Χαιρετίζω αγωνιστικά τη συγκέντρωση των καλλιτεχνών που εξέφρασαν την διαμαρτυρία τους για τη μη συμμετοχή Ελλήνων δημιουργών στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Οι καλλιτέχνες που παρευρέθησαν ζήτησαν την παραίτηση του υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά και του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, Γιαν Φαμπρ.
Ελπίζω οι καλλιτέχνες να ζητήσουν και την αποχώρηση της Τρόικας, την επιστροφή της χώρας στην Δημοκρατία και την απόδοση ευθυνών από την Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας μας.
Τώρα που οι καλλιτέχνες πήραν επιτέλους μπροστά, ας μην μείνουν μόνο στα θέματα της συντεχνίας τους. Ας πάνε και λίγο παραπέρα
Πάντως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι καλλιτέχνες είναι άδικοι με τον Αριστείδη Μπαλτά και τον Γιαν Φαμπρ.
Ο Μπαλτάς και ο Φαμπρ κατάφεραν να ενώσουν και να συσπειρώσουν τους καλλιτέχνες.
Ο Μπαλτάς και ο Φαμπρ κατάφεραν αυτό που δεν πέτυχαν η χρεοκοπία, τα Μνημόνια, οι αυτοκτονίες, η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων, οι άστεγοι, η απάτη του δημοψηφίσματος και όλα αυτά που έχουν συμβεί στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια.
Γιατί αυτό που συνέβη σήμερα, συνέβη εξαιτίας του Μπαλτά και του Φαμπρ.
Αυτή η φωτογραφία δεν είναι από το 2010, το 2011 ή το 2012· αυτή η φωτογραφία είναι από την 1η Απριλίου του 2016.
Αν δεν ήταν ο Μπαλτάς και ο Φαμπρ, οι καλλιτέχνες σήμερα θα έκαναν ό,τι έκαναν και τα προηγούμενα έξι χρόνια.
Άρα, οι καλλιτέχνες οφείλουν ευγνωμοσύνη στον Μπαλτά και στον Φαμπρ.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες, όταν ερωτούνται γιατί δεν παίρνουν θέση για τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα -όπως η χρεοκοπία, η ανεργία, η προσφυγιά και τα Μνημόνια-, απαντούν πως μιλάνε μέσω της τέχνης τους.
Θα το έχετε ακούσει πολλές φορές: «Εγώ μιλάω μέσω της τέχνης μου».
Έχω μια απορία:
Γιατί τώρα οι καλλιτέχνες δεν μιλάνε μέσω της τέχνης τους;
Γιατί κάνουν τώρα συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας;
Αλήθεια, γιατί οι καλλιτέχνες δεν μιλάνε τώρα μέσω της τέχνης τους και του έργου τους;
Γιατί τώρα χάνουν κάτι οι ίδιοι.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους άλλους, δεν αντέδρασα. Είμαι καλλιτέχνης.
(Ειλικρινά, χαίρομαι που -έστω και έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία και με αφορμή το ότι θίγονται οι ίδιοι- οι καλλιτέχνες ενώνονται. Γράφω χρόνια πως ο πνευματικός κόσμος της χώρας αποδείχτηκε ανύπαρκτος την κρίσιμη ώρα της χρεοκοπίας και του ξεπουλήματος, και δεν βοήθησε την κοινωνία. Βέβαια, δεν πιστεύω πως οι καλλιτέχνες θα παραμείνουν ενωμένοι. Πολλές ξεχωριστές ντουλάπες, πολλοί σκελετοί, πολλά εγώ, πολύ λίγα εμείς. Αλλά ελπίζω οι καλλιτέχνες να με διαψεύσουν. Συγγνώμη που γράφω πάντα αυτό που σκέφτομαι. Δεν είμαι καλλιτέχνης.)