Χανιά: Πλήθος καλεσμάτων για την κινητοποίηση στη Πλατεία Δημοτικής Αγοράς για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας

Σειρα καλεσμάτων από φορείς και συλλογικότητες για τη σημερινή κινητοποίηση στις 2 το μεσημερι στην Πλατεια Δημοτικής Αγοράς σρρα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.

ΚΚΕ (μ-λ): Αναδεικνύουμε τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος

164 χρόνια από την αιματοβαμμένη απεργιακή διαδήλωση των εργατριών στη Νέα Υόρκη στις 8  Μάρτη του 1857, θυμόμαστε και τιμούμε τους αγώνες και τις θυσίες των εργατριών όλου του κόσμου.

111 χρόνια από τότε που με πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, η Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών στην Κοπεγχάγη καθιέρωνε την 8η  Μάρτη ως ημέρα μνήμης και τιμής των εργατικών αγώνων των γυναικών, αναδεικνύουμε τον ταξικό χαρακτήρα του γυναικείου ζητήματος.

Φέτος, η 8η Μάρτη σημαδεύεται από την πανδημία που απειλεί τη ζωή μας, από την ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας, από την καπιταλιστική κρίση και την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος. Η γυναίκα είναι όπως πάντα, το πρώτο θύμα του πολέμου που έχει εξαπολύσει το σύστημα εναντίον του λαού.

Η ανεργία, η τηλεργασία, η μερική απασχόληση τσακίζουν τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Τις κλείνουν στο σπίτι, στην αθλιότητα του νοικοκυριού, περιορίζουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, τις κρατούν μακριά από την ταξική πάλη. Έτσι, γίνονται πιο εύκολα θύματα κάθε είδους βίας που πηγάζει απ’ το σύστημα και μολύνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι γυναικοκτονίες και οι βιασμοί αυξήθηκαν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας. Η φασιστικοποίηση πολλαπλασίασε τις φωνές που δικαιολογούν την καταπίεση και την ανισοτιμία των γυναικών.

Ο εργασιακός μεσαίωνας που φέρνει η επίθεση, συνοδεύεται με ιδεολογικό αναχρονισμό. Σκοταδιστικές αντιλήψεις αναβιώνουν. Στοιχειώδεις δημοκρατικές κατακτήσεις εξανεμίζονται. Από τη μια αμφισβητείται το δικαίωμα στην άμβλωση και από την άλλη οι έγκυοι γυναίκες απολύονται.

Δεν έχουν όλες οι γυναίκες την αγωνία του μεροκάματου. Δεν είναι ενιαίος ο γυναικείος πληθυσμός. Οι γυναίκες του λαού δεν έχουν κοινά συμφέροντα με τις γυναίκες της αστικής τάξης. Οι ταξικές διαφορές τους αντικατοπτρίζονται στις διαφορές μεταξύ του γυναικείου εργατικού κινήματος και του αστικού φεμινισμού.

H ανισοτιμία της γυναίκας γεννήθηκε με την ταξική κοινωνία, συντηρείται και οξύνεται μέσα σε αυτή και θα ανατραπεί όταν πάψουν να υπάρχουν τάξεις. Το γυναικείο κίνημα πρέπει να έχει σταθερά το βλέμμα στραμμένο στην επαναστατική προοπτική, να παλεύει για τον σοσιαλισμό.

Η ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος και η συμπόρευσή του με το εργατικό-λαϊκό κίνημα είναι επιτακτική ανάγκη σήμερα:

• για να διεκδικήσει το δικαίωμα της γυναίκας στην εργασία. Χωρίς τη συμμετοχή στην παραγωγή και την οικονομική ανεξαρτησία της, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για γυναικεία χειραφέτηση
• για να σταματήσει την επίθεση και να διεκδικήσει δικαιώματα και όχι μετάλλαξη των αστικών θεσμών
• για να αναμετρηθεί με τον πραγματικό εχθρό που είναι η αστική τάξη και το ταξικό καπιταλιστικό σύστημα και όχι το άλλο φύλο
• για να αποκαλύψει τον αστικό αντιδραστικό αντικομμουνιστικό χαρακτήρα των «νέων» θεωριών(πατριαρχία, κοινωνικό φύλο) και το αδιέξοδο διαδικτυακών «κινημάτων» τύπου #MeToo.
• για να δείξει πως ο δρόμος της γυναικείας χειραφέτησης βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος.

Η γυναίκα που διεκδικεί τη χειραφέτησή της εντάσσεται στο κίνημα, συμμετέχει ενεργά στην ταξική πάλη.

ΕΛΜΕ Χανίων: Η δύναμη, για να μπει τέλος στο σεξισμό και τη βία που αυτός γεννά, είναι οι συλλογικοί αγώνες

Η καταγγελία για βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου από στέλεχος της ΕΙΟ συγκλονίζει και ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο των αποκαλύψεων σε σχέση με τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας. Μπορεί μεγαλοστελέχη του αθλητισμού και η κυβέρνηση της ΝΔ να τρέχουν να αποστασιοποιηθούν από το γεγονός αλλά η αλήθεια είναι διαφορετική.

Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει, αποκάλυπτε μία έρευνα πριν λίγους μήνες. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των ΣΣΕ ή του συνδικαλισμού είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Επιπλέον η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους σημαίνει χειροτέρευση της θέσης της γυναίκας. Σήμερα, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη, μέσα σε συνθήκες πανδημίας, φορτώνει πολλαπλάσια καθήκοντα στις γυναίκες στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες.

Η δύναμη, για να μπει τέλος στο σεξισμό και τη βία που αυτός γεννά, είναι οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Τα αιτήματα για μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, γενναία χρηματοδότηση για την υγεία και την παιδεία είναι εκείνα που στηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο, όσες και όσους παλεύουν κατά του σεξισμού, που γεννάει το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Καλούμε τα συνδικάτα, τα σωματεία, τους φοιτητικούς συλλόγους, τα μαθητικά συμβούλια, δημοτικά συμβούλια, συλλογικότητες να στηρίξουν αυτή τη μάχη. Να συγκροτηθούν σε κάθε χώρο ομάδες ενάντια στη γυναικεία καταπίεση και το σεξισμό που θα οργανώσουν εκδηλώσεις, δράσεις και τη φετινή κινητοποίηση.

Καλούμε σε απεργιακή κινητοποίηση και διαδήλωση τη Δευτέρα 8 Μάρτη 2021.

