Μπορεί το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να οδεύει προς διάλυση ή προς μία οριστική μετάλλαξη υπό την ηγεσία του Στέφανου Κασσελάκη, όμως ο Κασσελάκης δεν είναι ο μόνος ο οποίος σε καιρούς κρίσης εμφανίζεται με την υπόσχεση “να τα αλλάξει όλα”.
Πιο πρόσφατα, στην Αργεντινή ένας οικονομολόγος – τηλεπαρουσιαστής – ο Χαβιέρ Μιλέι, εκλέχθηκε με κύριο μήνυμα της προεκλογικής του εκστρατείας ότι εφόσον εκλεγεί “έρχεται ξήλωμα”, υποσχόμενος κατάργηση υπουργείων, το “τέλος της παρακμής”, και την “ανοικοδόμηση της (καταρρέουσας) Αργεντινής”.
Βασικό του προεκλογικό σύνθημα ήταν:
“Να φύγουν όλοι, να μη μείνει κανείς!” και “Ζήτω η ελευθερία, ρε γαμώτο”.
Ο Κασσελάκης και αυτός από την πλευρά του υποσχέθηκε να “τα αλλάξει όλα” μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ που βρισκόταν σε κρίση. Βάσισε την προεκλογική του καμπάνια στο ότι αυτός ήταν το νέο σε σχέση με έναν κομματικό μηχανισμό που απέτυχε, που ευθύνεται για την εκλογική συντριβή, που εκδίωξε τον ιστορικό ηγέτη (που τον αγαπούσε ο λαός) σε αντίθεση με τους ελιτιστές του κόμματος που αν δεν υπήρχε ο ηγέτης “δε θα ήταν ούτε θυρωροί της πολυκατοικίας”.
Στη βάση αυτής της σύγκρουσης με τον μηχανισμό υποσχέθηκε ότι μέσω μίας αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον λαό, θα καταργήσει ουσιαστικά τον “ελιτισμο” του κόμματος και θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός αφού “μπορεί να κερδίσει τον Μητσοτάκη”.
Το κακό ξεκίνησε από τις αλλαγές που επήλθαν στο καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ που επέτρεψαν την εκλογή προέδρου απευθείας από τους πολίτες, από μέλη των 2 ευρώ, δηλαδή από στιγμιαία μέλη που ψηφίζουν και μετά πάνε σπίτι τους.
Όμως, για να εκλεγεί ο Κασσελάκης δεν αρκούσε αυτό, αφού εδώ έχουμε μία μοναδική περίπτωση όπου ακόμη και ο πρόεδρος είναι μέλος των 2 ευρώ. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος δεν είχε καμία επαφή με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είχε πολύ μικρή επαφή ακόμη και με τη χώρα που λέγεται Ελλάδα αφού εδώ και 20 χρόνια ζούσε στις ΗΠΑ και έγινε μέλος και αυτός λίγο πριν από τις εκλογές στις οποίες ήταν υποψήφιος πρόεδρος.
Η προσέλευση των πολιτών – μελών των 2 ευρώ για να ψηφίσουν για Πρόεδρο έναν άνθρωπο με ελάχιστη συμμετοχή στο κόμμα είναι το σημείο βρασμού όπου ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα μετατράπηκε σε μετακόμμα. Γιατί, όπως φάνηκε και μετά την εκλογή, οι όροι της νέας προεδρίας ήταν και η κατάργηση των οργάνων του κόμματος που αναγνωρίστηκαν από το νέο πρόεδρο ως αιτία της ήττας.
Η κατάργηση των οργάνων και η υποκατάστασή τους από την “άμεση σχέση” με τον λαό, είναι ουσιαστική η κατάργηση της δυνατότητας της μετατροπής των μελών των 2 ευρώ σε ενεργά μέλη που συμμετέχουν στη δημοκρατική διαδικασία και παράγουν πολιτικό έργο.
Η “άμεση σχέση” με τον ηγέτη γίνεται το πρόσχημα για την κατάργηση κάθε εσωματικής δημοκρατίας, όπως διαφάνηκε και από την απαίτηση του Κασσελάκη να διαγραφούν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ μέσω δημοψηφίσματος.
Σε ένα τέτοιο κλίμα, τα συνέδρια δεν παρέχουν πλέον δυνατότητα έκφρασης θέσεων αφού ο μόνος πραγματικά που μπορεί να εκφράσει θέση είναι ο ηγέτης με την αδιαμεσολάβητη σχέση του με τον λαό – η οποία αμφισβητείται και θέτεται εν κινδύνω η προοπτική του κόμματος όταν ακούγονται διαφορετικές θέσεις – μετατρέπονται σε μετασυνέδρια, συνευρέσεις για την αποτύπωση συσχετισμών που έχουν ήδη διαμορφωθεί έξω από αυτά.
Στα πλαίσια αυτής της αδιαμεσολάβητης σχέσης με τον λαό – που καταργεί τους “ελιτιστικούς” κομματικούς μηχανισμούς (που αποτελούν τον πυρήνα της εσωτερικής δημοκρατίας ενός κόμματος), ο Κασσελάκης- όπως και ο Πολάκης, ο κύριος εκπρόσωπο της μεταπολιτικής στην Ελλάδα – επιλέγει την αδιαμεσολάβητη επαφή με τους πολίτες μέσω των social media.
Λίγα λόγια εδώ για τον Πολάκη.
