Σαν σε «θηλιά στο λαιμό» για τους ενοικιαστές παραμένει το κόστος μισθώματος, καθώς σύμφωνα με την έκθεση της Morgan Stanley, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης των ενοικίων στην αγορά κατοικίας έχει φτάσει το +10,5%, έναντι μόλις +2,9% του μέσου όρου της Ευρωζώνης. Το πρόβλημα επιτείνεται και από το γεγονός ότι περίπου το 35% των ελληνικών νοικοκυριών δεν διαθέτει δική του κατοικία, αλλά μισθώνει.

Μάλιστα πρόσφατη έρευνα της Alpha Bank, σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες θεωρούν ανέφικτη την ενοικίαση κατοικίας, ενώ αντιπρόεδρος Συλλόγου μεσιτών Αθηνών – Αττικής, Μίνα Χαρμπαλή τονίζει οτι στην Ελλάδα, οι ενοικιαστές δαπανούν πάνω από το 50% του εισοδήματός τους για το κόστος στέγασης. Η ίδια επισημαίνει ότι οι μισθοί είναι πάρα πολύ χαμηλοί στην Ελλάδα, και δεν συνάδει ο ελληνικός μισθός με τις τιμές που υπάρχουν αυτή την στιγμή. Την ίδια ώρα για τους ξένους επενδυτές είμαστε πολύ οικονομική χώρα και γι΄αυτό έρχονται στην Ελλάδα να νοικιάζουν ή αγοράσουν», αναφέρει.

Η ανισορροπία προσφοράς και ζήτησης, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, θεωρείται βασικός παράγοντας για την άνοδο στις τιμές ενοικίασης. Τα μικρά διαμερίσματα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από την αγορά, αφού προτιμώνται από τους ιδιοκτήτες για βραχυχρόνια μίσθωση (Airbnb), ενώ ακόμη και τα μεσαίας επιφάνειας διαμερίσματα (80-100 τ.μ.) γίνονται πλέον περιζήτητα.

Για τους λόγους αυτούς στην έκθεσή της η Morgan Stanley προτρέπει για την ενίσχυση της οικοδομικής δραστηριότητας μέσω στοχευμένων επενδυτικών κινήτρων, απλούστευσης των διαδικασιών αδειοδότησης και χρηματοδότησης έργων κοινωνικής κατοικίας. Η αύξηση της προσφοράς μπορεί να δράσει ως «βαλβίδα ανακούφισης» στην αγορά, κρατώντας τις τιμές σε πιο ανεκτά επίπεδα.

Η ενίσχυση της κατασκευαστικής δραστηριότητας δεν πρέπει, όμως, να περιοριστεί σε ποσοτικές παρεμβάσεις. Απαιτείται ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο πολιτικής, το οποίο θα συνδυάζει πολεοδομικούς και φορολογικούς μηχανισμούς μαζί με το πρόγραμμα επιδότησης ενοικίου που ανακοινώθηκε ήδη. Η εμπλοκή του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, με την υποστήριξη των ευρωπαϊκών ταμείων χρηματοδότησης, μπορεί να καταστήσει δυνατή την κάλυψη των στεγαστικών αναγκών χωρίς να επιβαρυνθεί υπέρμετρα ο κρατικός προϋπολογισμός.