Ζούμε σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη εποχή. Οι μελλοντικές γενιές θα κοιτάξουν πίσω σε αυτή τη στιγμή – αυτό που κάνουμε τώρα – και θα θυμηθούν αν είχαμε το θάρρος να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία μας ενάντια στις αυξανόμενες απειλές της ολιγαρχίας και του αυταρχισμού.
Θα θυμούνται αν σταθήκαμε μαζί με τον Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν στο Γκέτισμπεργκ, ο οποίος το 1863, κοιτάζοντας ένα πεδίο μάχης όπου χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα κατά της δουλείας, δήλωσε ότι: « σε αυτό το έθνος, υπό τον Θεό, θα γεννηθεί η ελευθερία – και μια κυβέρνηση του λαού, από τον λαό για τον λαό, δεν θα χαθεί από τη γη”.
Στεκόμαστε στο όραμα του Λίνκολν για την Αμερική ή επιτρέπουμε σε αυτή τη χώρα να μετακινηθεί σε μια κυβέρνηση των δισεκατομμυριούχων, από τους δισεκατομμυριούχους για τους δισεκατομμυριούχους;
Αλλά δεν είναι μόνο η ολιγαρχία για την οποία πρέπει να ανησυχούμε, αλλά και η πραγματικότητα ότι οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στην Αμερική κατέχουν πλέον περισσότερο πλούτο από το φτωχότερο μισό της κοινωνίας μας – 170 εκατομμύρια άνθρωποι.
Δεν είναι μόνο ότι το χάσμα μεταξύ των πολύ πλουσίων και όλων των άλλων διευρύνεται και ότι έχουμε σήμερα μεγαλύτερη ανισότητα εισοδήματος και πλούτου από ό,τι είχαμε ποτέ.
Είναι επίσης ότι βλέπουμε μια ραγδαία κίνηση, υπό τον Πρόεδρο Τραμπ, προς τον αυταρχισμό. Όλο και περισσότερη εξουσία βρίσκεται σε όλο και λιγότερα χέρια.
Αυτή τη στιγμή, ο Έλον Μασκ, ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο, προσπαθεί να διαλύσει σημαντικές υπηρεσίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που έχουν σχεδιαστεί για να προστατεύουν τις ανάγκες των εργαζόμενων οικογενειών και των μειονεκτούντων.
Αυτές οι υπηρεσίες δημιουργήθηκαν από το Κογκρέσο των ΗΠΑ και είναι ευθύνη του Κογκρέσου να τις διατηρήσει, να τις μεταρρυθμίσει ή να τις καταργήσει. Δεν είναι ευθύνη του κ. Μασκ. Αυτό που κάνει ο κ. Musk είναι προφανώς παράνομο και αντισυνταγματικό – και πρέπει να σταματήσει.
Πριν από δύο εβδομάδες, ο Πρόεδρος Τραμπ επιχείρησε να αναστείλει όλες τις ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις και τα δάνεια – μια εξωφρενική και σαφώς αντισυνταγματική πράξη.
Όπως ελπίζω να γνωρίζει κάθε μαθητής της ΣΤ’ Δημοτικού στην Αμερική, σύμφωνα με το Σύνταγμα και τη μορφή της κυβέρνησής μας, ο πρόεδρος μπορεί να συστήσει νομοθεσία, μπορεί να υποστηρίξει νομοθεσία, μπορεί να ασκήσει βέτο σε νομοθεσία, αλλά δεν έχει την εξουσία να τερματίσει μονομερώς τη χρηματοδότηση που έχει εγκριθεί από το Κογκρέσο. Είναι το Κογκρέσο, η Βουλή και η Γερουσία, που ελέγχουν τη ροή των χρημάτων.
Αλλά δεν είναι μόνο το Κογκρέσο που δέχεται επίθεση. Είναι και το δικαστικό μας σώμα.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Αντιπρόεδρος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Γέιλ, ο οποίος ήταν βοηθός ενός δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου, είπε ότι: “οι δικαστές δεν επιτρέπεται να ελέγχουν τη νόμιμη εκτελεστική εξουσία”.