Συλλαλητήριο στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς, τη Δευτέρα 8 Μάρτη, στις 2μμ και 2ωρη διευκολυντική στάση εργασίας 12-2μμ.

Πρωτοβουλία Αναπληρωτων Χανίων: Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζήσουμε μια ζωή με Δικαιώματα

Η Πρωτοβουλία Αναπληρωτών Χανίων, απευθύνεται…

… σε κάθε συναδέλφισσα αναπληρώτρια που βιώνει εδώ και χρόνια την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια.

… σε κάθε μία που έχει γίνει λάστιχο από σχολείο σε σχολείο, από νησί σε χωριό και από χωριό σε πόλη!

… σε κάθε μία που έχει θυσιάσει την προσωπική της ζωή αλλά και σε κάθε μία που δεν της επιτρέπεται να κάνει οικογένεια!

… σε όλες εκείνες που αναγκάζονται κάθε χρόνο να μετακομίζουν με τα παιδιά τους, με συνέπειες στη δική τους ζωή αλλά και των παιδιών, ή ακόμη χειρότερα, σε όλες εκείνες που αναγκάζονται να ζήσουν για ένα διάστημα μακριά από τα παιδιά και την οικογένεια τους!

… σε όλες εκείνες που ζουν μισή ζωή με μισά δικαιώματα!

Γιατί, στην εποχή μας, που υπάρχει αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας και της επιστήμης, η ζωή μας γίνεται όλο και χειρότερη;

Είναι «φυσικό φαινόμενο», τον 21ο αιώνα, να απολυόμαστε κάθε χρόνο, να μην γνωρίζουμε αν θα εργαστούμε και πού την επόμενη χρονιά, να κυνηγάμε μια σειρά προσόντα με ατομική μας ευθύνη και κόστος, να μην έχουμε δικαιώματα στη μητρότητα, να γενικεύεται η ευελιξία και η εντατικοποίηση στη δουλειά μας, να καλύπτουμε κενά πέρα από το επιστημονικό μας αντικείμενο, να επιβαρύνεται η σωματική και ψυχική υγεία μας, ο εργάσιμος χρόνος να γίνεται λάστιχο και ο πραγματικά ελεύθερος χρόνος να εξαφανίζεται, να μην μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, να κάνουμε οικογένεια ή να είμαστε μακριά από αυτήν;

Ποιος ευθύνεται γι’ αυτή τη βαρβαρότητα, γι’ αυτού του είδους τη βία;

Όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, μαζί με την ΕΕ, θεωρούν «κόστος» τα δικαιώματά μας στην Υγεία, την Πρόνοια, τη φροντίδα και τη μόρφωση των παιδιών μας, τη φροντίδα των ηλικιωμένων, στη μητρότητα, στην εργασία.

Την ίδια ώρα, όμως, θεωρούν «όφελος» και σπαταλούν εκατομμύρια και δισεκατομμύρια για τη στήριξη βιομηχάνων, μεγαλοξενοδόχων, κλινικαρχών, για τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και άλλα παρόμοια.

Σήμερα, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να ζήσουμε μια ζωή με Δικαιώματα. Γι’ αυτό:

• Διεκδικούμε τη μονιμοποίηση των συναδέλφων αναπληρωτριών και αναπληρωτών εκπαιδευτικών και την εξίσωση των δικαιωμάτων των μόνιμων και των αναπληρωτριών εκπαιδευτικών στην προστασία της μητρότητας.
• Δε συμφιλιωνόμαστεμε τις «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις και τα «ευέλικτα δικαιώματα» στην κοινωνική στήριξη της μητρότητας, της οικογένειας, που μας καταδικάζουν οι πολιτικές της ΕΕ, των κυβερνήσεων.
• Δε συμβιβαζόμαστεμε μια ζωή με «ελάχιστες» παροχές και επιδόματα.
• Διεκδικούμετη ζωή που αξίζει σε μας, τα παιδιά και τους μαθητές μας, με βάση τις δυνατότητες της επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης τον 21ο αιώνα.
• Διεκδικούμενα εξασφαλιστεί σε όλες και όλους τους συµβασιούχους εκπαιδευτικούς δουλειά µε δικαιώµατα, ολόπλευρη προστασία της µητρότητας από το κράτος.

Έχουμε θετική πείρα! Με τους αγώνες μας αναγκάσαμε την Κυβέρνηση να θεσπίσει την άδεια 3,5 μηνών για τις συναδέλφισσες που φέρνουν στον κόσμο το μωράκι τους. Με τους αγώνες μας θα τους αναγκάσουμε να πάρουν στα σοβαρά συνολικά τη ζωή μας και των παιδιών μας!

Η πραγματική ασπίδα προστασίας χτίζεται στο συλλογικό αγώνα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση σύμφωνα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα τον 21ο αιώνα.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ & ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ για:

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες και όλους!  Καμιά απόλυση συμβασιούχου εκπαιδευτικού!

• Εξίσωση των δικαιωμάτων των αναπληρωτών µε εκείνα των μόνιμων εκπαιδευτικών! Να εξασφαλιστούν άμεσαστις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς οι ίδιες άδειες μητρότητας µε εκείνες των μόνιμων (εγκυμοσύνης, λοχείας, ανατροφής) αλλά και οι αναγκαίες -όποτε αρρωστήσουν- αναρρωτικές άδειες. Ειδικότερα να εξασφαλίζεται η απαιτούμενη άδεια µε αποδοχές σε κάθε αναπληρώτρια που το έχει ανάγκη σ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της.

• Μέτρα στήριξης των αναπληρωτών-τριών και των οικογενειών τους. Επίδομα στέγασης, δωρεάν μετακινήσεις, δικαίωμα συνυπηρέτησης στα ζευγάρια των εκπαιδευτικών.

• Ενιαίο, καθολικό αποκλειστικά Δημόσιο και Δωρεάν σύγχρονο σύστημα Υγείας-Πρόνοιας, Προληπτικής και Επείγουσας ιατρικής για όλες και όλους, χωρίς καμιά άλλη προϋπόθεση. Δωρεάν χορήγηση φαρμάκων.

• Επίδομα τοκετού 1.000 ευρώ για κάθε γέννα, ανεξάρτητα από άλλες προϋποθέσεις, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κάλυψη όλων των εξόδων προγεννητικού ελέγχου, ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και τοκετού από το κράτος.

• Αποκλειστικά δημόσιες, δωρεάν και αναβαθμισμένες δομές προσχολικής αγωγής. Να γίνονται δεκτά στους δημοτικούς παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς όλα τα παιδιά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς τροφεία και άλλη οικονομική επιβάρυνση των γονιών.

