Δεν ειναι για μένα αυτό το πόστ. Αν και είμαι ημι-άνεργη (εργαζομαι περιστασιακα) και μόλις ξεπέρασα και τα 29 μου, γεγονός που σε άλλες εποχές θα με καθιστούσε ενεργότατο μέλος της κοινωνίας. Τώρα απλά με κάνει να ειμαι στην κατηγορία των 29+, που σημαίνει ότι με αποκλείει απο συμμετοχη σε προγράμματα-λαδάκι στην πληγη της ανεργίας.
Το πόστ αφορα τον συντροφο μου.Τον ανθρωπο που θαυμάζω όσο τίποτε. Ανεργος εδώ και σχεδόν 4 χρόνια, ενας από τα θυματα του ΠΔ Παυλόπουλου, γι’αυτον η κρίση αρχισε πριν από πολλούς.Εργαζόμενος για μια δεκαετία στο Υπουργείο Πολιτισμού, στα 35 του απολύθηκε. Ανεργος.
Έμαθε τέχνες που δεν ήξερε, εργάστηκε μαυρα, ανέστειλε τα όνειρα του. Τον απέρριψαν ανθρωποι, γιατι κάποτε η ανεργία ήταν ταμπού. Και τώρα, σχεδόν 4 χρόνια μετά, εξακολουθεί να χαμογελά, να ελπίζει, να παλευει να ορθοποδήσει.
Αν και συχνά αντιμετωπίζει τον ρατσισμό των -λιγοστών-εργαζόμενων,αν και ενίοτε δεν μπορεί να πληρώσει πολλές φορές ουτε τα τσιγάρα του, παρ’ολα αυτά το θανατηφόρο του χιούμορ δεν τον έχει εγκαταλείψει. Οι ελπίδες για δουλειά στον τομέα του έχουν κάνει φτερά εδώ και χρόνια, αλλά παλευει να κανει το διαφορετικό.
Το ποστ ειναι για να δείξω το πώς ειναι να ζεις με εναν άνεργο, πώς ειναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου αβοήθητο και άφραγκο, σε μια κοινωνία που σε αναγκάζει να πληρώσεις ακόμη και την άμμο και τον αέρα.
Ειναι γιατί ακόμη και σ’ αυτή την κοινωνία υπάρχει ελπίδα. Γιατι μπορεί οι αυτοκτονίες να θερίζουν,αλλά υπάρχουν και οι συνεταιρισμοί που ξεφυτρώνουν,οι υπέροχες ιδέες που αποδίδουν. Υπάρχει και το χαμόγελο.
Στεφανία
