Γράφει η Ροδάνθη Κουμή
Εκείνος καθόταν σε μια γωνιά πάντα και με κοίταζε.. Σαν να ερευνούσε την ψυχή μου.. Με τρόμαζε ,νόμιζα πως θέλει να με κατασπαράξει …Κάθε μέρα στην ίδια θέση ..Στην ίδια γωνία.Το βλέμμα του ήταν κεραυνός έτοιμος να με κάψει ,τα αυλακωτά του μαγούλα, το βαθύ του μέτωπο μου θύμιζαν έναν αρχαίο θεό που είδα σκαλισμένο σε μια πρόσφατη αρχαιολογική ανασκαφή ..
«Να τον πλησιάσω»- σκέφτηκα- έπειτα από μέρες. Η όψη του συνέχιζε να με τρομάζει, όμως κάτι μέσα μου , μου έλεγε να πάω κοντά του.Πλησίασα διστακτικά ,του άπλωσα το χέρι και με έκπληξη τον είδα να σηκώνεται και να μου δίνει απλόχερα το δικό του.Το ένιωσα ζεστό, υγρό τρεμάμενο μα εγκάρδιο..
«Είμαι η Λου»
«Εγώ ο Φρειδερίκος ..»
Έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μου με το Φρειδερίκο στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου και έμελλε να κρατήσει μια ζωή .Μόνο που καμιά φορά, η ζωή κρατάει λίγο.!
Ο Φρειδερίκος ήταν σαράντα ετών και εγώ είκοσι. Νιώσαμε ότι μαζί θα κατακτήσουμε τον κόσμο.. Ήταν όμως και στιγμές που νιώθαμε πως χάνουμε τον κόσμο, γιατί εκείνος χανόταν στο ίδιο του το μυαλό και δεν του έπαιρνες λέξη..
«Που να είσαι τώρα ;Σε ποια αδιέξοδα ξανά πετάει ο λογισμός σου ;». Σκεφτόμουν καθώς τον κοίταζα να φεύγει πάλι στα σκοτάδια του..
«Το αγαπώ Λου το σκοτάδι» –μου έλεγε-έπειτα όταν ερχόταν ξανά στα γήινα. «Βγάζεις διαμάντια από εκεί μέσα.»
«Από το σκοτάδι ;» ρώταγα..
«Ναι από το σκοτάδι Λου, από εκεί. Ξέρεις μεγάλωσα σε αυτό .Ο πατέρας μου ήταν πάστορας.Μέχρι τα πέντε τον έζησα.. Έπειτα χάθηκε !Τον έπνιξε το πιο βαθύ σκοτάδι .Ο θάνατος. Τον θυμάμαι να γυρνάει τις Κυριακές από την λειτουργία και μέσα μου έλεγα :Nα τώρα θα γίνει καλά! Μα δεν γινότανε. Ο θεός του ,ήταν αδύναμος όπως και εκείνον…Έπασχε από μια ανίατη ασθένεια .Όσες προσευχές και αν έκανε, βούλιαζε στην ίδια του την αρρώστια καθημερινά.. Ποτέ δεν τον είδα να παλεύει την αρρώστια του .Ποτέ δεν τον ένιωσα δυνατό και ας ήξερε πως θα φύγει..Δεν πάλευε ,παραδόθηκε στο θεό του ..Πέθανε στα τριάντα έξι του. Αμέσως μετά τον ακολούθησε και ο μικρός μου αδερφός .Πηχτό σκοτάδι κάλυπτε και θα καλύπτει την ψυχή μου από τότε..Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένα θεό που υπηρετείς με πείσμα ,με πάθος σε παίρνει στα χώματα ,σε λιώνει και έπειτα σε ξεχνάει για πάντα..Στα αυτιά μου ακόμα ακούω θρήνους ,φωνές ,κλάματα της μάνας ,της αδερφής..
Το διανοήσε αυτό Λου ;Πέντε χρόνων και όλα γύρω σου αντί να ναι φωτεινά να κυλιούνται στα σκοτάδια..»
«Φρειδερίκο σε νιώθω ,όμως τι θα μπορούσε να κάνει ο πατέρας σου μπροστά σε μια ανίατη ασθένεια; Παραδόθηκε άνευ όρων, ίσως γιατί ήξερε πως δεν έχει νόημα να παλέψει..»
«Όχι Λου ..Έπρεπε να παλέψει ,είχε χρέος να παλέψει ! Για εμάς τα παιδιά του ,για κείνον ,για την μάνα . ..Πήγαινα να του κρατήσω το χέρι και να τον σηκώσω από το κρεβάτι και εκείνος το έπαιρνε βιαστικά από εμένα και με έδιωχνε έξω από το δωμάτιο ..Τα παιδιά δεν ξέρουν ψέματα ,δεν λεν ψέματα ,δεν νιώθουν το ψέμα…Δεν ήθελε να παλέψει ! Ακόμα αναρωτιέμαι: Που είναι ο θεός ; Ποιος είναι ο θεός; Γιατί παίρνει τα παιδιά του έτσι άγαρμπα και τα στέλνει στην ταφική σιωπή; Ο θεός του πέθανε Λου σαν πέθανε και εκείνος !..»