Αλήθεια; Νόμιζα ότι μία από τις κύριες λειτουργίες των ομοσπονδιακών δικαστηρίων είναι να ερμηνεύουν το Σύνταγμά μας και, όταν χρειάζεται, να χρησιμεύουν για τον έλεγχο της αντισυνταγματικής εκτελεστικής εξουσίας.
Ο κ. Μασκ, εν τω μεταξύ, έχει προτείνει να “απολύεται κάθε χρόνο το χειρότερο 1% των διορισμένων δικαστών” και απαίτησε την παραπομπή δικαστών που τον εμπόδισαν να έχει πρόσβαση σε ευαίσθητα αρχεία του Υπουργείου Οικονομικών.
Χωρίς αμφιβολία, υπό την κυριαρχία του κ. Μασκ, αυτός και οι δισεκατομμυριούχοι φίλοι του θα είναι αυτοί που θα καθορίζουν ποιοι είναι οι “χειρότεροι” δικαστές. Και όχι, κ. Μασκ, δεν παραπέμπεις σε δίκη τους δικαστές που αποφαίνονται εναντίον σου.
Μπορεί να το ξέρετε ή να μην το ξέρετε, αλλά σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έχουμε διαχωρισμό των εξουσιών, που δημιουργήθηκε λαμπρά από τους ιδρυτές αυτής της χώρας τη δεκαετία του 1770.
Έτσι, βλέπουμε μια οργανωμένη επίθεση στο Κογκρέσο και τα δικαστήρια.
Αλλά ο Τραμπ και οι φίλοι του δεν προσπαθούν απλώς να υπονομεύσουν δύο από τους τρεις πυλώνες της συνταγματικής μας κυβέρνησης – το Κογκρέσο και τα δικαστήρια. Επιτίθενται επίσης εναντίον των μέσων ενημέρωσης με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί στη σύγχρονη ιστορία αυτής της χώρας.
Κάθε μέλος του Κογκρέσου θα σας πει ότι οι άνθρωποι στα μέσα ενημέρωσης και οι οργανισμοί μέσων ενημέρωσης δεν είναι τέλειοι. Όπως όλοι οι άλλοι, κάνουν λάθη κάθε μέρα.
Ελπίζω όμως ότι κάθε μέλος του Κογκρέσου κατανοεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει λειτουργική δημοκρατία χωρίς ανεξάρτητο Τύπο – μη εκφοβισμένους δημοσιογράφους που μπορούν να γράφουν και να λένε τα πράγματα όπως τα βλέπουν. Και από αυτή την άποψη, θέλω να υπενθυμίσω στους συναδέλφους μου τι έχει κάνει αυτός ο πρόεδρος τους τελευταίους μήνες.
Ο Πρόεδρος Τραμπ μήνυσε το ABC και έλαβε διακανονισμό 15 εκατομμυρίων δολαρίων. Μήνυσε τη Meta, τη μητρική εταιρεία του Facebook και του Instagram, και έλαβε διακανονισμό 25 εκατομμυρίων δολαρίων.
Έχει μηνύσει το CBS και η μητρική εταιρεία Paramount, βρίσκεται προφανώς σε διαπραγματεύσεις για διακανονισμό. Έχει μηνύσει το Des Moines Register, και απειλεί τώρα να ερευνήσει το PBS και το NPR.
Με άλλα λόγια, έχουμε έναν Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών που χρησιμοποιεί την εξουσία του για να κυνηγήσει τα μέσα ενημέρωσης αυτής της χώρας που λένε και κάνουν πράγματα που δεν του αρέσουν.
