Ανακοίνωση Φεμινιστικής Αλληλεγγύης Ηρακλείου:
8 Μαρτίου 1857, 20.000 εργάτριες σε κλωστοϋφαντουργίες, ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, εν μέσω μίας συντηρητικής κοινωνικής και πολιτικής συνθήκης που απαγόρευε ρητώς τον συνδικαλισμό. 8 Μαρτίου 1917, στην Αγία Πετρούπολη οι γυναίκες με απεργία για «ψωμί και ειρήνη» σηματοδότησαν την αρχή της Ρωσικής Επανάστασης. Παρά την αποσιώπηση της επίσημης ιστορίας, οι γυναίκες ήταν πάντοτε οι μαχήτριες της πρώτης γραμμής και οι αγώνες τους δεν σταμάτησαν ποτέ.
Σήμερα, η Ελλάδα διανύει μία από τις πιο μελανές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας της, με χαρακτηριστικά την κρίση της δημοκρατίας, την άνοδο του εθνικισμού και του φασισμού, την κρίση του καπιταλισμού, την ολοένα επεκτεινόμενη παγκοσμιοποίηση και «πράσινη» ανάπτυξη με κάθε κόστος. Η κοινωνική πραγματικότητα μας βρίσκει αντιμέτωπες με ακόμα μία ζοφερή συνθήκη, αυτή της πανδημίας. Η εργαλειοποίησή της από την κυβέρνηση, έχει αποδειχθεί ένα ισχυρό χαρτί για την εκμετάλλευση και την κατάφωρη καταπάτηση των δικαιωμάτων και των ατομικών μας ελευθεριών. Δεν υπάρχει μορφή βίας που δεν έχει γιγαντωθεί, δεν υπάρχει συντηρητική ιδεολογία που δεν έχει καλλιεργηθεί και ανθίσει υπό το πέπλο της πανδημίας.
Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε την επίφαση της έμφυλης ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης που το κράτος και οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών προκρίνουν, να ξεγυμνώνεται μέσω του κινήματος του ελληνικού metoo, που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του, αποκαλύπτοντας καταστάσεις υπαρκτές που αποτελούσαν για πολλά χρόνια ταμπού στον κυρίαρχο λόγο. Επίσης παρατηρούμε και βιώνουμε την όξυνση της έμφυλης βίας που εκπορεύεται, οργανώνεται και κανονικοποιείται από την ίδια την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι η άλλοτε Γενική Γραμματεία Ισότητας, μία κατάκτηση του φεμινιστικού κινήματος, μετατρέπεται σε «Γενική Γραμματεία Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων» και υπάγεται πλέον στο Υπουργείο Εργασίας, το οποίο όμως δεν αναγνωρίζει την απλήρωτη οικιακή εργασία. Επιπλέον η κυβέρνηση ετοιμάζει το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, κατόπιν συνεργασίας με λόμπυ πλούσιων ακροδεξιών, των «ενεργών μπαμπάδων», και αποκλείει κάθε έννοια σεβασμού στα δικαιώματα του παιδιού και της γυναίκας, ειδικά σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Η προσφυγική κρίση επίσης δεν μας αφήνει ανέγγιχτες, καθώς χιλιάδες προσφύγισσες, μετανάστριες και αιτούσες ασύλου, διαβιούν καθημερινά σε απάνθρωπες συνθήκες, στερούμενες βασικών δικαιωμάτων, με ελάχιστη ή και ανύπαρκτη ψυχολογική υποστήριξη.
