Με παρέμβασή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο γνωστός Αμερικανός σκηνοθέτης και παραγωγός Όλιβερν Στόουν, αναλύει την απόφαση του Ρώσου Προέδρου για εισβολή στην Ουκρανία, υπογραμμίζει τα 9 λάθη του Βλαντιμίρ Πούτιν και την παγίδα των ΗΠΑ
Υπενθυμίζεται ότι ο σκηνοθέτης είχε πάρει συνέντευξη από τον πρόεδρό της Ρωσίας για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ «The Putin Interviews» το οποίο προβλήθηκε στο Showtime το 2017. Επίσης ήταν ο παραγωγός του ντοκιμαντέρ «Ukraine on Fire» του Igor Lopatonok.
Όλο το κείμενο του Όλιβερ Στόουν:
«Αν και οι ΗΠΑ έχουν πολλούς επιθετικούς πολέμους στη συνείδησή τους, δεν δικαιολογούν την επιθετικότητα του κ. Πούτιν στην Ουκρανία. Δυο λάθοι δεν κάνουν ένα σωστό. Η Ρωσία έκανε λάθος που εισέβαλε. Έχει κάνει πάρα πολλά λάθη:
1) υποτιμώντας την ουκρανική αντίσταση, 2) υπερεκτιμώντας την ικανότητα του ρωσικού στρατού να επιτύχει τον στόχο του, 3) υποτιμώντας την αντίδραση της Ευρώπης, ειδικά της Γερμανίας που ενισχύει τη στρατιωτική της συνεισφορά στο ΝΑΤΟ, στο οποίο αντιστέκονται για περίπου 20 χρόνια. Ακόμη και η Ελβετία υποστηρίζει τους νατοικούς σκοπους. Η Ρωσία θα είναι πιο απομονωμένη από ποτέ από τη Δύση. 4) υποτιμώντας την ενισχυμένη ισχύ του ΝΑΤΟ, το οποίο τώρα θα ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στα σύνορα της Ρωσίας, 5) πιθανώς βάζοντας την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, 6) υποτιμώντας την ζημιά στην ρωσική οικονομία και σίγουρα ενισχύοντας την εσωτερική αντιπολίτευση, 7) αναπροσαρμόζοντας σημαντικά την εξουσία των ολιγαρχών, 8) βάζοντας στο παιχνίδι βόμβες διασποράς και κενού, 9) και υποτιμώντας τη δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης παγκοσμίως.
Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε, πώς θα μπορούσε ο Πούτιν να είχε σώσει τους Ρωσόφωνους του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ; Αναμφίβολα η κυβέρνησή του θα μπορούσε να είχε δουλέψει περισσότερο στο να δείξει στον κόσμο τα οκτώ χρόνια ταλαιπωρίας αυτών των ανθρώπων και των προσφύγων τους – καθώς και να τονίσει τη συσσώρευση 110.000 Ουκρανών στρατιωτών στα σύνορα Ντόνετσκ-Λουγκάνσκ, η οποία συνέβαινε ουσιαστικά πριν από την Ρωσική συγκέντρωση δυνάμεων. Αλλά η Δύση έχει πολύ καλύτερες δημόσιες σχέσεις από τους Ρώσους. Ή ίσως ο Πούτιν θα έπρεπε να είχε παραδώσει τις δύο επαρχίες και να είχε προσφέρει βοήθεια σε 1-3 εκατομμύρια ανθρώπους για να μετεγκατασταθούν στη Ρωσία. Ο κόσμος μπορεί να είχε καταλάβει καλύτερα την επιθετικότητα της ουκρανικής κυβέρνησης. Αλλά και πάλι, δεν είμαι σίγουρος.
