Η είσοδος του γερμανικού ακροδεξιού κόμματος AfD στη Γερμανική Βουλή είναι το θέμα που κυριαρχεί σε όλη την Ευρώπη. Τέσσερα μόλις χρόνια από την ίδρυσή του και για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κόμμα της ακροδεξιάς εισέρχεται στη Γερμανική Βουλή με ποσοστό μάλιστα που πλησιάζει το 13,4%
Και στην Ελλάδα πολιτικοί σχολιάζουν την άνοδο του ακροδεξιού κόμματος. Όμως, πολλοί πολιτικοί που σήμερα εκφράζουν την αντίθεσή τους, ξεχνούν ότι ένας ιστορικός που στα βιβλία του εκφράζει θέσεις που καθρεπτίζουν αυτές του ακροδεξιού κόμματος βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κωστή Στεφανόπουλο και πιο πρόσφατα κηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστήμιου Κρήτης. Προφανώς και μιλάμε για τον Χάινς Ρίχτερ.
Ο Αλέξαντερ Γκάουλαντ, ηγετικό στέλεχος του AfD είχε δηλώσει:
«Αν κοιτάξω σε όλη την Ευρώπη, κανένας άλλος λαός δεν αντιμετώπισε με τόση καθαρότητα τις αδικίες του παρελθόντος όσο οι Γερμανοί»
Και μετά:
«Αν οι Γάλλοι είναι δικαίως υπερήφανοι για τον αυτοκράτορά τους και οι Βρετανοί για τον Νέλσονα και για τον Τσόρτσιλ, έχουμε το δικαίωμα να είμαστε κι εμείς υπερήφανοι για τα επιτεύγματα των γερμανών στρατιωτών σε δύο παγκόσμιους πολέμους».
Από την πλευρά του ο Χάινς Ρίχτερ στο βιβλίο “Η Μάχη της Κρήτης” μιλούσε για “ιπποτικό πόλεμο”, για Έλληνες και Βρετανούς αλεξιπτωτιστές που θαυμάζουν τις επιδόσεις των Γερμανών, “οι οποίοι αποτελούν πρότυπο” ενώ περιγράφει τη μάχη ως “ιπποτική και δίκαιη”. Μάλιστα, χαρακτηρίζει τους νεαρούς αλεξιπτωτιστές “θύματα μιας παιδείας” και “νέους γεμάτους ενθουσιασμό”.
Ας θυμηθούμε κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Παράλληλα με τον «ιπποτικό» πόλεμο κατά τον οποίον οι αντίπαλοι τηρούσαν εν πολλοίς τους κανόνες της Σύμβασης της Χάγης για το δίκαιο του κατά ξηράν πολέμου και της Σύμβασης της Γενεύης, υπήρχε και ο πόλεμος των ανταρτών… Οι αντάρτες…απέφευγαν τις κατά μέτωπον αντιπαραθέσεις με τους ικανούς αλεξιπτωτιστές και επιδίδονταν σε μάχες με άνδρες που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους, με αβοήθητους και τραυματίες, ακολούθως σκύλευαν τα πτώματα» (σελ. 418)
Και σε άλλο σημείο, σύμφωνα με τον γερμανικό στρατό (αφού οι μαρτυρίες της άλλες πλευράς απουσιάζουν ολοσχερώς από το βιβλίο):
«Οι συμμετέχοντες στις εχθροπραξίες αντάρτες της Κρήτης δε σεβάστηκαν ούτε κατ’ ελάχιστον τους νόμους και τους κανόνες του πολέμου ξηράς, αλλά προέβησαν σε πράξεις πρωτόγνωρης ωμότητας εις βάρος ανυπεράσπιστων και σε ακρωτηριασμούς νεκρών» (σελ. 419)
Και σε άλλο σημείο:
«Οι Έλληνες και οι Βρετανοί αλεξιπτωτιστές θαυμάζουν τις στρατιωτικές επιδόσεις των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, οι οποίοι αποτελούν πρότυπο. Η μάχη περιγράφεται ως ιπποτική και δίκαιη…” (σελ. 419)
Ενώ διαπιστώνει:
“Κατά την διατύπωση κρίσεων δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως οι νεαροί αυτοί αλεξιπτωτιστές υπήρξαν θύματα μιας παιδείας που στόχευε στην υπακοή και εμπόδιζε την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Επρόκειτο για νέους γεμάτους ενθουσιασμό, οι οποίοι γνώριζαν πως ανήκαν σε μια ελίτ.” (σελ. 450)
Άραγε, όταν κάποιοι επέμεναν στη βράβευση του Χάινς Ρίχτερ, είχαν απλά άγνοια;