Ως εκ τούτου, η φετινή 8η Μάρτη, εκτός από ημέρα μνήμης, αγώνων και αναγνώρισης των κατακτήσεών μας, λαμβάνει βαθύτερες διαστάσεις λόγω όλων αυτών των παραμέτρων και συνθηκών που επηρεάζουν τις ζωές μας, και γι αυτό οι αγώνες στους δρόμους κρίνονται πιο απαραίτητοι από ποτέ. Γιατί το «μένουμε σπίτι», είναι μία πλασματική και επικίνδυνη γενίκευση, που απαιτεί για κάποιες τη συμβίωση και τη συνεχή επαφή με τον κακοποιητή τους, ενώ για άλλες δεν μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή, αφού δεν έχουν καν σπίτι. Γιατί η έμφυλη ενδοοικογενειακή βία, ο βασανισμός των σωμάτων και οι γυναικοκτονίες αυξάνονται με απειλητικούς ρυθμούς στην Ευρώπη και τον κόσμο. Γιατί το βάρος της οικιακής εργασίας και της φροντίδας της οικογένειας εξακολουθεί να πέφτει πάνω στις γυναίκες και στις θηλυκότητες, οι οποίες τώρα αναγκάζονται να εργαστούν από το σπίτι. Γιατί 9 στις 10 γυναίκες στη χώρα παρενοχλούνται σεξουαλικά στον εργασιακό τους χώρο. Γιατί πολλές από εμάς έχουμε χάσει τις δουλειές μας και βιώνουμε τη φτώχεια και την ανέχεια, που προδιαγράφουν τις ζωές μας.
Το κίνημα metoo, και μας βρίσκει αλληλέγγυες και γεμάτες θαυμασμό για τα θύματα που μίλησαν με δύναμη και θάρρος για το τραύμα τους, διεκδικώντας κάθαρση και έναν καλύτερο κόσμο χωρίς φόβο, χωρίς εξουσιαστικές σχέσεις και διακρίσεις. Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια σπάμε συλλογικά τη σιωπή και διεκδικούμε τον δημόσιο λόγο και χώρο που μας ανήκει. Στεκόμαστε αλληλέγγυες και υποστηρικτικές, λέμε «εγώ σε πιστεύω», αγκαλιάζουμε τις πληγές μας. Όπως αποδεικνύουν οι δεκάδες χιλιάδες μαρτυρίες, δεν υπάρχει θηλυκό ή θηλυκοποιημένο υποκείμενο στην πατριαρχία που να μην έχει κακοποιηθεί, ψυχολογικά, σωματικά ή σεξουαλικά. Και αυτό γιατί η πατριαρχία και οι «επάξιοι» εκπρόσωποί της, θεωρούν πως τα σώματά μας δικαιωματικά τους ανήκουν.
Η αποκάλυψη του μεγέθους και της έκτασης που λαμβάνει η έμφυλη βία στα σώματα και στις ζωές μας, η θηριωδία της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, εφήβων και θηλυκοτήτων από άτομα εξουσίας, αποδεικνύει ότι η επίθεση του κεφαλαίου έχει αναβαθμιστεί, και δεν αφορά πλέον μόνο στην επίθεση στον κόσμο της εργασίας, αλλά σε μία επίθεση ενάντια στην ίδια τη ζωή και την υπόστασή μας. Το κίνημα metoo μας υπενθυμίζει επίσης ότι η έμφυλη βία δεν προέρχεται μόνο από τους εξουσιαστές, αλλά και από όσους πρόδηλα κάνουν χρήση των προνομίων τους, οι οποίοι μπορεί να είναι ακόμη και οι σύντροφοι ή αγωνιστές που έχουμε δίπλα μας.