Σύλλογος Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση: Διεκδικούμε τη ζωή που έχουμε ανάγκη με βάση τις δυνατότητες του 21ου αιώνα

Η φετινή Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, σχεδόν ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας, βρίσκει τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες του κλαδου αντιμέτωπους με την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα που γέννησαν η κατάρρευση των δημόσιων συστημάτων Υγείας και η εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο, και μαζί με όλα τα παραπάνω με την αύξηση των περιστατικών βίας απέναντι στις γυναίκες σε συνθήκες εγκλεισμού. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν και να αποκαλύψουν νέα ή παλιότερα περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών, ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Δυναμώνουμε τη “φωνή” μας:

1. Για την επίθεση της εργοδοσίας. Χιλιάδες γυναίκες βρίσκονται σε καθεστώς αναστολής, απολύθηκαν, άλλες δουλεύουν με τηλεργασία, χωρίς ωράριο και με τα παιδιά στην αγκαλιά.
2. Για την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία, στις δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με ένα δημόσιο σύστημα Υγείας της μιας νόσου, υποστελεχωμένο, στο οποίο οι υγειονομικοί – άνδρες και γυναίκες – δίνουν τη μάχη χωρίς τα απαραίτητα μέτρα προστασίας και εξοπλισμό.
3. Για τη μετατροπή των χώρων δουλειάς, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, των σχολείων σε χώρους διασποράς του ιού, λόγω της έλλειψης των αναγκαίων μέτρων προστασίας με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας.
4. Για την ανασφάλεια των χρεών, των απλήρωτων λογαριασμών και την αγωνία των πλειστηριασμών της λαϊκής κατοικίας για τους αυτοαπασχολούμενους/ες.
5. Για την επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας, που τόσους μήνες βρίσκονται πίσω από την οθόνη της τηλεκπαίδευσης, ενώ τα σχολεία, τα φροντιστήρια και οι σχολές παραμένουν “ανοχύρωτα”, ενώ οι αλλαγές που προωθούνται τους τελευταίους μήνες στην εκπαίδευση, συμπυκνώνουν την στρατηγική κατεύθυνση για διεύρυνση του πεδίου εμπορευματοποίησής της, την μεγαλύτερη κατηγοριοποίηση των μαθητών και τη συνολική υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου, υπό το βάρος της άμεσης ενίσχυσης της αγοράς εργασίας.

Διεκδικούμε:

1. Χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη λειτουργία συμβουλευτικών κέντρων, ξενώνων για την πρόληψη και την προστασία των γυναικών από τη βία με την άμεση και πλήρη στελέχωσή τους από εξειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή εργασία. Καμία εμπλοκή ΜΚΟ. Ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία, σχολές, σε χώρους νεολαίας από επιστημονικούς κρατικούς φορείς.
2. Κατάργηση πλειστηριασμών και κατασχέσεων για την εργατική – λαϊκή οικογένεια. Απαλλαγή των εργαζομένων από χρέη για ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, ενοίκιο, τηλέφωνο, internet για όλο το διάστημα της καραντίνας και για όσο διαρκούν τα έκτακτα μέτρα.
3. Καμία μείωση μισθού, καμία απώλεια του εισοδήματος των εργαζομένων. Επίδομα ανεργίας για όλους τους ανέργους χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Κοινωνική Ασφάλιση για όλους κι όλες, δημόσια και υποχρεωτική.
4. Αδεια κύησης, τοκετού, λοχείας, μητρότητας με πλήρεις αποδοχές και ασφαλιστικά δικαιώματα, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης. Κατάργηση της προϋπόθεσης συμπλήρωσης 200 ενσήμων τα τελευταία 2 χρόνια για τη χορήγηση του επιδόματος μητρότητας και της ειδικής παροχής προστασίας της μητρότητας από τον ΟΑΕΔ.
5. Επίδομα άδειας μητρότητας για τις αυτοαπασχολούμενες, δύο μήνες πριν και έξι μήνες μετά τον τοκετό, στο ύψος του βασικού μισθού. Απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές για ένα χρόνο μετά τον τοκετό.
6. Γενναία κρατική χρηματοδότηση του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Αμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα της Υγείας. Μαζικός και δωρεάν εμβολιασμός για όλο το λαό.
7. Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, προστασίας του γυναικείου οργανισμού, της μητρότητας. Να στελεχωθούν άμεσα οι αρμόδιες ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους και να διενεργηθούν έλεγχοι σε όλους τους χώρους δουλειάς. Ασφαλή μεταφορά των εργαζομένων με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με πύκνωση των δρομολογίων.
8. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλες και όλους με όλα τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με σταθερό ωράριο εργασίας. Κατάργηση των νόμων που προωθούν τις “ελαστικές” εργασιακές σχέσεις και την κατάργηση της Κυριακής αργίας! Οχι στη μονιμοποίηση της τηλεργασίας. Οι εργαζόμενοι γονείς που βρίσκονται σε καθεστώς τηλεργασίας να δικαιούνται άδειες ειδικού σκοπού.
9. Μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων, 15 μαθητές ανά τμήμα, μαζικούς μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών, προσωπικού καθαριότητας, βοηθητικού προσωπικού.
10. Να παρθεί πίσω το απαράδεκτο νομοσχέδιο των Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη. Να ανοίξουν οι σχολές για το εαρινό εξάμηνο.
11. Εξειδικευμένες οδηγίες λειτουργίας και για τους χώρους των φροντιστηρίων.
12. Να ενισχύσουμε τον αγώνα για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ως το κύριο μέσο προστασίας των εργασιακών μας δικαιωμάτων.

Τιμάμε την ιστορική επέτειο της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας της Εργαζόμενης Γυναίκας.Το αγωνιστικό της μήνυμα φωτίζει στις σύγχρονες συνθήκες την κοινή μας πάλη για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνική δράση.Διεκδικούμε τη ζωή που έχουμε ανάγκη με βάση τις δυνατότητες του 21ου αιώνα, μία ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.Μιλάμε στα παιδιά για τη μέρα της Γυναίκας, ανοίγουμε το θέμα στις τάξεις.

ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ

Έμφυλες Αταξίες: Την 8η Μάρτη δε γιορτάζουμε, αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο

8η Μάρτη

Την 8η Μάρτη ενώνουμε φωνές απέναντι στην εργασιακή υποβάθμιση, καθώς και απέναντι σε κάθε μορφής βία και σεξισμού

Η 8η Μάρτη γιορτάζεται ως η παγκόσμια ημέρα των γυναικών. Η μέρα αυτή αναφέρεται στο 1857, μέρα όπου ξεκίνησαν να ξεσηκώνονται εργάτριες στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, οι οποίες υπολογίζεται ότι δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, με πολύ χαμηλότερους μισθούς από τους άντρες. Την 8η Μάρτη γυναίκες στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα ξεσηκώθηκαν κάνοντας διαδηλώσεις, οι οποίες καταστάλθηκαν άγρια με ξυλοδαρμούς και αιματοχυσίες, απαιτώντας ισότιμους μισθούς με τους άντρες, την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, το δικαίωμα στη ψήφο, και τη μείωση του εργασιακού 16ωρου σε 10ωρο.

Στην ελληνική πραγματικότητα του 2021, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει σε μια περίοδο δεύτερης καραντίνας, που ξεκίνησε για όλες μας με ήδη συσσωρευμένο άγχος και φόβο, έντονο στρες, σωματική κούραση και οικονομική ανησυχία. Τους τελευταίους τρεις μήνες βρισκόμαστε σε μια δεύτερη μακρόσυρτη περίοδο lockdown, η οποία μάλλον θα διαρκέσει αρκετό καιρό ακόμη. Αυτή η περίοδος της υγειονομικής κρίσης συνοδεύεται από πολλούς θανάτους και από μια έντονη και ξεκάθαρη αδιαφορία από τη μεριά του κράτους για τον τρόπο διαχείρισης της πανδημίας. Το κράτος αδιαφορεί όσον αφορά το ελλιπές υγειονομικό σύστημα και έχει ως μοναδική του στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας, τις χρονικές περιόδους που θα επιβάλλεται καραντίνα. Έτσι, ειδικά την περίοδο του δεύτερου lockdown είναι ξεκάθαρο πως οι τρύπες στη διαχείριση της κρίσης είναι εσκεμμένες και αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει την τωρινή ακροδεξιά κυβέρνηση είναι η στελέχωση κάθε γειτονιάς, πανεπιστημίου, δρόμου, και εν τέλη σκέψης, με μπάτσους, ώστε να γίνονται αλλαγές σε νόμους χωρίς καμία αντίρρηση. Οι διαδηλώσεις έχουν ποινικοποιηθεί στο όνομα της διάδοσης του ιού ώστε να περνιούνται ανενόχλητα όλα τα νέα νομοσχέδια που εισηγείται η κυβέρνηση, ενώ οι ατελείωτες ουρές στα μαγαζιά επιτρέπονται στο όνομα της κατανάλωσης. Ψηφίζονται νόμοι που υποβαθμίζουν τη φύση και τον τρόπο ύπαρξή μας στο χώρο, τις συνθήκες εργασίας μας, τη διαμαρτυρία μας.

Σε παγκόσμιο επίπεδο, η 8η Μάρτη, μας βρίσκει αντιμέτωπες με κυβερνήσεις που θέλουν ακόμη να ελέγξουν το σώμα μας και τα αναπαραγωγικά μας δικαιώματα. Στην Πολωνία ο αγώνας αυτός βρίσκεται σε εξέλιξη, εφόσον η έκτρωση είναι ποινικοποιημένη, ενώ στην Αργεντινή μετά από μακροχρόνιο αγώνα των κινημάτων κερδήθηκε το δικαίωμα στη διακοπή της κύησης.

Στην περίοδο της καραντίνας η έμφυλη βία είναι όλο και πιο δύσκολο να ακουστεί, καθώς πολλές θηλυκότητες είναι μόνες τους. Βλέποντας πως η καραντίνα δεν έχει τελειωμό, οι ανησυχίες εντείνονται συνεχώς. Κι έτσι αυτή τη μέρα συνεχίζουμε να είμαστε παρούσες, καθώς:

Στο χώρο εργασίας, συνεχίζει να διαιωνίζεται ο εργασιακός μεσαίωνας, χτυπώντας τις ταξικά αδύναμες και κοινωνικά ασθενέστερες, αφού υποχρεώνονται σε συστηματική και εντατικοποιημένη εργασία από 8 έως 12 ώρες, ενώ τις υπόλοιπες ώρες πρέπει να είναι έγκλειστες στο σπίτι. Μάλιστα με τη συνθήκη της τηλεργασίας πολλές αναγκάζονται να παραμένουν έγκλειστες στο σπίτι όλο το 24ωρο. Η καταπίεση ασκείται μικρομοριακά και καθημερινά αφού ο χώρος εργασίας συνοδεύεται από τη λογική πως μια γυναίκα πρέπει να πληρεί τα δεδομένα πρότυπα του ρόλου της, του ρόλου της περιποιημένης πωλήτριας, της ακούραστης νοσηλεύτριας ή και φροντίστριας κλπ. Ακόμη, η μετακίνηση στο δρόμο για τη δουλειά είναι δύσκολη για πολλές, ιδίως τις μετανάστριες, καθώς δουλεύουν πολλές ώρες και ανασφάλιστες, ενώ πολλά αφεντικά δεν διατίθενται σε καμία περίπτωση να πληρώσουν ένα ενδεχόμενο πρόστιμο.

Στο σπίτι (για όποιες έχουν), η κατάσταση του εγκλεισμού είναι τεταμένη. Συνήθως όλη την αποσυμφόρηση πρέπει να τη διαχειριστεί η μητέρα δίνοντας μια εθελοντική εργασία καθημερινά, για την τροφή, τον ανεφοδιασμό, την παρηγοριά, και την εκπαίδευση των παιδιών, εργασία που κρίνεται απαραίτητη ώστε να λειτουργεί σωστά ο καπιταλιστικός μηχανισμός. Ακόμη, δεν ισχύει για όλες το μένουμε ασφαλείς, καθώς πολλές μένουν με τους κακοποιητές τους. Στις 17 Γενάρη είδαμε να δολοφονείται από το σύντροφό της άλλη μια γυναίκα στην Κρήτη, στα Μεσκλά Χανίων.

Στα κέντρα κράτησης μεταναστριών και μεταναστών, γυναίκες κρατούνται έγκλειστες χωρίς τις στοιχειώδεις παροχές υγιεινής, διατροφής και ασφάλειας και χωρίς καμία πρόσβαση στην υγεία, την εκπαίδευση και την εργασία. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα γίνονται θύματα βιασμού, ξυλοδαρμού ή και trafficking. Μάλιστα, πριν λίγες μέρες μια έγκυος αναγνωρισμένη ως προσφύγισσα αυτοπυρπολήθηκε μέσα στη σκηνή της όταν έμαθε πως το αίτημά της για τη μετάβασή της, από τη Λέσβο στη Γερμανία, απορρίφθηκε. Οι αρχές αντί να μεριμνήσουν για τα εγκαύματα και την προχωρημένη εγκυμοσύνη της, την κατηγόρησαν για απόπειρα εμπρησμού από πρόθεση.