Αλλά τώρα, είναι πολύ αργά. Ο Πούτιν επέτρεψε στον εαυτό του να πέσει στην παγίδα που έστησαν οι ΗΠΑ και έχει δεσμεύσει τον στρατό του, επαληθεύοντας τα χειρότερα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει η Δύση. Μάλλον, νομίζω, έχει εγκαταλείψει τη Δύση και αυτό μας φέρνει πιο κοντά από ποτέ σε μια Τελική Αντιπαράθεση. Φαίνεται πως δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Οι μόνοι χαρούμενοι για αυτό είναι οι Ρώσοι εθνικιστές, που τελικά πήραν αυτό που ονειρευόντουσαν εδώ και χρόνια, ο Μπάιντεν, το Πεντάγωνο, η CIA, η ΕΕ, το NATO και τα κατεστημένα ΜΜΕ, χωρίς να παραβλέπουμε τη Βρετανίδα ΥΠΕΞ και την μοχθηρή συμμορία νέο-συντηρητικών στην Ουάσινγκτον.
Η επισήμανση της τοξικότητας των πολιτικών τους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, επέκταση του ΝΑΤΟ, παραβίαση των πυρηνικών συνθηκών, λογοκρισία και παράλειψη κρίσιμων γεγονότων από τις ειδήσεις κ.λπ.) θα είναι σχεδόν αδύνατη. Η επισήμανση των δυτικών δύο μέτρων και σταθμών, όπως η κακή συμπεριφορά του Κιέβου και του Ζελένσκι, θα πέσει επίσης στο κενό καθώς βγάζουμε και πάλι λάθος συμπεράσματα.
Είναι πιο εύκολο τώρα να δυσφημήσουν όσους από εμάς προσπάθησαν να κατανοήσουν τη ρωσική θέση τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Προσπαθήσαμε. Αλλά τώρα είναι η ώρα, καθώς ο Κένεντι και ο Χρουτσώφ αντιμετώπισαν την επικίνδυνη κατάσταση στην Κούβα τον Οκτώβριο του 1962, για τις δύο πυρηνικές δυνάμεις ώστε να μη βαδίσουν στην άβυσσο. Και οι δύο πλευρές πρέπει να σώσουν τα προσχήματα.
Δεν είναι μια στιγμή για τις ΗΠΑ να χαίρονται. Ως βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ και ως άνθρωπος που έχει δει τον ατελείωτο ανταγωνισμό του Ψυχρού Πολέμου, η δαιμονοποίηση και η ταπείνωση ξένων ηγετών δεν είναι μια πολιτική που μπορεί να πετύχει. Μόνο χειροτερεύει την κατάσταση. Οι παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις είναι απαραίτητες, γιατί ό,τι κι αν συμβεί τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες, το φάσμα ενός τελικού πολέμου πρέπει να γίνει ρεαλιστικά αποδεκτό. Ποιος μπορεί να το κάνει αυτό; Υπάρχουν πραγματικοί πολιτικοί ανάμεσά μας; Ίσως, προσεύχομαι, ο Μακρόν. Φέρτε μας τους Μέτερνιχ, Ταλεϋράνδο, Άβερελ Χάριμαν, Γεώργιο Σουλτζ, Τζέημς Μπέικερ και Γκορμπατσόφ.
Η μεγάλη αόρατη τραγωδία στο επίκεντρο αυτής της ιστορίας των καιρών μας είναι η απώλεια μιας αληθινής ειρηνικής εταιρικής σχέσης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ και ναι, πιθανώς την Κίνα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην εξαιρέσουμε την επιθυμία των ΗΠΑ για κυριαρχία. Οι ηλίθιοι που συνέχισαν να προκαλούν τη Ρωσία μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου το 1991 έχουν διαπράξει ένα τρομερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και του μέλλοντος.
Μαζί, οι χώρες μας θα μπορούσαν να είναι φυσικοί σύμμαχοι στη μεγαλύτερη μάχη όλων ενάντια στην κλιματική αλλαγή. Μόνο στα τεχνικά της επιτεύγματα, στην επιστήμη μεγάλης κλίμακας, στην πυραυλική, τις βαριές βιομηχανίες και τους πιο σύγχρονους, καθαρούς αντιδραστήρες πυρηνικής ενέργειας της, η Ρωσία υπήρξε μεγάλος φίλος του ανθρώπου. Αλίμονο, στον αιώνα μας μέχρι τώρα, ο άνθρωπος απέτυχε να δει ή να φτάσει στα αστέρια».