Τη στιγμή που ο εγκλεισμός αποτυπώνεται όλο και περισσότερο στα σώματα και τις ψυχές μας, τη στιγμή που οι εχθρικές πρακτικές του κράτους μας σπρώχνουν ολοένα και περισσότερο στην κοινωνική και σωματική απομόνωση και την οικονομική ανέχεια, τη στιγμή που η πατριαρχία μας κακοποιεί, μας βιάζει και μας σκοτώνει, όλα εμείς τα έμφυλα υποκείμενα που βιώνουμε συστηματική και συστημική καταπίεση, πρέπει να ενώσουμε τις φωνές μας, διεκδικώντας ορατότητα, χτίζοντας με αγώνες τον δρόμο προς την απελευθέρωση. Είμαστε μαζί με όλα τα γυναικεία κινήματα στον κόσμο, με την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Αργεντινή και τη Χιλή, με τις αγωνίστριες στην Τουρκία, και τις επαναστάτριες στη Ροζάβα και στις Τσιάπας. Δηλώνουμε αλληλέγγυες, αντλούμε έμπνευση και δύναμη από αυτές τις γυναίκες, για έναν κόσμο χωρίς πατριαρχία και καπιταλισμό, που σέβεται όλες τις θηλυκότητες και την έμφυλη ταυτότητά τους, και προστατεύει τη φύση. Για έναν κόσμο χωρίς σεξισμό, βία και ανισότητες, στη σχολή, στη δουλειά, στον δρόμο, στα camps, στις δομές φιλοξενίας, στο σπίτι.
Καλούμε όλες τις θηλυκότητες, και τους συμμάχους μας σε έναν διαρκή αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, και συμμετέχουμε στην απεργία της 8ης Μάρτη, με συγκέντρωση στα Λιοντάρια στη 13:00 το μεσημέρι, τηρώντας όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
-Δίκαιη και ισότιμη εργασία με Επιτροπές Ισότητας και Κώδικες Δεοντολογίας που θα θεσπίζονται από τις ίδιες τις εργαζόμενες για ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον χωρίς σεξισμό και έμφυλες διακρίσεις, που θα διασφαλίζει την δικαιοσύνη και την ορατότητα των θυμάτων, και την τιμωρία των θυτών.
-Να μην περάσει το νομοσχέδιο της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας των παιδιών μετά από διαζύγιο. Επικαιροποίηση του υπάρχοντος νόμου και αναβάθμιση των θεσμών με πλαίσιο ασφάλειας και προτεραιότητα την προστασία των παιδιών και της γυναικείας αξιοπρέπειας.
-Θεσμοθέτηση της Παιδαγωγικής της Ισότητας των Φύλων σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης για την εξάλειψη της κουλτούρας βιασμού, του σεξισμού και των έμφυλων διακρίσεων.
-Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και δημιουργία επιπλέον δομών φιλοξενίας σε όλους τους νομούς της χώρας, για τη νομική, ψυχολογική και οικονομική στήριξη των επιζωσών έμφυλης βίας.
-Ικανοποίηση των αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των έμφυλων υποκειμένων σε θέματα γάμου, γονεϊκότητας, ορατότητας, σεβασμού και ίσης μεταχείρισης.
-Δημιουργία προγραμμάτων ένταξης των μεταναστριών στην κοινωνία, παροχή ασύλου σε όσες το αιτούνται, και στέγασή τους σε δομές.
-Άμεση αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο που διενεργούνται και αντιμετωπίζονται οι καταγγελίες της έμφυλης και σεξουαλικής βίας. Να σταματήσει επιτέλους το victim blaming και ο δημόσιος διασυρμός του θύματος.
-Έμπρακτο σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής και στη φύση για μία ολιστικά ελεύθερη κοινωνία.
Στη μάχη ενάντια στον καπιταλισμό και την πατριαρχία έχουμε ανάγκη από ένα δίκτυο εμπιστοσύνης και ασφάλειας ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις και γι αυτό σας καλούμε να απευθυνθείτε σε εμάς μέσω της σελίδας της Φεμινιστικής Αλληλεγγύης Ηρακλείου, στο fb. Όχι μόνο για να αγωνιστούμε μαζί, αλλά και για να μοιραστούμε τα βιώματα και τα τραύματά μας, και κυριότερα να ακούσουμε και να ακουστούμε, να βρούμε τον τρόπο να ορθώσουμε τις δικές μας αντιστάσεις και να χτίσουμε μια κοινότητα έμφυλης αλληλεγγύης ώσπου ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ.
Με έναν διαθεματικό φεμινισμό, έως την απελευθέρωση.