Πώς θα έχουμε ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, αν οι δημοσιογράφοι κοιτάζουν πάνω από τους ώμους τους, φοβούμενοι ότι η αναφορά τους θα προκαλέσει μήνυση από τον ισχυρότερο άνθρωπο στον κόσμο;
Τώρα είναι η ώρα να θέσουμε ένα πολύ απλό ερώτημα. Τι θέλουν πραγματικά ο κ. Μασκ, ο κ. Τραμπ και οι συνάδελφοί τους δισεκατομμυριούχοι; Ποιο είναι το τελικό τους παιχνίδι;
Και κατά την άποψή μου, η απάντηση δεν είναι περίπλοκη. Δεν είναι καινοφανής. Δεν είναι καινούργια. Είναι αυτό που οι άρχουσες τάξεις σε όλη την ιστορία πάντα ήθελαν και πάντα πίστευαν ότι τους ανήκει δικαιωματικά: περισσότερη εξουσία, περισσότερος έλεγχος και περισσότερος πλούτος. Και είναι αποφασισμένες να μην επιτρέψουν στη δημοκρατία και το κράτος δικαίου να μπουν στο δρόμο τους.
Για τον κ. Μασκ και τους συναδέλφους του ολιγάρχες, οι ανάγκες, οι ανησυχίες, οι ιδέες, τα όνειρα των απλών ανθρώπων είναι απλώς ένα εμπόδιο σε αυτό που αυτοί, οι ολιγάρχες, δικαιούνται. Αυτό είναι που πραγματικά πιστεύουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε αυτό στην ιστορία της χώρας μας.
Στην προεπαναστατική Αμερική, πριν από τη δεκαετία του 1770, η τότε άρχουσα τάξη κυβερνούσε μέσω ενός δόγματος που ονομαζόταν “θεϊκό δικαίωμα των βασιλιάδων”: την πεποίθηση ότι ο βασιλιάς της Αγγλίας ήταν απεσταλμένος του Θεού, ο Θεός τον διόρισε και δεν έπρεπε να αμφισβητηθεί από κοινούς θνητούς.
Στη σύγχρονη εποχή δεν έχουμε πλέον το “θεϊκό δικαίωμα των βασιλιάδων”. Αυτό που έχουμε ΤΩΡΑ είναι μια ιδεολογία που προωθείται από τους ολιγάρχες, η οποία λέει ότι ως πολύ, πολύ πλούσιοι άνθρωποι – συχνά αυτοδημιούργητοι, συχνά κύριοι της επαναστατικής νέας τεχνολογίας και ως “άτομα με υψηλό IQ”, είναι ΤΟ απόλυτο δικαίωμά ΤΟΥΣ να κυβερνούν. Με άλλα λόγια, οι σημερινοί ολιγάρχες είναι οι σύγχρονοι βασιλιάδες μας.
Και δεν είναι μόνο η εξουσία που θέλουν. Παρά τον απίστευτο πλούτο που έχουν, θέλουν κι άλλα, κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Η απληστία τους δεν έχει τέλος. Σήμερα, ο κ. Μασκ αξίζει 402 δισεκατομμύρια δολάρια, ο κ. Ζούκερμπεργκ 252 δισεκατομμύρια δολάρια και ο κ. Μπέζος 249 δισεκατομμύρια δολάρια. Με συνολικό πλούτο 903 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυτοί οι 3 άνθρωποι κατέχουν περισσότερο πλούτο από το κάτω μισό της αμερικανικής κοινωνίας – 170 εκατομμύρια άνθρωποι.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι από τότε που εξελέγη ο Τραμπ, ο πλούτος τους έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Ο Elon Musk έχει γίνει πλουσιότερος κατά 138 δισεκατομμύρια δολάρια, ο Zuckerberg έχει γίνει πλουσιότερος κατά 49 δισεκατομμύρια δολάρια και ο Bezos έχει γίνει πλουσιότερος κατά 28 δισεκατομμύρια δολάρια – από την ημέρα των εκλογών.
Εν τω μεταξύ, ενώ οι πολύ πλούσιοι γίνονται πολύ πλουσιότεροι, το 60% των Αμερικανών ζει από επιταγή σε επιταγή, 85 εκατομμύρια είναι ανασφάλιστοι ή υποασφαλισμένοι, το 25% των ηλικιωμένων προσπαθεί να επιβιώσει με 15.000 δολάρια ή λιγότερα, 800.000 είναι άστεγοι και έχουμε το υψηλότερο ποσοστό παιδικής φτώχειας από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη μεγάλη χώρα στον κόσμο.
