Της Νεφέλης Ευαγγέλου
Χριστουγεννιάτικα δέντρα γιγαντιαία, φωταγωγημένα, εντυπωσιακά, στήνονται σε όλο τον κόσμο. Λίγες ώρες ή μέρες μεσολαβούν, μόνο, στην έναρξη της φωταψίας, που μπορεί να γίνει από τη μία πόλη σε άλλη, στις γωνιές του κόσμου. Στολισμένο το Παρίσι, η Γενεύη, η Ρώμη, το Λονδίνο, η Βραζιλία. Μέχρι και η Αλάσκα στολίστηκε, πλούσια, για την περίπτωση.
Η Ελλάδα – σε κάθε πόλη – “άναψε” το δικό της, ξεχωριστό δέντρο, αδιαφορώντας για τις ελλείψεις της, τα προβλήματα, που δεν φαίνεται να εξομαλύνονται εύκολα και τις πιέσεις, κάθε λογής, που συρρικνώνουν βούληση, θέληση.
Όσο ψηλά και αν φτάνουν οι κορυφές τους, όσα στολίδια και αν λαμπυρίζουν στα κλαδιά τους, όσο ιδιαίτερα και αν φαντάζει η σύλληψη της κατασκευής και της διακόσμησής τους, είναι φτωχά για να καλύψουν… Να σκεπάσουν ό,τι υπάρχει, κάτω και πέρα από αυτά. Δεν μπορούν να σαγηνέψουν, να συγκινήσουν, όσους δεν βρίσκουν παρηγοριά σε μία αστραφτερή εικόνα, που δημιουργήθηκε για να απαλείψει, προσωρινά – αν το καταφέρει – την ασχήμια της πραγματικότητας.
Λίγοι, ελάχιστοι θα ξεφαντώσουν, με τον τρόπο που γνωρίζουν και έχουν καθιερώσει, για εκτονωτική διασκέδαση. Όμως, άλλο εκτόνωση, άλλο χαρά. Ένας μεγάλος αριθμός συνανθρώπων μας, θα προτιμήσει τον δοκιμασμένο, παραδοσιακό τρόπο, να γιορτάσει, με αγαπημένα πρόσωπα, την ημέρα της «Μεγάλης Υπόσχεσης». Μία άλλη μερίδα, μικρότερη, θα προτιμήσει μία μορφή απομόνωσης, που πιστεύει, πως θα την φέρει πιο κοντά, στην ουσία της «λατρευτικής» διάθεσης.
Στο φυσικό περιβάλλον, που επιλέγουν να βρίσκονται, ξυπνούν συναισθήματα και εκφράζονται στην προσευχή και την παράκληση, να μην απαξιώνεται η αλήθεια της δυστυχίας, της φτώχειας, του θανάτου. Στοιχεία της ανθρώπινης ζωής, άδικα μοιρασμένα, που για να διαφοροποιηθούν κάπως, χρειάζονται προσπάθειες, αγώνες και θυσίες…
Είναι στην ανθρώπινη φύση, να φωλιάζει η χαρά της ζωής μέσα της. Χάρη σ’ αυτή, θέλει να ελπίζει, να τραγουδά, να αισθάνεται και να απολαμβάνει, όσα μπορεί.
Οι άνθρωποι χορεύουν, στις χαρές – όσοι μπορούν να εκφραστούν, μέσα από αυτό – και τραγουδούν και στις λύπες, όταν αυτές τους πιέζουν σε κορυφώσεις λυτρωτικές. Η ψυχή τραγουδά, κλαίγοντας και γελώντας.
Ίσως, το πνεύμα των ημερών, θα ήταν πιο κοντά στο υπέροχο μήνυμα της θείας γέννησης, αν τιμούσαμε εκείνη, περισσότερο. Αν περιορίζαμε την υιοθέτηση του «πλούτου», που απαξιώνει τον συμβολισμό της ταπεινής και αγνής έλευσης του Χριστού και το ισχυρό μήνυμα μιας ελπίδας· αυτής, που υποσχέθηκε – κατά την παράδοση και την θρησκεία μας – να ανατρέψει ό,τι ίσχυε μέχρι τότε, στον υπαρκτό κόσμο.
