. Όμως αλίμονο, μόνο τυχοδιώκτες επενδύουν σε χώρες χωρίς κανόνες.
Μόλις η γη μας φθηνύνει και άλλο, θα δούμε πραγματικά μεγαθήρια τσιμέντου να μονοπωλούν τις ακτές μας.
Σήμερα θεωρώ αναγκαία τη συγκρότηση κοινωνικής πλειοψηφίας υπέρ της ανάπτυξης με βάση την προστασία του περιβάλλοντος, της πολιτιστικής κληρονομιάς και τις συμμετοχικές διαδικασίες.
Να ξαναβρεθούμε μαζί, όσοι έχουμε διατηρήσει την κοινή λογική, την πίστη σε αρχές που είναι αυτονόητες στις υπόλοιπες χώρες. Nα βρεθούμε μαζί όχι πολιτικά, άλλα κοινωνικά, με αγάπη σε αυτόν τον τόπο, να προτάξουμε την ευκαιρία της έννομης και ορθής διαχείρισης της γης μας απέναντι στο τσουνάμι τσιμέντου που κινδυνεύει να χρεοκοπήσει αμετάκλητα τη χώρα.
*Ευρωβουλευτή