“Τόσος ουρανός φεγγάρι μου, πάλι τον ίδιο δρόμο πήρες;
-Τον ίδιο, γιατί ακόμα δεν τον έμαθα.”
Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, εκτός από ένας σπουδαίος τραγουδοποιός, είναι και ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης και στη ζωγραφική, με εκθέσεις του να έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς, στην Κρήτη, την Αθήνα και αλλού. με έμφαση στις προσωπογραφίες αλλά και στα τοπία, με κυριότερη έμπνευση του, τον Ψηλορείτη. Η έκθεση του με τίτλο: “Όταν ο δρόμος ονειρεύεται ουρανό” είναι μια σειρά από πίνακες που προσεγγίζουν μια αίσθηση ονείρου, μεταξύ ουρανού και γης.
Η έκθεση θα ανοίξει τις πύλες της στον Βόλο, στον “΄χώρο τέχνης δ.” την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου, στις 7 μ.μ και θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Μαρτίου. Είναι αφιερωμένη στον αείμνηστο Βαγγέλη Παπαθανασίου, που είχε καταγωγή από την Αγριά Βόλου, με τον Λουδοβίκο των Ανωγείων να μην ξεχνάει και να τιμάει τον εκλεκτό του φίλο, τονίζοντας ότι πριν λίγους μήνες πήρε το “δρόμο που ονειρεύεται ουρανό!”
Όπως αναφέρει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων: “Είχα την τύχη να είμαι ένας από τους φίλους του εκλεκτού των Μουσών Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ένα κόσμημα πάνω στην κόσμο. Η θάλασσα της αρχαίας Ιωλκού τον γέννησε και του χάρισε το γαλάζιο βλέμμα, την δροσερή της αύρα και τον «έχρισε» κωπηλάτη στην «Αργώ» για το μακρινό ταξίδι του Ιάσονα.
Μας έμαθε πώς για να δούμε τα άστρα πρέπει να σηκώσουμε κεφάλι και την ωραία μουσική του συνόδεψε παρηγορητικά την ανθρώπινη μοίρα στην προσπάθειά της για το άγνωστο σύμπαν.
Ένας αστερισμός φέρει ήδη το όνομά του “Vangelis 6354” που θα λάμπει για πάντα. Ο άγγελος του ΚΑΛΟΥ, του ΕΥ της αγγελίας.
Πριν λίγους μήνες πήρε το “δρόμο που ονειρεύεται ουρανό”. Αναλήφθηκε εκεί που από πάντα ανήκε».
“Αυτόν τον δρόμο τον ακολούθησα μέχρι τον Ψηλορείτη και διηγούμαι αυτά που είδα.” αναφέρει επίσης για τα εκθέματα, τους πίνακες ζωγραφικής, εξαιρετικά τοπία, άλλοτε θλιμμένα και μελαγχολικά και άλλοτε γεμάτα ελπίδα για αυτό που προσμένουμε να δούμε στην άλλη πλευρά του βουνού.
Μάλιστα όπως σημειώνει η Δρ Ιστορικός της Τέχνης και Τεχνοκριτικός Ντόρα Ηλιοπούλου – Ρογκάν: “Σύννεφα, λόφοι, οροπέδια, πεδιάδες, θαλασσινά τοπία και τοπία της νύχτας δοσμένα με έναν απόλυτα χαρισματικό, εικαστικά, τρόπο με φωσφορίζοντα σε ένταση κομβικά «σημεία» ενορχηστρώνονται σε έναν δίχως προηγούμενο διαχρονικό ύμνο…”.