Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Ο καπετάν-Λεβαντής άφησε ένα βαθύ στεναγμό και σιώπησε, με στόμα και μάτια, ανοιχτά. Η τεθλασμένη γραμμή στο monitor άρχισε να μετατρέπεται σε ευθεία… έγινε ευθεία! Οι γιατροί κάθιδροι, σκυμμένοι πάνω του, έδιναν τη στερνή δική τους μάχη με το αναπόφευκτο… Μα ήταν αργά… “Τον χάσαμε!…” ψέλισσε ο επικεφαλής, κι έκλεισε τα καπάκια των ματιών του Καπετάνιου…
Ο ίδιος, τα έβλεπε και τ’ άκουγε όλα τούτα από ψηλά! Αέρινα, φτερούγιζε –λες- πάνω από το σκηνικό του θανάτου, κι έβλεπε με οίκτο το θαλασσοδαρμένο σώμα του πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Δεν άντεχε άλλο τούτες τις σκηνές, και οπισθοχώρησε, αέρινα πάντα… Διαπέρασε τους χοντρούς τοίχους του κτιρίου και βρέθηκε πάνω από τη νυχτωμένη πόλη, σε μια πορεία προς το άγνωστο… Τον καθοδηγούσε -λες- κάποια αόρατη έλξη και αίφνης, βρέθηκε στην αρχή ενός τεράστιου τούνελ φωτισμένου -λες- από δέκα ήλιους, μα ήταν φως απαλό, καλοδεχούμενο εις τις αισθήσεις, ενώ μια διάχυτη θαλπωρή γαλήνης και ηρεμίας με τη συνοδεία μιας ουράνιας μουσικής, έκαναν τον ταλαιπωρημένο καπετάν-Λεβαντή να ηρεμήσει… να αγαλλιάσει… Σε όρθια στάση, προχώρησε πετώντας -λες- παρά βαδίζοντας…
…Τον σταμάτησε μια μικροσκοπική λευκοφορεμένη, αγγελική φιγούρα:
– «Καλώς όρισες πατέρα!»
– «Πατέρας εγώ παιδί μου; Μα είμαι άτεκνος!…»
– «Μόλις με απεκάλεσες “παιδί μου”… γιατί είμαι παιδί σου, πατέρα!…»
– «Δεν σε καταλαβαίνω παιδί μου…»
– «Θα με καταλάβεις: Ακουσέ με προσεκτικά: Πριν πολλά-πολλά χρόνια-όπως έχουν μοιράσει το χρόνο οι άνθρωποι- με γέννησε κάποια Χιλιανή στο Λος Λάγκος… Ηταν μια από τις αγάπες σου, στα αναρίθμητα λιμάνια που περιόδευες ζωή ολάκερη, σαν Καπετάνιος σε γκαζάδικα… Εκείνη, σου εκμυστηρεύτηκε την εγκυμοσύνη της -και μάλιστα προχωρημένη- σε κάποιο επόμενο ταξίδι σου στο Λος Λάγκος και την αναζήτησες. Εσύ, της πρότεινες να απαλλαγεί από μένα με έκτρωση, της πέταξες μάλιστα ένα εκατοδόλαρο στο τραπέζι και έφυγες… Εφυγες οριστικά… Εκείνη ήταν πολύ μικρή και απάντρευτη… Δεν είχε προστασία και φροντίδα ούτε η ίδια ούτε το κύημα… Με γέννησε μόνη της χωρίς ιατρική φροντίδα… Πήγε και με απόθεσε πλάι σε ένα κάδο απορριμμάτων, με την ελπίδα να με βρει και να με πάρει κάποιος καλός άνθρωπος…` Ηταν όμως μια παγερή νύχτα που χιόνιζε ασταμάτητα… Δεν άντεξε η καρδούλα μου, και -ανθρώπινα- πέθανα πλάι σε κείνο τον άχαρο κάδο… Μα η ψυχούλα μου, ζωντανή, ήρθε εδώ στον τόπο της ουράνιας ανάπαυσης των νεκρών και ο Κύριος με έκανε άγγελο!…. Και σας περίμενα και τους δυο, σαν γονείς… Πρώτος έφτασες εσύ… Η μάνα ζει η δύστυχη, στη φτώχεια της…»
– «Δηλαδή…κι εγώ έχω πεθάνει;»
– «Όχι ακριβώς, πατέρα… έχεις πεθάνει μόνο στο φθαρτό, χωμάτινο κορμί σου… Μα το κορμί, είναι απλά, το ένδυμα της ψυχής… Πέθανε το σαρκίο, μα η ψυχή σου είναι ζώσα και θα είναι ζώσα στους αιώνες… Δεν πεθαίνει ο άνθρωπος, πατέρα… Αλλάζει απλά, κόσμο!..»
Τον έκοψε με μια κίνηση ο καπετάν-Λεβαντής:
– «Αν είναι έτσι ο θάνατος, χαλάλι παιδί μου… Αρκεί που σε βρήκα, γιατί βάρος μεγάλο είχα στη ψυχή ζωή ολάκερη, καθώς δεν ήξερα, δεν είχα ποτέ νέα σου από τη μάνα σου, καθώς, περήφανη εκείνη, φρόντισε να εξαφανιστεί, για να μην την βρω… Παντρεύτηκα, αλλά έμεινα άτεκνος … Ο Θεός με τιμώρησε!..»
– «Λάθος πατέρα… Στον αιθέριο κόσμο των καλών πνευμάτων, δεν έχει θέση η μνησικακία, η κακία, η τιμωρία… Μόνο η αγάπη και η ευσπλαχνία… Κι εγώ, πατέρα, κακία δεν σου κράτησα… Αντίθετα ήμουν ο φύλακας άγγελός σου σε ολάκερη τη γήινη ζωή σου… Και σε προστάτεψα σε πολλές δύσκολες στιγμές…»
Σιώπησε ο μικρός άγγελος. Το λόγο πήρε ξανά ο πατέρας:
– «Καθώς διάβαινα τούτο τον όμορφο τόπο, άκουσα μια θεσπέσια μουσική… Πούθε έρχεται αυτή, παιδί μου;»
– «Είναι η υμνωδία των αγγέλων που υμνούν στους αιώνες τον Κύριο, μαζί με τη μουσική των ουράνιων σωμάτων* πατέρα!… Θα την ακούς κάθε μέρα, στους αιώνες…»
Πατέρας και γιος σιώπησαν… Αιθέρια οι δυο ψυχές αγκαλιάστηκαν, αιθέρια φιλήθηκαν, αιθέρια προχώρησαν πετώντας-λες- παρά βαδίζοντας και χάθηκαν στην απεραντοσιά του ονειρικού τοπίου…
Η μουσική από την γλυκόστομη αγγελική ψαλμωδία συνταιριασμένη με την αιθέρια μουσική των ουράνιων σωμάτων, δυνάμωνε…
* μουσική των ουράνιων σωμάτων: Ο Πυθαγόρας την ονόμαζε “μουσική των σφαιρών” και αφορά τους ήχους των ουράνιων σωμάτων κατά τη διαστημική τροχιά τους. Μπορούν να ακούσουν τη μουσική αυτή οι μύστες -όπου Γης- και γενικά οι άνθρωποι που έχουν ανεπτυγμένες τις πνευματικές τους αισθήσεις, ώστε να αντιληφθούν τα τεκταινόμενα στους Ανώτερους Κόσμους…