«Φρειδερίκο δεν είναι ιεροσυλία αυτή η φράση ; Ο θεός πέθανε ;Το ξέρεις πως όλοι οι κύκλοι γύρω σου θα σε πουν βλάσφημο και αθεϊστή;»
«Λου τι δεν καταλαβαίνεις; ο Θεός πέθανε ,γιατί εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε άξιοι να τον συντηρήσουμε ζωντανό.. Δεν είμαστε άξιοι να τον ανεβάσουμε στο θρόνο που του αξίζει.. Εμείς πεθάναμε μέσα μας; Πέθανε και εκείνος …Για να του δώσουμε ανάσα να τραφεί ,να καρπίσε,ι πρέπει να τραφούμε εμείς και να καρπίσουμε εμείς οι άνθρωποι. Βγαίνω στους δρόμους πολλές φορές και διαλαλώ ετούτο:Κύριοι ο θεός πέθανε! Mε περνάνε για τρελό …Ίσως και να είμαι. Αλλά τι βλέπω Λου ;Βλέπω ανθρώπους σκυφτούς να πηγαίνουν στο χάος της ζωής χωρίς ένα σκοπό ,χωρίς μια ιδέα που να αξίζει να πολεμήσουν, χωρίς ένα ανώτερο ιδανικό που να υπηρετήσουν…Τι διάφορα έχει το χάος της ζωής από το χάος της αβύσσου..Καμία Λου ,απολύτως καμιά..Πρέπει να δώσουμε σκοπό στον άνθρωπο..Να βαδίσει πάνω του,να ξεπεράσει τον εαυτό του,να φύγει από τις αγωνίες του τις υπαρκτές μα και ανύπαρκτες ,να φτάσει στον ιδανικό στόχο του..
«Ποιος θα ναι εκείνος ο σκοπός Φρειδερίκο;»
«Η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο. Ο Υπέρ-άνθρωπος!!
Να το διαμάντι που σου έλεγα.. Διαμάντι στο χάος της αβύσσου.»
«Σαν μια κραυγή σου μου ακούγεται ,σαν μια βαθιά κραυγή στην βαθιά νύκτα των ανθρώπων..Σαν μια κραυγή στην άδοξη μας μάχη με το θάνατο..Σαν μια κραυγή πόνου για την απώλεια του πατέρα σου. Ποιός θα σε ακούσει;Πρέπει να κρατάς ένα καλέμι να σπας τα αυτιά του ανθρώπου για να ακούσει την κραυγή σου.
Κοίτα Φρειδερίκο είμαι εδώ για να σου αποδείξω πως μπορεί κάποιος μέσα από την αγάπη να ξεπεράσει τα πάντα..Τα αισθήματα μου για εσένα είναι τα χρώματα του ρόδου .Η αγάπη μου για εσένα είναι το φως της ζωής!Δεν σε καλύπτουν όλα αυτά ώστε να σε κάνουν να ξεχάσεις και να αναθεωρήσεις;»
«H αγάπη σου Λου αρκεί στην καρδιά μου .Τα αισθήματα σου είναι που με κρατούν ακόμα ..Αλλιώς θα χανόμουνα στην παράνοια της λογικής. Όμως η ψυχή μου χαράχτηκε από τότε που πέθανε ο πατέρας..Ειναι μια πληγή ανοικτή..Δεν θα κλείσει ποτέ, το νιώθω…Ακόμα και στα όνειρα μου έρχεται η πληγή..
Η αδυναμία του να αντιμετωπίσει την ζωή του ,εμένα με κινεί να έχω υψηλές προσδοκίες από τους ανθρώπους..Αδύναμος πατέρας..Δυνατός Άνθρωπος Λου.
Θα χτίσω μια γέφυρα από την αδυναμία στην υπέρβαση και από την υπέρβαση στον Υπέρ –άνθρωπο..»
«Θα προφτάσεις ;»
«Δεν ξέρω αλλά θα προσπαθήσω..!»
«Φρειδερίκο ήρθε επιτέλους ο ήλιος ,πάμε να περπατήσουμε ;»
«Ναι Σαλομέ .Πάμε..»
*Ο φρειδερικος Νίτσε πέθανε στα 1900 , μόνος και τρελός, είχε την πεποίθηση ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν ριζωμένη βαθιά στη συνείδησή του η αδυναμία κατανόησης των «ασμάτων» του από τους άλλους: “Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούργια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε ‘Κατάρα του Τροβαδούρου’;”
Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος δε σταμάτησαν ποτέ να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου»