Ψάχνοντας τα θέλω και τα δεν θέλω

Ψάχνω….

Ψάχνω για σπίτι. Ψάχνω για δουλειά. Ψάχνω για μια νέα ζωή. Ψάχνω για ένα νέο ρόλο. Ψάχνω για έναν άλλο εαυτό. Ψάχνω την δύναμη να τα κάνω όλα αυτά. Ή μάλλον την Θέληση για Δύναμη, όπως θα με διόρθωνε το φάντασμα του Φρειδερίκου. Δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν θέλω, συνεπικουρεί στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ο πατέρας.

Πρέπει να θέλω λοιπόν.

Να θέλω να βρω σπίτι,

ένα υπόγειο αχούρι σε μια άθλια πόλη.

Να θέλω να βρω δουλειά,

ότι να ΄ναι, όσο να ΄ναι, ίσα να πληρώνω τ΄ αχούρι, 2 σουβλάκια και μια τυρόπιτα.

Να θέλω να ζήσω μια νέα ζωή,

με νέους μη κοινούς φίλους, δωρεάν ασχολίες και πολλή μοναξιά.

Να θέλω ένα νέο ρόλο,

λούμπεν μεσήλικα, μοναχικού διανοούμενου….

Να θέλω ένα νέο εαυτό,

να ερωτευτώ ξανά και να μ΄ ερωτευτούν.

Ποιος άραγε θα με κρίνει αν δεν τα θέλω όλα αυτά κι αν δεν θέλω να τα κάνω ακριβώς έτσι;

Το μόνο που θέλω εγώ είναι πίσω την χαμένη μου αξιοπρέπεια και τον νεανικό μου χρόνο που ξόδεψα για να την αποκτήσω. Την οικονομική και κοινωνική μου υπόσταση, γιατί άλλη δεν είχα, δεν πρόλαβα ν΄ αποκτήσω, δούλευα πολύ.

Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται, ενημερώνω ότι θα δώσω πλέον όλο το βάρος να διορθώσω τον μέσα μου εαυτό και να βρω νέους φίλους, πολλούς φίλους, που ίσως να γίνουμε και συναγωνιστές κάποια μέρα.

Ίσως να παίξουμε κι ένα μπασκετάκι μόνο, κάποιο ανοιξιάτικο αθηναϊκό απόγευμα.

Ίσως να φτάνει γι΄ αρχή.