Της Χαράς Βηλαρά
Τα σχολεία τελικά δεν θα ανοίξουν πριν τις γιορτές και παραμένει ασαφές πότε θα λειτουργήσουν ξανά. Ο κ. Πέτσας και η κα Κεραμέως διατείνονται, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, ότι η τηλεκπαίδευση λειτουργεί πολύ καλά. Είναι προφανές, σε όσους έχουν σχέση με την εκπαίδευση, ότι υπάρχουν δυο παράλληλα σύμπαντα.
Αλλά ο μέσος Έλληνας που δεν έχει παιδιά ή έχει μεγάλα παιδιά και δεν έχει σχέση με την εκπαίδευση πια, ή είναι από τους προνομιούχους με πλήρη εξοπλισμό για όλα του τα παιδιά θα πιστέψει τις υπουργικές δηλώσεις. Δύσκολα βρίσκει τον αντίλογο στο δημόσιο λόγο άλλωστε.
Να λοιπόν κάποια θέματα που δεν αγγίζει ο υπουργικός λόγος
Ξέρετε ότι σε κάθε τάξη υπάρχουν αδύναμοι μαθητές; Όχι αυτοί με κάποια μαθησιακή δυσκολία που έχουν (αν έχουν) παράλληλη στήριξη στο σχολείο. Αυτοί, που ο ρυθμός τους είναι λίγο πιο αργός, που θέλουν λίγο περισσότερο χρόνο να αντιληφθούν τι είναι κλάσμα, τι παρομοίωση και πώς γράφουμε μια ιστορία. Παιδιά που δεν συμμετείχαν ιδιαίτερα στην φυσική τάξη, πόσo μάλλον στην τηλετάξη. Τα λεγόμενα «ντροπαλά» ή «αδιάφορα» παιδιά. Παιδιά που στο σχολείο ο δάσκαλος ή ο καθηγητής θα ήταν δίπλα τους και θα προσπαθούσε να τα βοηθήσει, να τους μιλήσει, να επικοινωνήσει. Όπως είναι αντιληπτό, σε μια τάξη 25 παιδιών π.χ. που βρίσκονται μέσα από την οθόνη για διάστημα μισής ώρας για κάθε μάθημα και με δεκάδες προβλήματα στις συνδέσεις καθημερινά, αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Έτσι οι κοινωνικές ανισότητες διογκώνονται και χάνεται το δικαίωμα όλων των παιδιών στην εκπαίδευση. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πως υπάρχουν οικογένειες με πολλά παιδιά; Τα οποία βγάζουν τα μάτια τους κάθε μέρα επί ώρες στα κινητά διότι υπάρχει -αν υπάρχει- ένα μόνο λάπτοπ ή τάμπλετ στο σπίτι; Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε ότι οι ιθύνοντες των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης λένε στους γονείς ότι τα κινητά θεωρούνται συσκευές για την τηλεκπαίδευση; Αυτές είναι οι εντολές του υπουργείου παιδείας για να μη μαζευτεί τεράστιος όγκος αιτημάτων εξοπλισμού από γονείς και να μπορούν οι υπουργοί να κάνουν δηλώσεις «ότι όλα πάνε καλά». Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε ότι υπάρχουν οικογένειες χωρίς σύνδεση στο διαδίκτυο γιατί κόβουν από όπου μπορούν για να τα βγάλουν πέρα; Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πόσα προβλήματα υπάρχουν κάθε μέρα στη σύνδεση; Ότι υπάρχουν πολλά παιδιά που παρακολουθούν το μάθημα και τους «πετάει» έξω το σύστημα; Όχι μια και δυο φορές, αλλά πολύ συχνά. Παιδιά που προσπαθούν και δεν καταφέρνουν να μπουν στο μάθημα; Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε ότι τα τάμπλετ που έταξε η υπουργός είναι κάποια ελάχιστα που εστάλησαν σε σχολεία, τα οποία δεν καλύπτουν καμία ουσιαστική ανάγκη; Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε τι μάχη δίνουν οι εκπαιδευτικοί κάθε μέρα να δουν αν είναι όλα τα παιδιά στην «τάξη» , να λύσουν τεχνικά προβλήματα, να προχωρήσουν στην ύλη, να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους (που λέγαμε παραπάνω), να απαντήσουν ερωτήσεις, να είναι χαμογελαστοί και υπομονετικοί; Μεγάλη μάχη. Δεν τους αξίζει αυτό. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πόση απογοήτευση νιώθουν οι γονείς που δεν έχουν το χρόνο λόγω δουλειάς ή δεν έχουν τη γνώση να βοηθήσουν τα παιδιά τους; Πόσο ανεπαρκείς αισθάνονται; Λες και είναι δικό τους φταίξιμο. Δεν τους αξίζει αυτό. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πώς είναι να είσαι πρωτάκι και να μαθαίνεις το «θ» μέσα από την οθόνη του υπολογιστή; Να μην μπορείς να βρεθείς με τους συμμαθητές σου να τρέξεις στο διάλειμμα και να κολλάς στην οθόνη στα δέκα λεπτά του τηλεδιαλείμματος από την εντελώς φυσιολογική ανάγκη που έχεις να πεις μια κουβέντα με τα άλλα παιδάκια; Δεν τους αξίζει αυτό. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πώς είναι να είσαι νήπιο και να είναι υποχρεωτική η τηλεκπαίδευσή σου, όταν οι γονείς παλεύουν να μην είναι τα παιδιά μπροστά σε μια οθόνη; Τώρα τους λένε ότι πρέπει. Αστείο. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Ξέρετε πώς είναι να είσαι 14 να κάνεις όλο το πρωί μάθημα για το σχολείο, μετά αγγλικά, μετά μουσικό όργανο, μετά κάποιο ιδιαίτερο, στο ενδιάμεσο να μιλάς με φίλους, όλα μέσω μιας οθόνης; Τρομακτικό. Τόσο απλά και ξεκάθαρα.
Τόσο απλά και ξεκάθαρα πρέπει να παραδεχτεί το πολιτικό σύστημα ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση για τόσο μεγάλο διάστημα δε λειτουργεί και ότι το μόνο που θα αφήσει πίσω της είναι σημαντικά μαθησιακά προβλήματα, χαμηλή κοινωνικοποίηση, ένταση των ανισοτήτων.
Και για όσους θεωρούν ότι η τηλεκπαίδευση είναι η καλύτερη λύση στη φάση που διανύουμε με το μεγάλο αριθμό κρουσμάτων και θανάτων, η απάντηση είναι μία:
Λύση υπάρχει. «Σπάσιμο» τμημάτων και τεστ στην εκπαιδευτική κοινότητα. Ακόμη και μέρα παρά μέρα να πήγαιναν οι μαθητές στο σχολείο, όπως τον προηγούμενο Ιούνιο, καλύτερα θα ήταν από αυτό που ζουν σήμερα.
Το ρεαλιστικό αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας παραμένει το ίδιο από την προηγούμενη περίοδο καραντίνας, από τον προηγούμενο Μάρτιο που δεν έγινε απολύτως τίποτα για να ανοίξουν τα σχολεία με ασφάλεια: Μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη. Που προϋποθέτει εύρεση κτηρίων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αυτό το σκοπό και προσλήψεις του απαραίτητου προσωπικού. Ένα κόστος όμως που η κυβέρνηση δεν το αναλαμβάνει. Προτιμά να δαπανά χρήματα για άλλες «ανάγκες» αλλά όχι για την παιδεία.
Τόσο απλά και ξεκάθαρα.