Γράφει η Γεωργία Θάνου*
Για άλλη μια φορά ο λαός μας βρίσκεται μπροστά σε εκβιασμούς και κάλπικα διλλήματα που τίθενται απ’ τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τους ντόπιους διεκδικητές της εξουσίας.
Με δεδομένη τη ψήφιση του 3ου μνημονίου που εξαφανίζει όποια ψήγματα δικαιωμάτων στη δουλειά , στις σπουδές και στη ζωή έχουν απομείνει, καλείται να επισφραγίσει με την ψήφο του αυτήν την πολιτική. Να αποδεχτεί δηλαδή, ότι είναι νομοτελειακό οι εργαζόμενοι να είναι σκλάβοι και έρμαια της εργοδοτικής απληστίας. Να αποδεχτεί ότι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, οι καταχτήσεις στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την ασφάλιση, οι μισθοί και οι συντάξεις, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί γιατί «έτσι επιτάσσει η εξέλιξη τον 21ο αιώνα». Να αποδεχτεί να υποθηκευτεί το μέλλον το δικό του και των παιδιών του στις ορέξεις του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου που λυμαίνονται τον πλούτο και τις παραγωγικές πηγές αυτού του τόπου. Να αποδεχτεί η χώρα του να είναι ξέφραγο αμπέλι για να αλωνίζουν οι ξένοι στρατοί (ΝΑΤΟ, Europol, Ισραήλ ) και να έχει μετατραπεί σε ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών επιδρομών που σπέρνουν το θάνατο, τον όλεθρο και την καταστροφή στις γειτονικές χώρες και σπρώχνουν τα καραβάνια των προσφύγων στην απόγνωση.
Καλείται σήμερα ο λαός μας, όχι μόνο από τις παραδοσιακές δυνάμεις του συστήματος αλλά κι απ’ την κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστερά» να εμπεδώσει, ότι η υποταγή είναι μονόδρομος, ότι «τα δεσμά της εξάρτησης είναι αναγκαία» και το πιο σπουδαίο, ότι το καπιταλιστικό –ιμπεριαλιστικό σύστημα «είναι παντοδύναμο και αιώνιο».
Καλείται δηλαδή να αρνηθεί να παλεύει για ζωή με δικαιώματα, για να κερδίσει όλα αυτά που παράγει και του τα κλέβει μια χούφτα κηφηναριού.
Αυτή λοιπόν η «αριστερά», που:
• έχει αντικαταστήσει στο λεξιλόγιο της και την πρακτική της την ταξική πάλη με την ταξική συνεργασία ( δηλαδή την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών),
• καλλιέργησε τις απόψεις για τον «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» και ενίσχυσε τις αυταπάτες για την «Ευρώπη των λαών» και εκθείαζε το ευρωκοινοβούλιο,
• δεν μπορεί να διανοηθεί ότι ένας λαός μπορεί να είναι αφέντης στον τόπο του και ψάχνει να βρει τον «καλό προστάτη», στο πρόσωπο του Ολαντ, στον Ομπάμα ή στον Πούτιν, δεν μπορούσε να πάει παραπέρα.
Διαπραγματεύτηκε για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και κατόρθωσε να ψηφίσει το πιο βάρβαρο μνημόνιο. Το κατόρθωσε, γιατί μπόρεσε να καθηλώσει το λαό και να εγκλωβίσει τις προσδοκίες του στην κυβερνητική της ανέλιξη. Σ’ αυτό έβαλαν το χεράκι τους και όσοι επένδυσαν στο ΣΥΡΙΖΑ και ενθάρρυναν τις ψεύτικες ελπίδες για εύκολες λύσεις μακριά απ’ την ταξική πάλη και τους σκληρούς και επώδυνους αγώνες που είναι αναγκαίοι για να κερδηθεί το όποιο δικαίωμα . Το ότι οι κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν πέρασαν με τα πρώτα μνημόνια όλα όσα ζητούσαν οι τροϊκανοί, δεν το έκαναν γιατί τάχα ενδιαφέρονται για λαό. Δεν μπόρεσαν, επειδή ο λαός κατέβηκε μαζικά, δυναμικά και αποφασιστικά στο δρόμο το 2010 έως το 2012. Τότε που ταρακουνήθηκε το πολιτικό σύστημα και οι δρόμοι δονούνταν απ’ τα συνθήματα «Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ», «ΕΞΩ η ΕΕ και το ΔΝΤ –ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Δυστυχώς αυτή τη μαχητικότητα, αυτή την αποφασιστικότητα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλων οργανώσεων της αριστεράς την μετέτρεψαν σε προσμονή για κυβερνητική αλλαγή ή σε ψήφους για δυνατή φωνή μέσα στη βουλή !
Ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία τα πέντε τελευταία χρόνια διέψευσαν όλους αυτούς που τον κατηγορούσαν ότι είναι στον καναπέ. Διαδήλωσε, απέργησε, μάτωσε, ανάπνευσε τα καρκινογόνα δακρυγόνα, ταρακούνησε το σύστημα , έκφρασε και με τη ψήφο του, ότι θέλει να ζήσει και θα παλέψει όταν του δοθεί η δυνατότητα .
Σήμερα προσπαθούν να τον πείσουν ότι δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί ότι του ανήκει, αλλά να κάνει υπομονή και να αρκεστεί στην ελεημοσύνη και στα προγράμματα για την ανθρωπιστική κρίση. Απέναντι του έχει τις δυνάμεις του συστήματος( κυβερνητικές παλιές και νέες, ΜΜΕ , ακροδεξιές και φασιστικές, εκπροσώπους των ιμπεριαλΗστών ) που έχουν αποθρασυνθεί απ’ την αποσυγκρότηση και διάλυση του κινήματος . Το πόσο φοβούνται τον ξεσηκωμό του λαού που απαιτεί το δίκιο του, φαίνεται απ’ το συνεχή εκσυγχρονισμό των δυνάμεων καταστολής , απ’ τις δηλώσεις των τροϊκανών εκπροσώπων ότι «δεν εμπιστεύονται τον ελληνικό λαό», απ’ τους ανοικτούς εκβιασμούς και τις ωμές παρεμβάσεις στα τεκταινόμενα στη χώρα .
Υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό; Υπάρχει διέξοδος;
Η ιστορία έχει δείξει ότι η πάλη των εργαζομένων και των λαών είναι αυτή που έφερε τις κατακτήσεις και τα δικαιώματα. Η επιβολή του εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα δεν ήρθε επειδή «έχουμε κρίση» και είναι το «αναγκαίο κακό για να την ξεπεράσουμε» Η επίθεση του ιμπεριαλιστικού –καπιταλιστικού συστήματος πατάει στην υποχώρηση του κομμουνιστικού –εργατολαϊκού κινήματος και ο μόνος δρόμος για να μπει φρένο σ’ αυτήν την λαίλαπα είναι η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι να βγουν ξανά στο δρόμο του αγώνα . Ενός αγώνα δύσκολου, που θα συγκρούεται και θα αναμετράται με το καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης και τις δυνάμεις που το στηρίζουν, όποια φορεσιά κι αν φοράνε. Ενός αγώνα που θα προσπεράσει τις συνδιαχειριστικές και κοινοβουλευτικές αυταπάτες παλιές και νέες, και θα συγκρούεται με τις λογικές της υποταγής και της συμμόρφωσης. Η οικοδόμηση ενός Μετώπου Πάλης ενάντια στο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης προβάλλει όλο και πιο επιτακτικά μπροστά μας . Μακριά απ’ τη λογική των παλιών και νέων «σωτήρων».
Οι εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη είναι μια πολιτική μάχη στην οποία η εκλογική συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ) και Μ-ΛΚΚΕ συμμετέχει διακηρύσσοντας ότι κανένα δικαίωμα δεν κατακτιέται έξω απ’ την ταξική πάλη, έξω απ’ τους σκληρούς λαϊκούς αγώνες. Καμιά ανεξαρτησία δεν χαρίζεται. Αυτή την κατεύθυνση και λογική θέλει να αναδείξει και καλεί τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τη νεολαία να δώσουν την πολιτική τους στήριξη και στις εκλογές.
* Εκπαιδευτικός