Στις φυλακές, όπου μένουν μητέρες με παιδιά και βρέφη, ασθενείς και ηλικιωμένες, δεν υπάρχει καμία φροντίδα παρά μόνο συνεχίζει να υπάρχει έντονη συμφόρηση. Η κατάσταση που επικρατεί αποσιωπάται από το κράτος, παρ’ ότι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνείς οργανισμοί έχουν ζητήσει από το Μάρτη του 2020 να αποσυμφορηθούν. Η εκδικητική τακτική του κράτους είναι να χρησιμοποιεί την πανδημία ως άλλοθι για να περιστέλλει τα δικαιώματα (όπως έξοδοι, επισκεπτήρια και άδειες) των κρατουμένων που συνεχίζουν να βρίσκονται σε ένα συνεχόμενο εγκλεισμό, ξεκομμένες από τον κόσμο, ενώ τα κρούσματα εξαπλώνονται και μέσα στις φυλακές.

Πολλές ακόμα δεν έχουν χώρο, οι αόρατες αδερφές μας, οι σεξεργάτριες, οι μετανάστριες, οι χρήστριες, που βιώνουν ακόμα πιο έντονα το ζήτημα του εγκλεισμού, της απομόνωσης, του αποδιοπομπαίου τράγου.

Στον δρόμο και παντού, υπάρχουν μπάτσοι (1.), οι επίσημοι εθνικοί φορείς διαχείρισης του ιού. Τους βλέπουμε ακόμη και στα όνειρά μας να περιπλανιούνται ελεύθεροι στην πόλη τραμπουκίζοντας αυτές που τραμπούκιζαν ούτως ή άλλως, τις μετανάστριες, τις εργάτριες, τις νέες, τις αγωνίστριες.

Στα μέσα ενημέρωσης, βλέπουμε τον Μητσοτάκη να δέχεται το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού προβάλλοντας για άλλη μια φορά το στήθος του, θέαμα που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα οποία προβάλλουν τέτοιες εικόνες σε μια κοινωνία που ενοχοποιεί το γυναικείο στήθος, κατακρίνοντας ακόμα και τον θηλασμό σε δημόσια θέα.

Από την άλλη, η 8η Μάρτη μας βρίσκει σε μια περίοδο που αρχίζουν επιτέλους να ανοίγουν ρωγμές στην άθλια ελληνική πραγματικότητα όσον αφορά τη σεξουαλική παρενόχληση, κυρίως στο χώρο εργασίας. Το metoo (2.) έρχεται στην Ελλάδα μέσα από την αποκάλυψη της πρωταθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, για να δώσει το θάρρος σε πολλές μαρτυρίες γυναικών από διαφορετικούς επαγγελματικούς, και όχι μόνο, κύκλους, να αποκαλύψουν τη σκατίλα των παραβιαστικών συμπεριφορών που διαδραματίζονται εντός τους. Βέβαια, όπως πάντοτε, δε λείπουν οι δηλώσεις που ρίχνουν τις ευθύνες στα θύματα, όπως η δήλωση της Σοφίας Αξιόγλου (3.) η οποία δήλωσε πως “οι κυρίες, αν δεν έχουν ευαρέσκεια, δεν μπαίνουν ποτέ στα δωμάτια μοναχικών ανδρών στις εκδρομές, στα συνέδρια και εξωσπιτικές διανυκτερεύσεις κλπ”, δικαιολογώντας έτσι τις κακοποιητικές συμπεριφορές και ρίχνοντας το βάρος της κακοποίησης στις αποδέκτριες των συμπεριφορών αυτών. Παράλληλα, βλέπουμε το ωφελιμιστικό και υποκριτικό πρόσωπο των μέσων μαζικής ενημέρωσης, που κυνηγώντας τα νούμερα, ασχολούνται με το ζήτημα της κακοποίησης μόνο όταν αφορά τον χώρο της show biz. Ακόμη, στο μενού τον τηλεοπτικών εκπομπών δε λείπει και η υποκριτική συμπαράσταση και τα κροκοδείλια δάκρυα που συντάσσονται υπέρ των κακοποιημένων γυναικών. Ενώ σε αντίστοιχη περίπτωση στο παρελθόν έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι παρουσιαστές αναπαράγουν κάθε μορφή σεξιστικής ρητορείας. (4).

Η κίνηση metoo αφορά ένα πολύ θετικό μοίρασμα της εμπειρίας διάφορων επιζήσαντων κακοποιήσεων, αποδίδει ένα αίσθημα δικαιοσύνης στα θύματα, καθώς η δικαιοσύνη όταν της ζητείται είναι ανίκανη συνήθως να τους το αποδώσει. Όμως, στοχοποιώντας συγκεκριμένα πρόσωπα, συνήθως έπειτα από λίγο καιρό ξεθυμαίνει και στα κανάλια και στις συζητήσεις, καθώς δεν καθιστά αντιληπτό πως οι περιπτώσεις που καταγγέλλονται αφορούν συγκεκριμένες εκφράσεις της βίας, μη μεμονωμένα περιστατικά που υπάρχουν όχι μόνο στον χώρο της show biz που τρέφει με lifestyle, αλλά γενικότερα αποτελούν θεμέλιο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας.

Τέτοιες αντίστοιχες μαζικές καταγγελίες είχαν ξεκινήσει νωρίτερα από φοιτήτριες του ΑΠΘ που ξεσκέπασαν καθηγητή του τμήματός τους που παρενοχλούσε κοπέλες προκειμένου να τις περάσει στο μάθημά του, άλλες καταγγελίες για καθηγητή γυναικολογίας που παρενοχλούσε, την ώρα της γυναικολογικής εξέτασης, της φοιτήτριες του τμήματός του, καταγγελίες που έγιναν με αφορμή το me too από φοιτήτριες στην Καλών Τεχνών, και οι οποίες ακούστηκαν πολύ λιγότερο συγκριτικά με αυτές στον χώρο του θεάματος. Ακόμη λιγότερο ακούγονται οι καταγγελίες που αφορούν συχνά φαινόμενα, όπως παρενοχλήσεις στη σχολή, στη δουλειά, στο δρόμο, στο λεωφορείο και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οποίες παίρνουν ελάχιστη και λανθασμένη προσοχή όταν συμβαίνουν, ενώ πολλές φορές τα άτομα που καταγγέλλουν τέτοιες συμπεριφορές στοχοποιούνται.

