Στρατός, αστυνομία, λιμενικό, Frondex από τη μια.
Γιατροί του κόσμου, Ερυθρός Σταυρός, Ύπατη Αρμοστεία από την άλλη.
Στη μέση μωρά, γυναίκες, παιδιά, νέοι άντρες που επέλεξαν το ταξίδι του τρόμου γιατί απλά ήταν ίσως η μόνη τους επιλογή, όχι για μια καλύτερη ζωή, αλλά για ζωή.
Προσωρινή ανακούφιση που δεν είχαμε φέρετρα μπροστά μας, όπως πρόσφατα στο Φαρμακονήσι.
Τελειώνει το όνειρο εδώ ή υπάρχει ελπίδα ακόμη?
Η Ελλάδα των στρατοπέδων κράτησης, της παράτασης κράτησης πέρα των 18 μηνών, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ελπίδας για τους 331 πρόσφυγες που κατά λάθος βρέθηκαν στη χώρα αυτή.
Οι φορείς που τώρα τρέχουν να περισυλλέξουν, να καταγράψουν, να περιθάλψουν για λίγες μέρες τους πρόσφυγες, συνιστούν το όριο της κρατικής μέριμνας για τους ανθρώπους αυτούς.
Το καθήκον μας είναι όλες τις μέρες του χρόνου να αγωνιζόμαστε για να μπορούν οι πρόσφυγες να ζουν αξιοπρεπώς όπου κρίνουν πως μπορούν καλύτερα, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ζωή κι όχι για φυλακές, κρατητήρια και στρατόπεδα.