Ο Πολάκης, όπως ο Τραμπ στην Αμερική, έφερε μία επανάσταση στην επικοινωνία στην Ελλάδα αφού για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας ένας πολιτικός έκτισε την πολιτική του παρουσία μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. Η υπερ-δραστήρια παρουσία Πολάκη στο facebook αρχικά και μετά και στο twitter του έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνεί γρήγορα και συνεχώς με το κοινό και θεωρείται από πολλούς ως ο πιο σημαντικός λόγος για τη δημοφιλία και την επιτυχία του. Διαμόρφωσε μια νέα πολιτική σχέση με τους πολίτες / χρήστες των κοινωνικών μέσων με ένα τρόπο που δεν είχε καταγραφεί ξανά στη χώρα μας.
Ο Πολάκης ποστάρει πολλές φορές καθημερινά με τις απόψεις του διαρκώς να γίνονται viral.
Στο επίκεντρο του λόγου Πολάκη, βρίσκεται μία φρασεολογία για τον ρόλο των δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης που ασκούν κριτική που είναι “λαμόγια”, “παπαγάλοι”, που κάνουν κριτική επειδή τους έχει κοπεί η διαφημιστική δαπάνη. O λόγος του Παύλου Πολάκη βασίζεται στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης των πολιτών στους θεσμούς – όπως και ο λόγος Κασσελάκη στηρίχθηκε στην κατάρρευση της εμπιστοσύνης ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ στους κομματικούς μηχανισμούς – ανεξαρτήτως αν υπάρχουν πραγματικοί και ουσιαστικοί λόγοι για αυτή την κατάρρευση.
Ο λόγος του είναι συνήθως ορμητικός και επιθετικός, “αψής” – όπως των Σφακιανών – όπως συχνά επαναλάμβανε και ο κ. Τσίπρας.
Χρησιμοποιεί εκφράσεις που επαναλαμβάνονται: “Ουρλιάξτε όσο θέλετε!”.
Το κοινό ανταποκρίνεται αναλόγως: “δώσε πόνο Πολάκη”, “Κράτα γερά και βάρα”, “Πεστα μεγάλε”, “Είσαι παληκάρι”.
Απευθύνεται σε ένα κοινό οπαδών με σύντομους μονόλογους. Χρησιμοποιώντας τα κοινωνικά μέσα δεν έχει πλέον την ανάγκη να απευθύνεται με την ίδια συχνότητα στα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης όπως οι εφημερίδες, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Όχι μόνο απελευθερώθηκε από το βάσανο να απευθύνεται σε δημοσιογράφους αλλά χρησιμοποιώντας την απέχθεια των πολιτών προς μέσα ενημέρωσης (ελεγχόμενα από την εξουσία), προέβαλλε ένα αντι-συστημικό προφίλ προχωρώντας σε συνεχείς επιθέσεις προς τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης.
Σε κανέναν πολιτικό δεν αρέσει να του κάνουν κριτική. Ο Πολάκης όμως μετέτρεψε την απέχθειά του προς την κριτική σε όπλο του.
Ο Κασσελάκης – όπως και ο Πολάκης – δεν απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες αλλά στους οπαδούς του, στη “φυλή” του. Δεν τον ενδιαφέρει να κάνει συζήτηση αλλά να προβάλλει μία συγκεκριμένη καρικατούρα του εαυτού του. Δεν συζητά για τις ιδέες για τις προτάσεις του αλλά για τις προθέσεις του, είναι ο εκφραστής μίας μεταδημοκρατίας, όπου οτιδήποτε διεκδικεί κάποια διάρκεια χαρακτηρίζεται ως απολίθωμα. Στρέφεται ενάντια στις δημοκρατικές διαδικασίες που χαρακτηρίζονται χρονοβόρες και ελιτιστικές και αναγνωρίζονται ως το πρόβλημα που εμποδίζει την πορεία προς την κυβερνησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα “μέλη” δεν συνδέονται από ένα πλαίσιο ιδεών αλλά από τον θαυμασμό του ηγέτη – μεσσία και την πίστη ότι αυτός θα τα καταφέρει. Του ζητούν “να τα αλλάξει όλα”
Η πολιτική σε αυτό το πλαίσιο, διαμορφώνεται ουσιαστικά με όρους «ιδιωτείας» με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου και απολιτικές κοινοτοπίες όπως «η κοινωνία στο προσκήνιο» και «οδηγός μας είναι οι αξίες μας», όπως συμβουλεύουν «επικοινωνιολόγοι» της κακιάς ώρας.
Ο Στέφανος Κασσελάκης εκλέχθηκε εξαιτίας μίας γενικότερης κρίσης και μίας ειδικής βαθιάς κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ όμως αντί να αντιμετωπίσει τα αίτια της κρίσης, κτίζει στο βάθεμά της.
Όπως κι ο Χαβιέρ Μιλέι, εκλέχθηκε εξαιτίας μίας γενικότερης κρίσης. Ο Μιλέι υπόσχεται ότι “θα φύγουν όλοι, δε θα μείνει κανείς”, ο Κασσελάκης ήδη έχει κατορθώσει να οδηγήσει προς την έξοδο πολλούς, για να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Δεν έρχεται για να αντιμετωπίσει την κρίση της Δημοκρατίας και να την ενισχύσει αλλά για να την υποβαθμίσει.