Η 8η Μάρτη, για εμάς αποτελεί μέρα κατά της κακοποίησης που ασκείται στη γυναίκα και οποιαδήποτε θηλυκότητα, ημέρα ενάντια στη βία οποιασδήποτε μορφής (λεκτικής, σωματικής, ψυχολογικής) και σε οποιοδήποτε περιβάλλον (εργασιακό, εκπαιδευτικό, φιλικό, ακαδημαϊκό, συγγενικό, οικογενειακό). Η βία είναι άσκηση εξουσίας. Η βία δεν έχει φύλα, τάξεις και ηλικία. Αφορά μια παραβιαστική συμπεριφορά, με διαφορετικής έντασης έκφραση και διαφορετική κατεύθυνση. Αφορά την επιβολή εξουσίας από το ένα στο άλλο άτομο και συνδέεται με οποιαδήποτε παραβιαστική συμπεριφορά.

Για να εξαλειφθούν οι διακρίσεις στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο και παντού, πρέπει να γίνει κατανοητό πως αυτές οι συμπεριφορές διαιωνίζονται από το πατριαρχικό σύστημα, μέσα από την αφομοίωσή τους, την αναπαραγωγή τους και την αποσιώπησή τους.

Αυτές οι συμπεριφορές αναπαράγονται εκκινώντας από τις σχέσεις γονιών και παιδιών, εξαπλώνονται στις σχέσεις καθηγητών και μαθητριών, κι έπειτα εγκαθίστανται στις σχέσεις αφεντικών και εργατών, νομοθετών και πολιτών. Οι σχέσεις αυτές φροντίζουν να πλάθονται σωστά οι ρόλοι του πατριαρχικού και του καπιταλιστικού συστήματος που έτσι μπορεί πιο εύκολα να ελέγχει τα σώματά μας. Τέτοιοι ρόλοι είναι αυτοί της περιποιημένης και υποτακτικής γυναίκας, της γυναίκας-αντικείμενο πόθου, της γυναίκας-μητέρας, ενώ στοχοποιούνται άλλες ταυτότητες όπως των χρηστριών, των φυλακισμένων, των χωρισμένων και οποιασδήποτε θηλυκότητας βρίσκεται εκτός των χαρτογραφημένων ταυτότητων. Από την άλλη, προωθούνται οι ρόλοι του σκληρού άντρα, του άντρα που παίρνει αυτό που θέλει με κάθε κόστος και αποτέλεσμα και περιθωριοποιούνται οι θηλυπρεπείς, οι εκφραστικοί, οι συνεσταλμένοι άντρες που εκφράζουν χαρακτηριστικά θηλυκότητας.

Για να σπάσει αυτή η νόρμα παραβιαστικών συμπεριφορών χρειάζεται να απεμπλακούμε από τους καθιερωμένους ρόλους στην καθημερινότητα και τη δράση μας, να μη σιωπάμε απέναντι στην κακοποίηση ακόμη κι αν δεν είμαστε εμείς οι αποδέκτες της, αλλά να καταδεικνύουμε τα περιστατικά στο περιβάλλον που συμβαίνουν, να αντιδρούμε, να μη νιώθουμε ενοχές όταν μας συμβαίνουν κακοποιητικά περιστατικά, να μη θάβουμε τοξικές συμπεριφορές, να είμαστε η μια δίπλα στο άλλο, να διεκδικούμε να μην υπάρχουν εξουσιαστικές συμπεριφορές σε κάθε περιβάλλον που ζούμε.

Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, αλλά μέρα μνήμης και συνεχούς αγώνα και επαναπροσδιορισμού της θυληκότητας. Την 8η Μάρτη θυμόμαστε και επανανοηματοδοτούμε, λέγοντας πως δεν είμαστε της οικογένειάς μας, της σχέσης μας, της δουλειάς μας, ή της ακαδημαϊκής μας ταυτότητας, αλλά του εαυτού μας.

Την 8η Μάρτη δε γιορτάζουμε, αλλά κατεβαίνουμε στο δρόμο, ενάντια στον εγκλεισμό, την καταπίεση, τη σιωπή και τη συνενοχή, με νοιάξιμο για να βρεθούμε η μια δίπλα στην άλλη. πορεία 8 Μάρτη στις 14:00, στην πλατεία Αγοράς

ΣΕΠΕ ΧΑΝΙΩΝ: Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, για προσλήψεις, αυξήσεις, είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση

H παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, στις 8 του Μάρτη δεν είναι μια επετειακή ημέρα γιορτής, αλλά μέρα διεκδίκησης για τα γυναικεία δικαιώματα και ημέρα πάλης όλης της εργατικής τάξης ενάντια στη καταπίεση και τις διακρίσεις με βάση το φύλο. Πίσω στο 1917 οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία, όπου και καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί ενώ το 1975 την υιοθέτησσαν τα Ηνωμένα Έθνη.

Οι καταγγελίες για βιασμούς και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας συγκλονίζούν και ταυτόχρονα ανοίγουν το δρόμο των αποκαλύψεων σε σχέση με τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας. Μπορεί μεγαλοστελέχη του θεάτρου και του αθλητισμού, όπως και της κυβέρνησης της ΝΔ να τρέχουν να αποστασιοποιηθούν από τα γεγονότα αλλά η αλήθεια τους διαψευδει.

Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει. Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Οι κλάδοι που έχουν δεχτεί τα περισσότερα κύματα απολύσεων είναι αυτοί που στην πλειοψηφία τους εργάζονται γυναίκες. Την ίδια στιγμή η επισφαλής εργασία, η δουλειά χωρίς ασφάλιση τείνουν να γίνουν καθεστώς για τις γυναίκες.

Σήμερα η κυβέρνηση του Μητσοτάκη έχει στην προμετωπίδα της όλες αυτές τις επιθέσεις. Και πλάι σ’ αυτά μέσα στην πανδημία, φορτώνει πολλαπλάσια καθήκοντα στις γυναίκες στο σπίτι, για τη φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες.

