Αυτή η υπόθεση με τον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, του οποίου το δίκαιο (για μένα) αίτημα απορρίφθηκε από το Συμβούλιο της φυλακής μού θύμισε την παρακάτω ιστορία που εξιστορεί ο μεγάλος και αείμνηστος Χρόνης Μίσσιος στο “Χαμογέλα, ρε… τι σου ζητάνε”, εκδόσεις Γράμματα:
Μια από τις τελευταίες φορές που με μπαγλάρωσαν για τον Άι Στράτη, τα πράγματα δεν είχαν πια την παλιά αγριάδα, τουλάχιστον για μας τις παλιοκαραβάνες που μας ήξερε καλά η ασφάλεια, αλλά ήμουνα για πρώτη φορά τόσο δυστυχής και τσαντισμένος. Το μεσημέρι είχα ραντεβού με την Πελαγία, μια μοδιστρούλα ολάνθιστο περιβόλι… Μου στέρησαν αυτή την αιωνιότητα, ένα όμορφο κορίτσι, θάλασσα, άσε που θα πληγώθηκε γιατί θα νόμισε πως δεν πήγα στο ραντεβού. Μπορεί και να κατάλαβε ότι μ’ έπιασαν.
Με μπαγλαρώσαν, και θέλαν και κουβέντα οι κουφάλες… Με μπάζουν στο γραφείο του διοικητή, με ήξερε από πιτσιρικά. Αφού κουβεντιάσαμε διάφορα παρουσία αξιωματικών και χαφιέδων της ασφάλειας, μου λέει; Ρε Σαλονικιέ, σε ξέρω από τόσο δα, στα χέρια μας μεγάλωσες. Είσαι καλό παιδί, δουλευτάρης, όταν είσαι έξω βέβαια, σ’ αγαπάν οι γυναίκες, τι θέλεις και τραβιέσαι συνέχεια; Δεν κοιτάς και λίγο τη ζωή σου, τη μάνα σου που δε σε χάρηκε, και τα τέτοια. Λέω, ωραίοι είστε, να μη σας βασκάνω, εσείς είστε θεατές, ε, μόνος μου τραβιέμαι, δε με τραβολογάτε εσείς, ε; Δεν προσπαθείτε να με συντρίψετε σαν άνθρωπο;
Εμείς; Ορίστε, εγώ δε σου ζητώ να υπογράψεις καμιά δήλωση, χαμογέλασέ μου μόνο απλώς και σου δίνω το λόγο της τιμής μου, παρουσία των κυρίων, ότι θα πας αμέσως σπίτι σου χωρίς να σε πειράξει κανείς, απλώς χαμογέλασε…
Οι μυς του προσώπου μου πονάνε αφόρητα από την προσπάθεια να κρατήσω το γέλιο που ανεβαίνει εκρηκτικό από μέσα μου. Ένιωθα αν σαν ο μοναδικός υπερασπιστής του πολιτισμού του ανθρώπου. Η εξουσία των νικητών, το εφιαλτικό κράτος, ζητούσε από μένα, τον παρία, που χρόνια και χρόνια προσπάθησε να με εξοντώσει, “απλώς” να του χαμογελάσω… Του λέω, κοίτα να δεις, δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο, θα χαμογελάσω, όχι για σένα, αλλά για μένα. Θα χαμογελάσω από ευτυχία για την αχρήστευση της βίας, θα χαμογελάσω από ευτυχία για τον αδερφό μου τον άνθρωπο, για σας θα μου ήταν πιο εύκολο ένα δάκρυ. Ελπίζω, αφού μου το ζητάτε, να καταλαβαίνετε και γιατί αρνούμαι να χαμογελάσω…».
Επιμύθιο: δε μου βγάζεις την ιδέα από το μυαλό ότι ο Ρωμανός τραβάει όσα τραβάει γιατί συμβολίζει αυτό που ένα αυταρχικό κράτος φοβάται: την ελευθερία να σκέφτεσαι διαφορετικά και να μοιάζεις επικίνδυνος σε αυτούς που δεν μπορούν να σε ελέγξουν.