Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
«Και καλέσεις το όνομα
του Ιησού» (ΜΑΤΘ. 1,21)
Χωρίς καμμιά αμφισβήτηση, το μεγαλύτερο γεγονός της Παγκόσμιας Ιστορίας έιναι η σάρκωσις του Θεού Λόγου. «Ο αχώρηστος παντί εχωρήθη εν γαστρί». Ο «Θεός επί γής ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Ακατανόητο στο ανθρώπινο μυαλό, και στην ανθρώπινη «διανόηση», το μυστήριον της Θείας Οικονομίας, η Ενσάρκωσις του Θεού: «Μυστήριον ξένου, ορώ και παράδοξον».
Γεμάτη από στοχασμό και μηνύματα η Εορτή των Χριστουγέννων. Τροπάρια, αναγνώσματα από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη, αγιογραφία και θρησκευτική ποίησις και η προδιαθετική ψυχοσύνθεσις μας, είναι στοιχεία που μας κάνουν μετόχους στην μεγάλη αυτήν Εορτή της του Χριστού Γεννήσεως. Ένα απ’ αυτά παίρνω για το γραφτό μου αυτό: Τα λόγια του αγγέλου προς τον μνήστορα Ιωσήφ, αυτήν την μεγάλη και ατίμητη ψυχή «Τέξεται δε νιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν» (Ματθ. 1,21).
Στην αρχή θα ήθελα να αναφέρω τον περίεργο τρόπο με τον οποίο δίνεται το όνομα στον Χριστόν. Σε κάθε άνθρωπο δίνεται ένα όνομα αυθαίρετα από τους άλλους. Ο Χριστός παίρνει το όνομα που ο άγγελος, Κυρίου υποδεικνύει στον Ιωσήφ.
Σε όλους τους Ανθρώπους το όνομα έχει βασικά τυπικό χαρακτήρα: Λόγοι καταγωγής, ταξίματα, διαφορά σημαδιακά περιστατικά, παραδοσιακοί και κληρονομικοί λόγοι ασκούν την επίδρασή τους στην ονοματοθεσία. Μόνον στον Χριστόν το όνομα Του έχει χαρακτήρα ουσιαστικό. Γιατί ο Χριστός αποτελεί την μόνη περίπτωση, κατά την οποία έχουμε ουσιαστική ταύτιση ονόματος και προσώπου. Το όνομα Του εκφράζει πλήρως και την ουσία του. Γιατί μόνος ο Χριστός είναι ΣΩΤΗΡ (Ιησούς). Κοιτάξτε, δεν ονομάζεται ΣΩΤΗΡ. Είναι
Το όνομα του Χριστού μας αναδείχθηκε η δύναμη της Εκκλησίας Του. Είναι το μόνο που σώζει (Πράξ. 4,12). Γίνεται πηγή θαυματουργιών και η πηγή της δυνάμεως των μαθητών Του: «Εν τω ονόματί μου (είπε για τους μαθητές Του), δαιμόνια εκβαλούσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναίς, όφεις αρούσι, καν θανάσιμόν τι πίωσιν, ου μη αυτούς βλάψει, επί άρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσι» (Μαρκ. 16,17). «Εν τω ονόματι» του Χριστού ζούμε, δρούμε, κηρύσσουμε στον κόσμον. Το όνομα του Χριστού δοξάζουμε ή βλασφημούμε με την ζωή μας.
Όνομα όμως έχουμε και εμείς. Και μάλιστα όχι απλώς ένα, αλλά δύο. Ένα γενικό και ένα ατομικό, προσωπικό. Το ένα το λάβαμε κατά χάριν. Το άλλο με την ευλογία του Θεού (Βάπτισμα). Και τα δύο τα λαμβάνουμε με την είσοδο μας στην βασιλεία του Θεού, την Εκκλησία.
Το πρώτο είναι το όνομα Χριστιανός. Όνομα μεγάλο και υψηλό, που συνεπάγεται βαριές υποχρεώσεις. Χριστιανός σημαίνει πως είμαστε «του Χριστού» (Γαλ. 5,24). Ότι τον αναγνωρίζουμε ως Θεό μας, στον οποίο «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ 2,9). Ότι εγκαταλείψαμε γι’ αυτό, τις δυνάμεις του κόσμου και υποταχθήκαμε σ’ αυτόν, που είναι «η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (Κολ. 2,10). Ότι όλη η ζωή μας είναι δική Του. Ότι είμαστε γνήσιοι και δεν πλαστογραφούμε το όνομα του Χριστού. Επομένως, δεν θέτουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία άλλων Κυρίων, που αρνούνται, περιφρονούν ή καπηλεύονται το όνομα του Χριστού μας. Είμαι χριστιανός σημαίνει: Ζω την ζωή του Χριστού. Τους αγώνες του Χριστού. Την θυσία του Χριστού. Αυτός είναι ο έλεγχος της γνησιότητος του ονόματος «Χριστιανός» αυτών που το φέρουν.
Είπαμε ποιο πάνω ότι έχουμε και ένα ατομικό, προσωπικό, όνομα που το πήραμε κατά την στιγμή της βαπτίσεώς μας. Όταν αποβάλαμε το «σώμα της αμαρτίας του μηκέτι δουλεύειν ημάς τη αμαρτία» (Ρωμ. 6,6). Τότε, που αρνηθήκαμε τον διάβολον και «συνταχθήκαμε» με τον Χριστόν.
Το όνομά μας πρέπει να μας θυμίζει την χριστιανική ιδιότητα μας. Πρέπει να είναι ο δείκτης της πορείας μας προς τα αθάνατα πρότυπα των αγίων και πατέρων μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει εμείς οι ορθόδοξοι να εορτάζομε γενέθλια, αλλά μόνο τα ονοματήριά μας. Γενέθλια εορτάζει ο «Κόσμος». Εμείς, πανηγυρίζουμε την Εν Χριστώ αναγέννησή μας και τιμάμε τον άγιο, του οποίου το όνομα, είναι αναξίως τις περισσότερες φορές, φέρουμε.
Αγαπητοί μου: Ημέρες Χριστουγεννιάτικες. Ημέρες ενανθρωπίσεως του Λόγου του Θεού. Της γεννήσεως του Χριστού. Της ονοματοθεσίας του Χριστού. Ημέρες, που κι εμείς θα πρέπει να εορτάζουμε την εν Χριστώ γέννησής μας και την δι’ αυτού ονοματοθεσία μας, «ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ».
Γιατί όμως πολλές φορές αρνούμαστε αυτό το όνομα; Γιατί δεν το τιμάμε; Και γιατί, επίσης δεν τιμάμε και το όνομα που πήραμε κατά την βάπτισή μας; Κι ακόμη, γιατί αλλάζομε το βαπτιστικό μας όνομα;
Χριστούγεννα εορτάζει ο Χριστός.
Χριστούγεννα: εορτάζει το όνομα μας «Χριστιανός».
Ας τιμήσουμε, σήμερα, και πάντα, αυτήν την διπλή εορτή. Εορτή της Χριστιανοσύνης. Εορτή ατομική, προσωπική.
Χριστούγεννα: Η δική μας εορτή.