Οι εκπαιδευτικοί, βιώνουν όλες αυτές τις επιθέσεις με τον πιο σκληρό τρόπο. Εργαζόμενες που δεν έχουν δικαίωμα να ενταχθούν τα παιδιά τους σε παιδικούς σταθμούς και υποχρεώνονται να πληρώνουν εκατοντάδες ευρώ το μήνα σε ιδιώτες. Αναπληρώτριες που την τελευταία στιγμή καλούνται να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας, μη έχοντας τη δυνατότητα εγγραφής των παιδιών τους σε παιδικούς σταθμούς αφού οι προθεσμίες έχουν παρέλθει. Λειψά δικαιώματα στη μητρότητα και ανατροφή των παιδιών για τους αναπληρωτές. Περεταίρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας με 3μηνες συμβάσεις. Είναι μόνο κάποιες από τις επιθέσεις που πλήττουν τον κλάδο.

Οι 3.5 μήνες για άδεια ανατροφής στους αναπληρωτές είναι μια πρώτη νίκη του πρόσφατου αγώνα των εκπαιδευτικών, που δείχνει ότι έχουμε τη δύναμη με τους αγώνες μας να τα πάρουμε όλα πίσω. Όμως, απέχει πολύ από όσα διεκδικούμε και την εξίσωση των εργασιακών, μισθολογικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας παιδείας, για προσλήψεις, αυξήσεις, είναι άρρηκτα δεμένος με τον αγώνα για τη γυναικεία απελευθέρωση.

Το διοικητικο συμβούλιο κηρύσσει 3ωρη διευκολυντική στάση εργασίας 1μμ – 4μμ τη Δευτέρα 8 Μάρτη και καλεί σε απεργιακή κινητοποίηση στις 14:00 στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς Χανίων.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΧΑΝΙΩΝ: Η δύναμη για να μπεί τέλος στο σεξισμό και τη βία που γεννά είναι οι συλλογικοί αγώνες 

Η καταγγελία για βιασμό της Σοφίας Μπεκατώρου από στέλεχος της ΕΙΟ συγκλονίζει και ταυτόχρονα ανοίγει το δρόμο των αποκαλύψεων σε σχέση με τη σεξουαλική βία που δέχονται οι γυναίκες και στη χώρα μας.

Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση σε χώρο εργασίας, με μόλις το 6% να το καταγγέλλει, αποκάλυπτε μια έρευνα πριν λίγους μήνες.

Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μαύρη εργασία, η διάλυση της Επιθεώρησης Εργασίας είναι βασικές παράμετροι στην κλιμάκωση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων.

Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους τα νέα δεδομένα με την πανδημία, φορτώνει πολλαπλάσια καθήκοντα τις γυναίκες στο σπίτι για την φροντίδα των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ατόμων με αναπηρίες.

Η δύναμη για να μπεί τέλος στο σεξισμό και τη βία που γεννά είναι οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Μαζικές και μόνιμες προσλήψεις, συλλογικές συμβάσεις εργασίας, γενναία χρηματοδότηση για την υγεία και την παιδεία είναι αιτήματα που στηρίζουν όλους που παλεύουν κατά του σεξισμού.

Σας καλούμε στην κινητοποίηση τη Δευτέρα 8 Μάρτη 2021 στις 14.00 στην πλατεία Αγοράς.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΧΑΝΙΩΝ: Το θερμοκήπιο για τα αποκρουστικά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και καταναγκασμοί

«Σπάμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας»

Χτίζουμε “ασπίδα προστασίας” απέναντι στη βία κάθε μορφής σε βάρος των γυναικών μέσα από την κοινή αγωνιστική μας δράση, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη!

Η φετινή παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, σχεδόν ένα χρόνο από την έναρξη της πανδημίας, βρίσκει τις εργαζόμενες, τις αυτοαπασχολούμενες, τις άνεργες, τις φοιτήτριες, όλο το λαό μας αντιμέτωπους με την ανασφάλεια, τα αδιέξοδα που γέννησε η κατάρρευση των δημοσίων συστημάτων υγείας και η εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα μας και σε όλο τον κόσμο και μαζί με όλα τα παραπάνω με την αύξηση των περιστατικών βίας απέναντι στις γυναίκες σε συνθήκες εγκλεισμού των πόλεων, της κοινωνικής ζωής λόγω πανδημίας.

Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τα θύματα που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν και να αποκαλύψουν νέα ή παλιότερα περιστατικά βίας σε βάρος των γυναικών ακόμα και ανήλικων παιδιών.

Το θερμοκήπιο για τα αποκρουστικά περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης είναι οι οικονομικές και κοινωνικές πιέσεις και καταναγκασμοί, που δεσμεύουν τα όνειρα, την πορεία μιας γυναίκας, ενός νέου ανθρώπου στην εργασία, στην εκπαίδευση, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό.

Δυναμώνουμε τη “φωνή” μας…

Γιατί είναι αδιανόητο, εν έτει 2021, η γυναίκα:

να μην απολαμβάνει ίδια εργασιακά-επαγγελματικά δικαιώματα με τους άντρες συναδέλφους της.

που θέλει να εργαστεί να αναγκάζεται να μείνει στο σπίτι για να αναλάβει τη φροντίδα παιδιών/ηλικιωμένων/μελών οικογένειας σε ανάγκη, κ.λπ.

πέρα από την εργασιακή εκμετάλλευση που υφίσταται, να επωμίζεται ως ατομικό καθήκον το νοικοκυριό και τις υποχρεώσεις του.

να αναγκάζεται από το σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση, να στέκεται αβοήθητη μπροστά στον εκφοβισμό, τη λεκτική και σωματική βία, την σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση.

Γιατί είναι παράλογο, εν έτει 2021, η γυναίκα εκπαιδευτικός:

να προσπαθεί να γίνει «λάστιχο» για να προλάβει να κάνει τηλεκπαίδευση, να φροντίσει τα παιδιά της, να τα βοηθήσει με το δικό τους τηλε-μάθημα

και παράλληλα να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και όχι μόνο!

Γιατί είναι ανεπίτρεπτο, εν έτει 2021, η αναπληρώτρια εκπαιδευτικός:

να είναι έρμαιο της ελαστικής-προσωρινής εργασίας, ενώ το δημόσιο σχολείο είναι γεμάτο κενά.

να μην μπορεί να σχεδιάσει το άμεσο μέλλον της, καθώς δεν ξέρει πού θα βρεθεί να δουλεύει τον επόμενο χρόνο.

να μην απολαμβάνει τα ίδια δικαιώματα με τις μόνιμες συναδέλφους της, να μην έχει τα ίδια δικαιώματα στη μητρότητα και την ανατροφή των παιδιών της.

να κυνηγά στο διηνεκές ακριβοπληρωμένα προσόντα και «χαρτιά» για εξασφάλιση δουλειάς λίγων μηνών.

Τιμάμε την ιστορική επέτειο της 8ης Μάρτη, Παγκόσμιας Μέρας των γυναικών, η οποία καθιερώθηκε πριν από 111 χρόνια από τη Διεθνή Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών.

Το αγωνιστικό της μήνυμα φωτίζει στις σύγχρονες συνθήκες την κοινή μας πάλη για ισότιμα δικαιώματα ανδρών και γυναικών στην εργασία, στην οικογένεια, στην κοινωνική δράση.

ΚΙΝΗΣΗ 8Μ: Πλάι στα αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος αναδεικνύουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση

Οι καταγγελίες γυναικών για σεξιστικές επιθέσεις σε βάρος τους ξεδιπλώνονται με καταιγιστικούς ρυθμούς κάνοντας τους πλούσιους (εκ)βιαστές και την κυβέρνηση τους να χάνουν τον ύπνο τους. Τίποτα δεν μπορεί να αποκρύψει το συσχετισμό των περιστατικών σεξιστικής βίας με την εργοδοτική αυθαιρεσία. Αναδεικνύεται ολοζώντανα ο ζωτικής σημασίας ρόλος των εργατικών σωματείων σε αυτή τη μάχη. Γι’ αυτό η φετινή 8 Μάρτη μπορεί να αποτελέσει μία μαζική, συντονισμένη, απεργιακή γροθιά – απάντηση στους βιασμούς, τις παρενοχλήσεις, την ανισότητα και τις σεξιστικές διακρίσεις.

• Οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επιτρέπουν όχι μόνο την πράξη του βιασμού, της σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά και την επιβολή της σιωπής των θυμάτων είναι παρούσες και οξυμένες σήμερα. Δεν ξεχνάμε ότι μέσα στην μακρόσυρτη περίοδο της καραντίνας εκτοξεύθηκε η ενδοοικογενειακή βία και στη χώρα μας αλλά και συνολικά στην Ευρώπη. Οι γυναίκες φορτώθηκαν ακόμα μεγαλύτερο βάρος στη φροντίδα των μελών της οικογένειας, παιδιά, ηλικιωμένοι, άτομα με αναπηρίες. Ο Μητσοτάκης, η κυβέρνηση και το κόμμα του είναι πρωτεργάτες στη δημιουργία των συνθηκών που αναπαράγουν το σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών.

• Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι επιθέσεις των χρόνων της κρίσης αλλά και της πανδημίας χτυπάνε δυσανάλογα τις γυναίκες της εργατικής τάξης. Ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης εργάζονται με συμβάσεις λίγων μηνών, στα σούπερ μάρκετ, στον τουρισμό, στον επισιτισμό. Κυριαρχούν στον ιδιωτικό τομέα, τώρα γίνονται κανόνας και στο δημόσιο. Από τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς, ως τις τετραμηνίτισσες του COVID19 στα δημόσια νοσοκομεία, τις συμβασιούχες στους δήμους και παντού. Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας με τη μόνιμη απειλή της απόλυσης, η τεράστια ανεργία γίνονται το τοξικό εκείνο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι παρενοχλήσεις στους χώρους δουλειάς απειλούν τις εργαζόμενες.

• Αυτή η συνθήκη ενισχύεται από την αποδυνάμωση ελεγκτικών μηχανισμών είτε αφορά στην επιθεώρηση εργασίας είτε ακόμα περισσότερο το χτύπημα του συνδικαλισμού. Την ανυπαρξία δομών κακοποιημένων γυναικών και την διάλυση οργανισμών όπως η γραμματεία ισότητας που αυτή η κυβέρνηση μετέτρεψε σε «οικογενειακής πολιτικής». Τώρα η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών για τα ζευγάρια που χωρίζουν.

• Χέρι χέρι με τις υλικές συνθήκες που αναπαράγουν το σεξισμό πάνε και οι ιδεολογικές επιθέσεις από τους μηχανισμούς τους κράτους που αναπαράγουν την αντίληψη περί ανωτερότητας του ανδρικού φύλου και εμπορευματοποίησης των σωμάτων των γυναικών. Δεν ξεχνάμε την πρόσφατη καμπάνια κατά των αμβλώσεων που κατέρρευσε κάτω από τη γενικευμένη κατακραυγή.

• Η απάντηση και η λύση απέναντι στους βιασμούς και συνολικά την καταπίεση και τη βία κατά των γυναικών πρέπει να είναι συλλογική για να είναι αποτελεσματική. Τα τελευταία χρόνια τα κινήματα των γυναικών έχουν πάρει νέα ορμή και ξεδιπλώνονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη με φανταστική μαζικότητα. Αντίστοιχα και εδώ τα τελευταία δύο χρόνια στις 8 Μάρτη οργανώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις. Τέτοια είναι τα βήματα που χρειάζεται να πυκνώσουμε και να οργανώσουμε, απέναντι σε ένα σύστημα που εκτός από πανδημίες, οικονομικές καταστροφές, ρατσισμό γεννάει και το σεξισμό.

• Η οργάνωση της φετινής απεργιακής 8 Μάρτη χρειάζεται να σημάνει ξεσηκωμό στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στις γειτονιές. Συγκροτούμε παντού ομάδες και ξεσηκώνουμε το χώρο μας, οργανώνοντας συζητήσεις και διεκδικώντας αποφάσεις από σωματεία, ομοσπονδίες, φοιτητικούς συλλόγους για συμμετοχή στο απεργιακό συλλαλητήριο. Τέτοιες πρωτοβουλίες έχουν ξεκινήσει και απλώνονται.

• Πλάι στα αιτήματα όλου του εργατικού κινήματος αναδεικνύουμε τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα και απελευθέρωση, για ίση αμοιβή και σταθερή εργασία, για άπλωμα των κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να φύγουν τα βάρη από τις πλάτες των γυναικών. Συλλογικά, απεργιακά και στο δρόμο μπορούμε να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας και να ανοίξουμε την προοπτική για μια κοινωνία χωρίς σεξισμό και εκμετάλλευση, κρατώντας το κόκκινο νήμα της παγκόσμιας μέρας των γυναικών από τις υφάντρες της Νέας Υόρκης αλλά και του Πειραιά που μας χάρισαν την παράδοση να παλεύουμε για Ψωμί και Τριαντάφυλλα.

Όλες και όλοι στην απεργιακή συγκέντρωση και κινητοποίηση Δευτέρα 8 Μάρτη, Πλ. Αγοράς 2μμ