Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Ήρθε το τέλος της Ευρώπης που γνωρίζουμε, ετοιμάζεται παγκόσμια σύρραξη, οι ναζί κυβερνούν στην Ουκρανία, οι λαοί αδύναμοι παρακολουθούν τα παιγνίδια των ισχυρών, η Αριστερά στην Ελλάδα τι κάνει, δεν υπάρχει Αριστερά, και τώρα; Αυτά είναι κάποια από τα πολλά ερωτήματα που έχουν αναδειχθεί με το ουκρανικό ζήτημα, με την σύγκρουση των αντίπαλων μερίδων της αστικής τάξης στη χώρα, με την εμφανή και ανησυχητική παρουσία των νεοναζί σε μια χώρα της Ευρώπης και με την απειλή του πολέμου να ταράζει τις ισορροπίες εντός της ηπείρου μας. Ερωτήματα που θέτουν όχι μόνο οι εργαζόμενοι εντός και εκτός συνόρων αλλά και επίσημα στόματα από την διεθνή πολιτική σκηνή. Ποιο από όλα ισχύει;
Να ξεκινήσουμε την προσπάθεια για μια σύντομη προσέγγιση αυτών των ζητημάτων από την διαπίστωση ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία τονίζουν ακόμα πιο πολύ την υποχρέωση μας για μια δυνατή αντικαπιταλιστική Αριστερά και για ένα δυνατό επαναστατικό κόμμα, στην Ελλάδα αλλά και παντού, που μαζί με την εργατική τάξη θα δίνουν τον μεγάλο αντιφασιστικό, αντιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό αγώνα χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην δράση τους. Ακόμα και ο Μαρκ Μαζόβερ (ιστορικός), σε άρθρο του στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς για την Ουκρανία, θυμήθηκε πως ο Λένιν είχε δίκιο όταν υποστήριζε την ανάγκη για το επαναστατικό κόμμα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Έναν αιώνα αργότερα, η αστάθεια, οι απότομες εκρήξεις, η δυνατότητα για εξέγερση και επαναστάσεις μέσα στην ίδια την Ευρώπη, είναι στην ημερήσια διάταξη. Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, η ανατροπή του Γιανούκοβιτς μετά από εξέγερση, έκαναν όλους τους πλανητάρχες, σε ανατολή και δύση να τρέξουν να ελέγξουν την κατάσταση. Η Δύση με το ΔΝΤ και στηρίζοντας μια κυβέρνηση με τραπεζίτες, ολιγάρχες και φασίστες και ο Πούτιν, με στρατό και με απειλή διαμελισμού της Ουκρανίας.
Η αριστερά στην Ελλάδα έχει μπλέξει, κινδυνεύοντας, με το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή, να στηρίξει σ’ αυτή τη σύγκρουση τη Ρωσία, γιατί δήθεν είναι ο αντιφασιστικός πόλος.
«Ούτε ΝΑΤΟ ούτε Βαρσοβία, αλλά διεθνής σοσιαλισμός» ήταν θέση δυνάμεων από τον τροτσκιστικό και αντικαπιταλιστικό χώρο απέναντι στις δύο υπερδυνάμεις (μέχρι την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ το 1989). Με το ίδιο σύνθημα χρειάζεται να κινηθούμε και σήμερα. Απέναντι στους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς ΗΠΑ, Ε.Ε. και Ρωσίας, η θέση μας πρέπει να είναι «όχι στις στρατιωτικές επεμβάσεις», «όχι στο ΔΝΤ στην Ουκρανία», «Κάτω τα χέρια από το κίνημα, στηρίζουμε τις προσπάθειες μιας νέας αριστεράς που διαμορφώνεται εκεί». Επίσης, χρειάζεται να είμαστε ξεκάθαροι ότι οι εξελίξεις στην Ουκρανία δεν είναι ένα ναζιστικό πραξικόπημα. Δεν είναι μόνο η τηλεόραση και οι εφημερίδες, είναι και η αριστερά – κοινοβουλευτική και μη, που χάνει από τα μάτια της το ποιος ανάγκασε τον Γιανούκοβιτς να φύγει με ελικόπτερο: από τη μία η οργή του ουκρανικού λαού, που μέσα από τις δράσεις του ανακάλυψε και τις χαμένες – για την Ουκρανία – αξίες της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, και από την άλλη οι μεγάλοι φιλορώσοι