Διακήρυξε τους λόγους τής ύπαρξής της. Την αγάπη, την αξία της ελευθερίας, την κατάργηση της δουλείας, την ισότητα, ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, πλούσιους – φτωχούς, οπαδούς εβραϊκής θρησκείας και εθνικούς, μεγάλους και μικρούς.
Δίδαξε την ανοχή, τη συγχώρεση, δέχτηκε τη μεταμέλεια ως σωτηρία, αγκάλιασε τους ανθρώπους της γης , πέρα από χρώμα, προέλευση και τους δέχτηκε , με το παρελθόν τους, το σκοτεινό, με μόνο αντάλλαγμα τη λήθη σ’ αυτό.
Δεν δέχτηκαν την υπόσχεση της ελπίδας. Δεν την πίστεψαν, όσοι δεν είχαν λόγο να απαρνηθούν τα δικαιώματα, που τους παραχώρησε η δύναμη της καταγωγής, της εξουσίας και του πλούτου τους. Δεν την δέχτηκαν εκείνοι, που συνήθιζαν να συντρίβουν αδύναμους, από κάθε άποψη. Δεν την ανέχτηκαν οι ισχυροί, που δεν διστάζουν να θανατώσουν δικούς τους ανθρώπους, για την ολοκληρωτική επικράτησή τους. Αντιμετώπισαν το γεγονός της Γέννησης – σε στάβλο – οι βασιλείς της εποχής, με χλευασμό. Οι βασιλιάδες και οι κυβερνώντες δεν έρχονται στον κόσμο, έτσι. Δεν συνηθίζεται.
Όμως, η ουσία αυτού του γεγονότος, βρίσκεται στην προαναγγελία και στον τρόπο του ερχομού ενός βρέφους, που έμελλε να αναγνωριστεί ως Σωτήρας του κόσμου εκείνου, που θα Τον ακολουθούσε, θα Τον τιμούσε, με πίστη, με προσήλωση για ό,τι ήταν, σε ό,τι αντιπροσώπευε.
Ένα άστρο – που μέχρι σήμερα εξετάζουν την προέλευσή του – οδήγησε ποιμένες και προσκυνητές από τα βάθη της Ανατολής, στο ταπεινό κατάλυμα, που δέχτηκε τη γέννηση Εκείνου, που αναγνωρίστηκε ως Υιός του Θεού. Το ένστικτο των αγνών, πράων, ανθρώπων, τους οδήγησε στη φάτνη, που φιλοξενούσε ένα βρέφος και έμελλε να αλλάξει τη μορφή του γήινου κόσμου. Δεν Τον ακολούθησαν όλοι, όμως, έθεσε το θεμέλιο λιθάρι σε ό,τι καλό ακολούθησε. Ήταν ο ύψιστος, πνευματικός ηγέτης με το θείο χάρισμα της μοναδικότητάς Του. Η ταπεινή, απλή διαδικασία, φυσική, για όποιον γεννιέται, πραγματοποιήθηκε και γι’ Αυτόν ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της αξίας των λόγων, αφού συνέπεσαν με την αξία των έργων. Η βάση – στη ζωή μας – τέθηκε, διδάχτηκε, με το έμπρακτο παράδειγμα, που υπέδειξε Εκείνος και ακολούθησε Αυτός.
Η πορεία μας, στη ζωή, δεν αναιρεί το δικαίωμα σε καμία ανθρώπινη χαρά. Αναγνωρίζεται – πέρα από αυτές – και η ανάγκη της ύπαρξης πνευματικής επεξεργασίας, όσων συμβαίνουν γύρω μας. Για κατανόηση σε βάθος, διείσδυση σε όλες τις πτυχές της πνευματικής λειτουργίας που, στη συνέχεια, θα μπορέσει να πλάσει απαντήσεις, με απλό τρόπο, σε δύσκολες ερωτήσεις, σε αλήθειες που δε αποδεικνύονται με υλικές φόρμες. Μόνο, με τον εξαγνισμό της συνείδησης μας.
Ας το τολμήσουμε μέρες που είναι. Οι χαρές που προσμένουμε, δεν χάνονται από την καθαρότητα της συνείδησης. Απλά, τις βιώνουμε πιο ήρεμα, πιο γλυκά…