Με επιστολή του στην εφημερίδα μας ο Μανώλης Καπετανάκης καταγγέλλει την άθλια εικόνα που επικρατεί σε πολλά σημεία του εθνικού οδικού δικτύου στα Χανιά 1 σχεδόν χρόνο μετά τη μεγάλη κακοκαιρία.
Όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες που παραθέτει, ενώ από τις 29 Ιανουαριου του 2019 έχουμε φτάσει στις 17 Νοέμβρη του 2019, στο σημείο που είχε γίνει κατολίσθηση, λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πόλη των Χανίων, δεν έχει γινει καμία εργασία.
Τα χώματα ακόμα κλείνουν τμήμα του δρόμου, οι κώνοι για την παράκαμψη της κυκλοφορίας των οχημάτων έχουν σαπίσει, τα οχήματα συνεχίζουν να ακολουθούν τα βέλη που προειδοποιούν για την κατολίσθηση.
“Δεν αποτελεί τις χίλιες λέξεις, που περιγράφουν τις συνθήκες του συγκοινωνιακού δικτύου απόμακρων χωριών της Κρήτης. Περιοχών καταδικασμένων στην απομόνωση, υπανάπτυξη και ερήμωση. Παρά απαθανατίζει την αθλιότητα και επικινδυνότητα ενός τμήματος του ΒΟΑΚ λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Χανιών!”, λέει ο κ. Καπετανάκης για να προσθέσει:
“…αν τέτοια λοιπόν είναι η μορφή που παρουσιάζει η βιτρίνα της βαριάς (ωσάν το πούπουλο) τουριστικής βιομηχανίας τους, φανταζόμαστε τη τραγικότητα της περιφρονημένης ενδοχώρας. Κακοκατασκευασμένοι από κάθε άποψη δρόμοι με παραδοσιακά δομικά υλικά και τεχνικές. Δηλαδή εκείνα της προχειρότητας. Γιοφύρια φτιαγμένα κατόπιν πρωτοβουλίας ντόπιων και πασχίζοντας να γεφυρώσουν το απέραντο κενό της κρατικής ολιγωρίας. Με τι κτισμένα; Από χώμα! Στην κυριολεξία. Στον Κερίτη. Ανίκανα να αντισταθούν στο ράντισμα της πρώτης βροχούλας.”
Δείτε τις φωτογραφίες και διαβάστε ολόκληρη την επιστολή του:
(Σταθερές φωτογραφίες, μόνιμες καταστάσεις και το μέγα ζητούμενο)
Η παραπάνω εικόνα δεν ταξίδεψε από τη μακρινή Ουγκάντα ή κάποια άλλη «ευλογημένη» από τους ιμπεριαλιστές τριτοκοσμική χώρα αποτυπώνοντας τους εθνικούς δρόμους της. Ίσως και ολάκερη την παραγωγική σκελετωμένη κορμοστασιά της.
Δεν αποτελεί τις χίλιες λέξεις, που περιγράφουν τις συνθήκες του συγκοινωνιακού δικτύου απόμακρων χωριών της Κρήτης. Περιοχών καταδικασμένων στην απομόνωση, υπανάπτυξη και ερήμωση. Παρά απαθανατίζει την αθλιότητα και επικινδυνότητα ενός τμήματος του ΒΟΑΚ λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη των Χανιών!
Το εξοργιστικότερο δε; Είναι μεν νεογέννητη, αλλά η απαράλλακτα όμοια αδελφή της από το ίδιο ακριβώς σημείο, όπου νάναι γιορτάζει τα πρώτα της γενέθλια. Σχεδόν χρονιάζει η ασχημούλα μας.
Και που όμως να αντικρίσουμε τις όντως πιο ατημέλητες ξαδέλφες της από τα ημιορεινά. Τρομακτικές. Σου φέρνουν πράγματι λύπηση. Σε ορισμένες μάλιστα γερασμένες με δεκαετίες στην πλάτη τους (δημόσιες υποδομές λέγονται) υποχρεώνεσαι να γυρνάς αποκαρδιωτικά αλλού το πρόσωπο.