ολιγάρχες που κάτω από αυτή την πίεση αντιλήφθηκαν ότι ο Γιανούκοβιτς δεν είχε να τους προσφέρει τίποτα πια και γι’ αυτό απέσυραν τη στήριξή τους. Έτσι η τυφλή θεωρία ότι δεν είχαμε (και καλά) λαϊκή εξέγερση στην Ουκρανία αποδεικνύεται ως το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα στις αναλύσεις για το ουκρανικό ζήτημα. Αν όμως χάσουμε αυτή την εικόνα, χάνουμε και τις ευκαιρίες που έχουν οι αγωνιστές (αναρχικοί και όχι μόνο) στην Ουκρανία να παρέμβουν μέσα στο κίνημα με το δικό τους, ελπίζω ανατρεπτικό, πλαίσιο πριν η οργή του κόσμου απορροφηθεί από τα (ακρο)δεξιά – κι αυτός είναι ένας πολύ υπαρκτός κίνδυνος. Έτσι θα χάσουμε και την εικόνα ότι στην Ουκρανία γεννιέται ένας νέος αντιφασισμός – κι ας χρησιμοποιεί λάθος σημαίες (Ρωσία). Μέσα σε όλα εμείς εδώ στην Ελλάδα κι όχι μόνο, πρέπει να παλεύουμε και αντιφασιστικά και αντιμπεριαλιστικά.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορήσουμε για την αξιοποίηση των φασιστών ως εκείνης της δύναμης που προσπαθεί να προσεταιριστεί το κίνημα και την οργή των Ουκρανών εργατών ενάντια στους ολιγάρχες, είτε αυτοί συντάσσονται με την ευρωπαϊκή προοπτική, είτε με το άρμα της Ρωσίας. Απέναντι σε όλα αυτά, η μεγαλύτερη βοήθεια για τις εξελίξεις στην Ουκρανία είναι το κίνημα στην Ελλάδα. Είναι το αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 22 Μάρτη στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, για να τσακίσουμε τους φασίστες, για να διώξουμε την κυβέρνηση των ρατσιστικών αποκλεισμών. Στην Ελλάδα δουλεύουν χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες από την Ουκρανία (δυτική και ανατολική) και μαζί τους χρειάζεται να παλέψουμε και για τα δικαιώματα τους εδώ και για τις μάχες τους εκεί! Έτσι κι αλλιώς, η 22 Μάρτη δεν είναι μια κινητοποίηση μόνο για τον φασισμό στην Ελλάδα αλλά για οπουδήποτε οι φασίστες σηκώνουν κεφάλι (στην καρδιά της Ευρώπης και όχι μόνο), την ίδια μέρα που διοργανώνονται κινητοποιήσεις εδώ θα υπάρχουν αντιφασιστικά συλλαλητήρια σε διάφορες πόλεις (Λονδίνο, Κάρντιφ, Γλασκώβη, Βρυξέλλες, Κοπεγχάχη, Βιέννη, Βαρσοβία, Παρίσι, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Νέα Υόρκη κ.α.). Η επιτυχημένη διοργάνωσή της θα δείξει στους λαούς ότι μόνο με αντιφασιστική δράση από τα κάτω και με διεθνιστική συνεργασία μπορούν να αντιμετωπιστούν οι ναζί κι όχι μέσων των θεσμών. Από εκεί και πέρα χρειάζεται να συνεχιστεί η προσπάθεια για να μην πατήσουν πόδι οι φασίστες σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Αν δεν θέλουμε να γίνει της Ουκρανίας όπου οι ναζί συμμετέχουν στην κυβέρνηση μαζί με τραπεζίτες και ολιγάρχες. Νομίζω πως η σύνδεση είναι απλή και κατανοητή, όσο κι αν προσπαθούν κάποια να φέρουν τις 22 Μάρτη σε αντίθεση με την ενοχλητική και επικίνδυνη παρουσία των νεοναζί στην Ουκρανία. Κι από αυτή την εικόνα, η 22 Μάρτη δεν είναι μια “απλή” αντιφασιστική διαδήλωση.
Πρέπει να επαγρυπνούμε λοιπόν, και να δρούμε και στον τόπο μας ενάντια σε όλα αυτά τα προβλήματα, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στον φασισμό και αναγκαστικά, ενάντια στον καπιταλισμό, να προχωρήσουμε σε εκείνες τις αναγκαίες ρήξεις και ανατροπές, χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες ότι η οποιαδήποτε «αριστερή» ή «αντισυνδιαχειριστική» προοπτική εντός της ΕΕ θα λύσει τα προβλήματά μας.