Άξιες Τιμητικές Διακρίσεις: Σταμάτης Απ. Αποστολάκης

–    Ο τροβαδούρος της ψυχής μας –
Του αρχιμανδρίτη ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχη
Χαρά, καμάρι και υπερηφάνεια γέμισε τις καρδιές μας η είδησις της βραβεύσεως από το ανώτατο πνευματικό καθίδρυμα της χώρας μας, την Ακαδημία Αθηνών, του πολυαχαρισματικού συντοπίτη μας, λίαν αγαπητού κ. Σταμάτη Αποστολάκη. Ενός ανθρώπου που ενσαρκώνει, και απλόχερα σκορπίζει, την αναφώνηση του μεγάλου μας Πλούταρχου (+120/125 π.χ.) «ως χαρίεν έσθ’ άνθρωπος όταν άνθρωπος η».
Γιατί ο αξιαγάπητος κ. Σταμάτης Αποστολάκης πάνω από όλα. Πάνω από τις γνώσεις. Πάνω από την τεράστια και αμέτρητη προσφορά του στην Παιδεία και στα Γράμματα. Πέραν από τον σεβασμόν του και πάντα στο πλευρό και στην συμπόρευση στην Εκκλησία, είναι ο Άνθρωπος. Ο γόνιμος πνευματικά και πλούσιος σε αρετές Άνθρωπος, κάτι που τώρα και χρόνια τον ζω, όταν υπηρετούσα ως καθηγητής και έπειτα ιερωμένος στο Σέλινο, που κι’ Εκείνος ως δάσκαλος διακονούσε.
Από τότε τον εθαύμαζα και προέβλεπα την καταπληκτική ανέλιξή του, το κύρος και την προσφορά του.
Δεν με διέψευσε, και κανένα, και μάλιστα, προς τιμήν του, και δική μας ασθενή προέβλεψη, τις ξεπέρασε.
Πηγή ακένωτος. Δεξαμενή πάντα γεμάτη διαχέουσα πλουσίως τους πολύτιμους μαργαρίτες των παραδοσιακών αποθησαυρισμάτων του τόπου μας και γενικότερα της Κρήτης. Ως «σικελική μέλιτα» συλλέγει από τον πάμπλουτο και παν μυροβόλολειμώνα της πατρικής μας παραδόσεως αναζωογόνα αρώματα.
Η τιμητική του διάκρισις από την Ακαδημία Αθηνών απηχεί όλων μας την επιδοκιμασία, μας ενθουσιάζει και μας κάνει υπερήφανους, ξεχωριστά την αγαπημένη μας γενέτειρά του, το Σέλινο. Στο πρόσωπό του τιμηθήκαμε όλοι μας, γιατί ο κ. Σταμάτης Αποστολάκης είναι ο δικός μας Άνθρωπος. Είναι η καρδιά μας.
Είναι τα όνειρα και οι προσδοκίες μας. Είναι ο ισόβιος δάσκαλός μας. Μας σκλαβώνει η αγάπη του και η ευγένειά του. Μας τρέφουν τα μαργαριτάρια των γραφτών του.
Γράφοντας αυτά, έχω μπροστά μου το περιοδικόν της Πανελληνίου Ενώσεως Λογοτεχνών «Λογοτεχνική Δημιουργία» (τ.178), και της οποίας είμαι μέλος, και διαβάζω το ποίημα της Ελένης Απ. Μανιωράκη με τίτλο «Στο δάσκαλο». Απλώς μεταφέρω τον πρώτο στίχο που είναι επιδοκιμασία και ευχή όλων μας:
Δάσκαλε Εμπρός μη σταματάς,
μη σε πτοούν οι συμπληγάδες κι οι χειμώνες,
δεν είναι ό,τι κι ό,τι αυτό που ποίησες,
χρόνια και χρόνια τώρα ψυχές φωταγωγούσες.
Ο κ. Σταμάτης Αποστολάκης είναι Κεφάλαιο για τον τόπο μας. Ένας τηλαυγής πνευματικός φάρος. Μια αέναη πνευματική γεννήτρια και ένας πολύτιμος ψυχοτρόφος συνοδοιπόρος μας στα δίστρατα μονοπάτια της ζωής μας. Η αγάπη όλων μας. Η βαθύτατη τιμή από όλους μας. Τα εγκάρδια συγχαρητήρια όλων μας και οι θερμές ευχές από όλους μας.