Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας,
Δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο λαός…
… Αυτή η λέξη που είχε τόσο αδικηθεί, ευτελιστεί, δαιμονοποιηθεί, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο και περνάει πάλι από χείλη σε χείλη. Ο λαός επιστρέφει, αφού μέτρη¬σε στις τσέπες του τις ζημιές από τη λεηλασία. Τι είναι όμως ο λαός; Όλα και τίποτα. Όλοι και Κανένας. Ο λαός δεν είναι παρά μια στιγμή σύγκλισης. Εφήμερη αλλά και πανίσχυρη. Μια στιγμή που οι εργαζόμενοι φτωχοί, οι νεαροί άνεργοι και η τεράστια μεσαία τάξη που συνθλί¬βεται από την ολιγαρχία του χρήματος, ενώνονται σε ένα. Σε μια σύγκλιση που όμως δεν γί¬νεται σε σκοτεινούς συναι¬νετικούς δια¬δρόμους, αλ¬λά στους δρόμους και στις πλατείες. Άνθρωποι που μπορεί να ξε¬κινούν καθέ¬νας από διαφορετικούς δρόμους, συγκλίνουν σε έναν χείμαρρο που ανατρέπει όσα εμποδίζουν την αναγκαία πρόοδο της κοινωνίας. Η Ιστορία γράφεται με τέτοιες συγκλίσεις. Αγρότες, τεχνίτες, έμποροι, μισθωτοί, με¬σοαστοί, ήταν εκείνοι που άνοιξαν το δρόμο στη Γαλ¬λική Επανάσταση του 1789.
Εδώ κι ένα μήνα, δυο λαοί της Ευρώπης δίνουν το παράδειγμα όχι μόνο στην ήπειρό τους αλλά σε όλο τον κόσμο: εκατοντάδες χιλιάδες Ισπανοί και Έλληνες αντιστέκονται στους δρόμους και τις πλατείες των διαφόρων πόλεων των δύο χωρών, φωνάζοντας το γνωστό «no pasaran», «δεν θα περάσουν».
Είναι και λέγονται «αγανακτισμένοι» και εκφράζουν με δυνατή φωνή το «όχι» των λαών στα νεοφιλελεύθερα σχέδια των «αόρατων» κέντρων της παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας, των λεγόμενων και περιβόητων «αγορών».
Η πολυδιαφημισμένη «διάσωση» της Ελλάδας και των άλλων χωρών της Ευρώπης δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απεγνωσμένη προσπάθεια εφαρμογής των γνωστών και πιο βάρβαρων συνταγών του ΔΝΤ που εφαρμόστηκαν κατά καιρούς, ειδικά στη Λατινική Αμερική, και που απέτυχαν παταγωδώς. Πρόκειται για μολυβένια σωσίβια που αργά ή γρήγορα – θα βυθίσουν αυτούς που δήθεν θέλουν να σώσουν! Η Ελλάδα, που σαφώς βρίσκεται σε χειρότερη θέση από τις άλλες χώρες, αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό τον πιο σκληρό και ωμό εκβιασμό από τα κέντρα εξουσίας της Ευρώπης, από διάφορους παράγοντες του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου και από την ίδια την κυβέρνηση της χώρας.
Οι «μονόδρομοι» και οι «μοναδικές και ιστορικές ευκαιρίες» που παρουσιάζονται σαν αποκλειστικές λύσεις, είτε για οικονομικά είτε για εθνικά θέματα, δεν είναι κάτι
καινούργιο. Είναι ο ίδιος εκβιασμός που εφάρμοσαν τη δεκαετία του ’90 κατά του αρμενικού λαού στο θέμα του Ναγκόρνο Καραμπάχ και το 2004 κατά του κυπριακού λαού με το λεγόμενο σχέδιο Ανάν. Και στις δύο περιπτώσεις η αντίσταση των δύο λαών απέτρεψε το χειρότερο για την Αρμενία και την Κύπρο. Αυτά, για να μην πούμε για τα γνωστά και ιστορικά «όχι» του ελληνικού λαού… Όταν οι λαοί λένε «όχι», αντιστέκονται. Και ένας λαός, ο οποίος αντιστέκεται και γνωρίζει τον τρόπο να διατηρήσει την ενότητα του, νικά πάντοτε.
«Απογοητεύει ο λαός; Ας τον αλλάξουμε!», έλεγε ο Μπρεχτ ειρωνικά. Αυτό ακριβώς θα ήθελαν μερικοί, μέσα κι έξω, αυτές τις μέρες που ο κόσμος απαιτεί στους δρόμους και στις πλατείες άμεση και πραγματική δημοκρατία και, πάνω απ’ όλα, δικαιοσύνη. Όμως τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι πολιτικές ηγεσίες. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φοβούνται την αγανάκτηση του λαού. Πανικοβάλλονται με τη σκέψη ότι αυτή η αγανάκτηση μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε λαοθάλασσες στους δρόμους της Ευρώπης και η κατάσταση να γίνει ανεξέλεγκτη.
Πρέπει, όμως, να καταλάβουν ότι, όταν ξεπερνιούνται τα όρια, όταν η καταπίεση γίνεται αφόρητη και το περί δικαίου αίσθημα πληγώνεται, η φωνή του λαού γίνεται αναπόφευκτα φωνή και οργή του Θεού. Άλλωστε, από πολύ παλιά, και η Λατινική Ευρώπη το γνωρίζει ως «Vox populi, vox Dei».