Γιατί αν τέτοια λοιπόν είναι η μορφή που παρουσιάζει η βιτρίνα της βαριάς (ωσάν το πούπουλο) τουριστικής βιομηχανίας τους, φανταζόμαστε τη τραγικότητα της περιφρονημένης ενδοχώρας. Κακοκατασκευασμένοι από κάθε άποψη δρόμοι με παραδοσιακά δομικά υλικά και τεχνικές. Δηλαδή εκείνα της προχειρότητας. Γιοφύρια φτιαγμένα κατόπιν πρωτοβουλίας ντόπιων και πασχίζοντας να γεφυρώσουν το απέραντο κενό της κρατικής ολιγωρίας. Με τι κτισμένα; Από χώμα! Στην κυριολεξία. Στον Κερίτη. Ανίκανα να αντισταθούν στο ράντισμα της πρώτης βροχούλας.
Ρέματα παραδομένα στο στοργικό ενδιαφέρον (οι «πικρόχολοι» το λεν ασυδοσία) μπαζώματος από μεγαλοεπιχειρηματίες. Αντιπλημμυρικά έργα πόσα; Όσα δικαιολογεί η πλημμυρισμένη από αδιαφορία και απέχθεια για τον λαό διαγωγή της κεντρικής διοίκησης και των τοπικών αρχόντων. Εφόσον για τριακόσιες και βάλε μέρες σχεδίαζαν «κατάκοποι» και υποδειγματικά (έτσι ισχυρίζονται) τις σχετικές μελέτες .Οι οποίες υπάκουαν πιστά στον στρατηγικό σχεδιασμό του «να μη γίνει ΤΙΠΟΤΑ τελικά»! Μη αποκαθιστώντας ούτε καν στοιχειωδώς τις καταστροφές από τις περσινές νεροποντές.
Ένα ενισχυτικό σκηνικό δηλαδή που σιγά- σιγά σέρνεται σαν ταφόπλακα πάνω στο δικαίωμα των αυτοχθόνων να θέλουν την παραμονή και προκοπή στα πατρογονικά τους. Καθότι -ειδικά φέτος- το κύριο ελαιοκομικό εισόδημα τους καταβαραθρώνεται. Από τις εξευτελιστικές τιμές και τη διαφαινόμενη απώθηση του λαδιού πλέον στα εμπορικά αζήτητα με τις αυτονόητες ολέθριες συνέπειες. Την επιφορτισμένη από το κράτος (της κεφαλαιοκρατίας) δακοκτονία. Με αποκλειστικό «επίτευγμα» της, απλά την εξουδετέρωση της σοδειάς! Τα διάφορα αμείωτα χαράτσια εξόντωσης. Το απαγορευτικό καλλιεργητικό κόστος.
Έτσι η ελιά ακολουθεί γοργά τα βήματα αφανισμού της κτηνοτροφίας, μελισσοτροφίας, αμπελιών και εσπεριδοειδών. Ευτυχώς όμως αυτή διαθέτει μια τελευταία αξία. Εκείνη των καυσόξυλων!
Βέβαια λίγα χιλιόμετρα αλάργα και προς βορά μεριά απέναντι από την εικόνα με τη για μήνες αμέριμνα ξαπλωμένη σχεδόν καταμεσής του οδοστρώματος πλαγιά (λιάζεται και αυτή), μια άλλη αξία διαπρέπει «εξισορροπητικά». «Στολίζοντας» νησί και Ελλάδα. Οι αμερικανονατοϊκές βάσεις και το ΚΕΝΑΠ. Το μέγα του γένους σχολειό. Καμάρι των ιμπεριαλιστών «συμμάχων» και ημεδαπών κολαούζων. Εκεί όπου αποσπώντας διεθνείς επαίνους δασκαλεύονται οι αρχάγγελοι του «ανθρωπισμού». Πώς να καρφώνουν τη τιμωρό πύρινη ρομφαία τους στην σάρκα των «άπιστων» Συριόπουλων.
Στην αντίπερα ταξική όχθη κάτοικοι και αγρότες προβληματίζονται για το μέλλον τους. Το μοιρολόι του φτωχού παραδομένου ποτέ δεν βοήθησε. Τα αναθέματα κατά των υπευθύνων ουδέποτε τους συγκίνησαν. Η τυραννισμένη φύση με τη σειρά της απολογείται. Εξηγώντας ότι αυτός είναι ο ρόλος της. Μεταξύ άλλων και να βρέχει με διάφορες εντάσεις.
Οι ψεύτικοι φίλοι κάνουν ότι μπορούν και αυτοί οι δόλιοι (με την έννοια της δολιότητας φυσικά). Εξαπόλυση ρητορικών μύδρων. Κάποια εικονική, άμαζη, απροετοίμαστη θεατρική παράσταση- κινητοποίηση ενώπιον πάντοτε του φακού. Με «κορύφωση» τις «αμείλικτες» επερωτήσεις στη βουλή και στην κυβέρνηση του κεφαλαίου! Δίχως και πάλι ουδέποτε να πτοούνται οι ένοχοι κρατούντες. Πνίγοντας τουτέστιν σε ακόμα πιο βαθιά και από τα όμβρια νερά αποπροσανατολισμού τη δίκαιη δυσαρέσκεια του κόσμου.
Οπότε εξαντλήθηκαν τα περιθώρια και οι δυνατότητες να αλλάξουν τα πράγματα; Μήπως αντίθετα και έστω προς στιγμής άγουρα αρχίζει η φουντωμένη αγανάκτηση να παραμερίζει την παράλυση της απόγνωσης; Ζητώντας χρήσιμες συμβουλές από την ιστορία των κατακτήσεων. Τότε, όταν ο αγωνιστικός ξεσηκωμός του αγροτικού και του πρωτοπόρου εργατικού πληθυσμού, υποχρέωνε τους ανέκαθεν βαρήκοους στις φωνές των από κάτω «αιρετούς» πρωτοσύγκελους μιας διαιρεμένης κοινωνίας να υποχωρούν.
Κτίζοντας σχολειά, ενώ τώρα τα σφραγίζουν. Ορθώνοντας γέφυρες, αντί να αφήνουν τις παλιές στο έλεος της φθοράς και της νεροποντής. Στρώνοντας δρόμους. Εγκαινιάζοντας νοσοκομεία και όχι να ιδιωτικοποιούν, υπολειτουργούν ή κλειδώνουν τα υπάρχοντα. Δημιουργώντας γενικά έργα εξυπηρέτησης των λαϊκών αναγκών. Σε συνδυασμό με κάποιες υποφερτές συντάξεις, μισθούς και τιμές γεωργικών προϊόντων.
Και όλα αυτά αποσπασμένα- χρηματοδοτημένα πάλι από τα δικά μας ληστεμένα λεφτά. Βάσει του όλο διακυμάνσεις ισοζυγίου της δύναμης συγκρότησης, αντίστασης, διεκδίκησης των γνήσιων παραγωγών κάθε αγαθού ενάντια στην αρματωμένη αρπακτικότητα των αντιπάλων.
Άρα σε μονάχα αυτό εδώ ακριβώς το πεδίο κρίνονται τα πάντα. Πόσο γρήγορα δηλαδή θα μεστώσει η οργή των κατοίκων κυρίως στην κτυπημένη από την κακοκαιρία ύπαιθρο. Ολοφάνερη πια και επιπρόσθετα τροφοδοτημένη από την προκλητική εγκατάλειψη των αρχών (κράτους- δήμων) και την κλιμακούμενη αντιαγροτική πολιτική.
Η παραμονή τους στον τόπο τους με όρους αξιοπρέπειας και ασφάλειας εξαρτάται και εδράζεται στον παράγοντα οργάνωσης και δυναμικής, επίμονης απαίτησης αυτού του δικαιώματος.
Μεθοδεύεται το ξεκλήρισμα. Η κοροϊδία των αρμοδίων απογειώνεται. Αυτές οι επιδιώξεις τους όμως μπορούν να καταλήξουν ΜΠΟΎΜΕΡΑΝΓΚ. Όταν το ξεχείλισμα του ποτηριού της λαϊκής οργής δεν χύνεται χάμω, αλλά γεμίζει εκείνο της ΑΦΎΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΆΛΗΣ.
Κρατούν έρμαια τις τύχες μας στα χέρια τους. Για να μας εξαθλιώνουν και ματώνουν.
Κρατούμε αποφασιστικά τις τύχες μας στα χέρια μας σαν αγωνιζόμαστε. Βάζοντας τις σε τροχιά ελπίδας και προόδου.
ΚΜ μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης