του Νίκου Μπογιόπουλου
Πριν από 6 χρόνια οι Σαμαράς – Βενιζέλος έστησαν πανηγύρια για το PSI. Ήταν εκείνη η προηγούμενη «ελάφρυνση χρέους» που επέφερε διάλυση των νοσοκομείων, κατάρρευση των ταμείων, ισοπέδωση των μικροομολογιούχων.
Τώρα έχουμε το δεύτερο – το «αριστερό» πλέον – ημίχρονο του ίδιου… πανωλεθρίαμβου για το λαό. Η κυβέρνηση του κόμματος που μιλούσε για «κούρεμα», για «απομείωση» και για «διαγραφή» του χρέους, η κυβέρνηση που ήδη από το τρίτο Μνημόνιο υπέγραψε ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί», η κυβέρνηση που έβαλε την υπογραφή της κάτω από το κείμενο «οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως», μιλά για «ελάφρυνση χρέους» και στήνει τα προεόρτια της φαραωνικής επικοινωνιακής προπαγάνδας της «εξόδου από τα Μνημόνια».
Φυσικά τα περί «ελάφρυνσης του χρέους» είναι μια ακόμα απάτη με την οποία το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Στην ουσία οι διευθετήσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ για το πώς η Ελλάδα θα τους πληρώνει και μετά το 2030 και αενάως (και όχι αν θα τους πληρώσει), για ένα χρέος το ληστρικό χαρακτήρα του οποίου θα δούμε στην συνέχεια, παρουσιάζεται σαν «ελάφρυνση».
Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη: Μνημόνιο σημαίνει εκατοντάδες νόμοι και 30.000 μνημονιακές εφαρμοστικές ρυθμίσεις. Σημαίνει κλοπή δικαιωμάτων και δεκάδων δισεκατομμυρίων από το λαό. Τι από αυτά ακυρώνεται και επιστρέφεται με την περιλάλητη «έξοδο» και μάλιστα «καθαρή»; Τίποτα! Μνημόνιο σημαίνει: α) Λιτότητα, β) εκποίηση, ενεχυρίαση, υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, γ) καθεστώς εποπτείας και επιτήρησης της χώρας. Τι από αυτά σταματά με την κατ’ ευφημισμό «ρύθμιση για το χρέος»; Τίποτα!
Πρώτο: Μετά και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου η λιτότητα με την μορφή των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων που διαρκούν μέχρι το 2060 (!) ισοδυναμεί με αφαίμαξη που μόνο για την περίοδο 2019 – 2022 ξεπερνά τα 40 δισ. ευρώ! Ταυτόχρονα οι νόμοι που περικόπτουν εκ νέου τις συντάξεις και μειώνουν στο μισό το αφορολόγητο δεν επιδέχονται καμίας παρερμηνείας.
Δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο και η διαρκής επιβεβαίωσή του μέσα από τις περιβόητες «αξιολογήσεις» ισοδυναμεί με επιβολή καθεστώτος αιώνιας και σίγουρα μέχρι το 2014 (!) εκποίησης του δημόσιου πλούτου μέσω της δράσης του «Υπερταμείου» που συνεχίζει την κατάπτυστη πρόνοια του πρώτου Μνημονίου περί παραίτησης της χώρας από την ασυλία των περιουσιακών της στοιχείων έναντι των δανειστών.
Τρίτο: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα προχτεσινά για το χρέος που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της επιτήρησης και μετά την… «έξοδο», υπάρχει η ίδια η αρχιτεκτονική της ΕΕ όπως καταγράφεται στον Κανονισμό της «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013» που προβλέπει διατήρηση για πολλές δεκαετίες της εποπτείας και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – «σωτήρες» της .
Τέταρτο: Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα δεκάδες «προαπαιτούμενα» της 4ης αξιολόγησης, ανάμεσά τους η επίσπευση μαζικών πλειστηριασμών, οι νέες αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ από το 2019 και καθώς και η ρήτρα μη αναστρεψιμότητας της «έκθεσης συμμόρφωσης» στο προχτεσινό Eurogroup όπου ο «αριστερός» Τσακαλώτος υπέγραψε ότι κανένα μνημονιακό μέτρο που έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα δεν πρόκειται να καταργηθεί!
Αυτή είναι η «έξοδος», αυτή είναι και η «ελάφρυνση» για την οποία μιλούν και που ουσιαστικά σημαίνει ότι ο τόπος ξεκίνησε από τα Μνημόνια λόγω ελλειμμάτων, κινούμαστε στα Μνημόνια ελέω πλεονασμάτων και πορευόμαστε στο διηνεκές με Μνημόνια ένεκα χρέους…
Πάμε, όμως, να δούμε όταν γίνεται λόγος για χρέος περί ποιου πράγματος πρόκειται:
Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 4.2, σελ 121) μετά από οχτώ χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από τρία Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 179% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 332 δις ενώ τα τελευταία στοιχεία καταγράφουν το χρέος της κεντρικής διοίκησης (ΟΔΔΗΧ, 31/3/2018) στα 343,7 δις.
Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή, είτε με μπλε και πράσινους, είτε με τους ροζ, όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!
Παρατήρηση δεύτερη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και το λαό. Ψέματα! Μέχρι τώρα από τα Μνημόνια τα συνολικά δάνεια που έχουν εκταμιευτεί ανέρχονται σε 262 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του κ.Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στη Βουλή το 2014, τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας και τις τελευταίες ανακεφαλαιοποιήσεις, οι τράπεζες με τη μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 300 δισ. ευρώ.
Συμπέρασμα δεύτερο: Τα δάνεια, που αυξάνουν και δεν μειώνουν το χρέος, όχι μόνο δεν πάνε στον λαό και στην ενίσχυση της οικονομίας, αλλά στο σύνολό τους και ακόμα περισσότερα πάνε στους τραπεζίτες και κανείς άλλος δεν τα έχει δει. Τι τα κάνουν οι τραπεζίτες καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που τους τα δίνουν.
Παρατήρηση τρίτη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Ψέματα. Την ίδια περίοδο που οι «εισροές» δια του δανεισμού ήταν τα 262 δισ. ευρώ της τρόικας, ο ελληνικός λαός (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακες 4.6, σελ 124) για το διάστημα 2010 – 2018 είδε σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους να εγγράφεται δαπάνη 296,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή 35 δισ. ευρώ παραπάνω (στον δε κωδικό για εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει εγγραφεί το 2017 ποσό ύψους 541 δισ. ευρώ)!
Συμπέρασμα τρίτο: Με τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Αντίθετα: Είναι οι κομμένοι μισθοί, είναι οι κομμένες συντάξεις, είναι η δυστυχία και η καταστροφή του ελληνικού λαού μέσω των οποίων πληρώνονται τα δάνεια. Συνάπτουν δάνεια για να πληρώνουν με τόκο τα προηγούμενα δάνεια και κόβουν μισθούς και συντάξεις υποβάλλοντας τον λαό να πληρώνει με το αίμα του και τα παλιά και τα νέα δάνεια.
Παρατήρηση τέταρτη: Λένε ότι η Ελλάδα παίρνει δάνεια γιατί έχει χρέη. Ψέματα! Ισχύει ακριβώς το αντίστροφο: Η Ελλάδα – και κάθε κράτος – έχει χρέη επειδή ακριβώς παίρνει δάνεια τα οποία άλλοι τα ξεκοκαλίζουν και άλλοι τα πληρώνουν.
Υπενθυμίζουμε: Στην Ελλάδα είχαμε χρέος πριν ακόμα δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, ως απόρροια των λεγόμενων «δανείων της ανεξαρτησίας» που φυσικά δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό.
Σημειώστε: Ο Ψυρούκης, ο ιστορικός Καρολίδης καθώς και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» έχουν καταγράψει ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου, η Ελλάδα είχε δανειστεί 2 δισ. φράγκα, είχε καταβάλει στους δανειστές 2,4 δισ. φράγκα κι όμως τους χρωστούσε ακόμα 2 δισ. φράγκα, όσα δηλαδή είχε δανειστεί εξ αρχής!
Σημειώστε επίσης: Από το 1998 μέχρι σήμερα η δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους της κεντρικής διοίκησης (Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2018, σελ. 124) ξεπερνά αθροιστικά τα 631 δισ. ευρώ! Το ποσό είναι αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ενώ ο λαός πληρώνει ένα σκασμό σε τοκογλυφικά, οι σωτήρες, εντός και εκτός Ελλάδας του λένε ότι του κάνουν και «ελάφρυνση» για να τους πληρώνει μέχρι το 2060, οπότε πάλι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα τους χρωστάνε άλλα τόσα!
Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν ούτε τα Μνημόνια που τώρα θα τα βαφτίσουν «μεταμνημόνια», ούτε οι επιμηκύνσεις, ούτε οι «αναδιαρθρώσεις», ούτε οι τρόικες που της βάφτισαν «θεσμούς» και… «περεστρόικες».
Με αυτές τις «τεχνικές», το αποτέλεσμα είναι σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών να επέρχεται – όπως περιέγραφε ο Λένιν – ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».
Παρατήρηση πέμπτη: Οι προηγούμενοι έλεγαν ότι τα χρέη και τα ελλείμματα που «έπρεπε» να αντιμετωπιστούν δια της εξοντωτικής φορολογίας οφείλονταν στο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», στο γεγονός ότι – κατά ορισμένους – ο λαός είναι τεμπελχανάς και κοπρίτης και ότι οφείλονταν στους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οι σημερινοί λένε ότι για τα χρέη φταίνε οι προηγούμενοι των οποίων, όμως, την πολιτική συνεχίζουν και ότι οι φόροι απαιτούνται ώστε δια των πλεονασμάτων να εξασφαλιστούν οι αφενός οι πληρωμές. αφετέρου τα… αντίμετρα. Πρόκειται για αθλιότητες. Σημειώστε: Οι φόροι που θα πληρώσει ο λαός το 2018 ανέρχονται στα 48,2 δισ. ευρώ (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 35, σελ 59). Οι μισθοί και οι συντάξεις μετά βίας φτάνουν στα 12,3 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.7, σελ. 63). Συνολικά, δε, ο λαός έχει πληρώσει σε φόρους από το 2010 μέχρι το 2018 το ποσό των 423,056 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.5, σελ. 59). Δηλαδή και οι μισθοί και οι συντάξεις (ό,τι έχει απομείνει) πληρώνονται από τους φόρους του λαού και όλοι οι υπόλοιποι φόροι, που ένα απειροελάχιστο μέρος τους έχουν το θράσος να το βαφτίζουν «αντίμετρα», αντί να γυρίζουν στο λαό, πάνε κατά δεκάδες δισ. ευρώ σε τοκογλύφους σε δανειστές και πιστωτές.
Συμπέρασμα πέμπτο: Όσοι τα λένε αυτά λοιπόν περί «κοπρίτη» λαού, και όσοι παριστάνουν τους «αριστερούς» μοιράζοντας κόλλυβα από την κηδεία ενός λαού που οι ίδιοι έχουν θανατώσει, είναι οι πραγματικοί πολιτικοί κοπρίτες. Τα χρέη, τα ελλείμματα αλλά και τα πλεονάσματα είναι κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων. Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία.
Παρατήρηση έκτη: Για να βρούμε τι είδους είναι το χρέος δεν έχουμε παρά να κάνουμε το εξής: Παίρνουμε τις διαρκείς φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς μονοπώλια, πολυεθνικές, εργολάβους και τραπεζίτες, προσθέτουμε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες στις οποίες οφείλεται τουλάχιστον το ¼ του χρέους, σε αυτά προσθέτουμε την υπέροχη Ολυμπιάδα που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο κόστισε, πάνω σε αυτά βάζουμε τις διαρκείς υπερκοστολογήσεις των δημόσιων έργων, προσθέτουμε τις ολέθριες συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ με την καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης, προσθέτουμε τις επίσης ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» ειδικά στον τομέα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, βάζουμε ως κερασάκι στην τούρτα την πολιτική της υπονόμευσης και της διαφθοράς στις κρατικές επιχειρήσεις, και θα έχουμε βρει και το μέγεθος και τα αίτια του χρέους.
Συμπέρασμα έκτο (και βασικό): Αυτό το χρέος είναι όλο ειδεχθές, είναι όλο επαχθές, είναι όλο ληστρικό, και είναι όλο παράνομο. Και δεν εννοούμε παράνομο με την «στενή» νομική έννοια. Εννοούμε ότι είναι πολιτικά παράνομο. Η αντιμετώπισή του, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Που σημαίνει: Άλλη πολιτική λύση, προς όφελος του λαού, από την άρνηση πληρωμής ενός χρέους που ο λαός και δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει (!) δεν υπάρχει.
Τα παραπάνω, παρότι άκρως ελληνικά, δεν συνιστούν μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά μια καπιταλιστική κανονικότητα. Εξηγούμαστε:
- Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!
Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας: - Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!
Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα από τα προηγούμενα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «ελάφρυνση», που πριν ήταν «επιμήκυνση», που πιο πριν ήταν «κούρεμα» και που πάντα καταλήγει σε δούλεμα, όπως εκείνοι οι λογιστικοί προσδιορισμοί για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο πληρωμένο από έναν λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε. Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις και εκέινες τις κοινωνικο-οικονομικές ανατροπές που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.
Με άλλα λόγια: Μιλάμε για πλήρη, ολική και οριστική διαγραφή του χρέους. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς θα γίνει αυτό; Μονομερώς; Απάντηση: Μα φυσικά μονομερώς! Τι περιμένετε; Να ορθώσει τα στήθη του ο Τσκαλώτος ή να τείνουν ευήκοον ους, ποιοι; Οι κερδοσκόποι; Οι τοκογλύφοι; Το πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια αυτό;
Εμείς, αντιθέτως, πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ: Κανείς εκτός από κάποιον ζητιάνο δεν επιλέγει να εξαρτάται από την γενναιοδωρία των συμπολιτών του.
Αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών ισχύει 1.000 φορές. Και να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν κομμουνιστής. Πατέρας του καπιταλισμού θεωρείται.