Και οι πραγματικοί, προσαρμοσμένοι στον πληθωρισμό μισθοί για τον μέσο Αμερικανό εργαζόμενο παραμένουν στάσιμοι εδώ και 50 χρόνια.
Πιστεύετε ότι οι ολιγάρχες δίνουν δεκάρα γι’ αυτούς τους ανθρώπους; Πιστέψτε με, δεν τους νοιάζει. Η απόφαση του Μασκ να διαμελίσει την Αμερικανική Βοήθεια σημαίνει ότι δεκάδες χιλιάδες από τους φτωχότερους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο θα πεινάσουν ή θα πεθάνουν από ασθένειες που μπορούν να προληφθούν.
Αλλά δεν είναι μόνο στο εξωτερικό. Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες σύντομα θα επιτεθούν στα προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης, διατροφής, στέγασης και εκπαίδευσης που προστατεύουν τους πιο ευάλωτους ανθρώπους στη χώρα μας – και όλα αυτά για να μπορέσει το Κογκρέσο να παρέχει τεράστιες φορολογικές ελαφρύνσεις σε αυτούς και τους συναδέλφους τους δισεκατομμυριούχους.
Ως σύγχρονοι βασιλιάδες, που πιστεύουν ότι έχουν το απόλυτο δικαίωμα να κυβερνούν, θα θυσιάσουν, χωρίς δισταγμό, την ευημερία των εργαζομένων για να προστατεύσουν τα προνόμιά τους.
Επιπλέον, θα χρησιμοποιήσουν τις τεράστιες επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης που κατέχουν για να αποσπάσουν την προσοχή από τις επιπτώσεις των πολιτικών τους, ενώ θα μας “διασκεδάζουν μέχρι θανάτου”.
Ο κ. Μασκ είναι ιδιοκτήτης του twitter. Ο κ. Ζούκερμπεργκ κατέχει την Meta – η οποία περιλαμβάνει το Facebook και το Instagram – και ο κ. Μπέζος κατέχει την Washington Post. Επιπλέον, αυτοί και οι άλλοι ολιγάρχες τους, θα συνεχίσουν να ξοδεύουν τεράστια ποσά για να αγοράζουν πολιτικούς και στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα.
Το συμπέρασμα είναι ότι..: Οι ολιγάρχες, με τους τεράστιους πόρους τους, διεξάγουν έναν πόλεμο εναντίον της εργατικής τάξης αυτής της χώρας, και είναι ένας πόλεμος που σκοπεύουν να κερδίσουν.
Τώρα, δεν πρόκειται να σας κοροϊδέψω – τα προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα αυτή τη στιγμή είναι σοβαρά και δεν είναι εύκολο να λυθούν. Η οικονομία είναι στημένη, το σύστημα χρηματοδότησης των προεκλογικών εκστρατειών μας είναι διεφθαρμένο και αγωνιζόμαστε να ελέγξουμε την κλιματική αλλαγή – μεταξύ πολλών άλλων σημαντικών ζητημάτων.
Αλλά αυτό είναι που ξέρω:
Ο χειρότερος φόβος που έχει η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας είναι ότι οι Αμερικανοί – μαύροι, λευκοί, λατίνοι, αστικοί και αγροτικοί, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, νέοι και ηλικιωμένοι – θα ενωθούν για να απαιτήσουν μια κυβέρνηση που θα μας εκπροσωπεί όλους και όχι μόνο τους λίγους πλούσιους.
Ο εφιάλτης των ολιγαρχών τους είναι ότι δεν θα επιτρέψουμε να χωριστούμε με βάση τη φυλή, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη χώρα καταγωγής και ότι, όλοι μαζί, θα έχουμε το θάρρος να τους αντιμετωπίσουμε.
Θα είναι εύκολος αυτός ο αγώνας; Σίγουρα όχι.
Και ένας από τους λόγους που δεν θα είναι εύκολος είναι ότι η άρχουσα τάξη αυτής της χώρας θα σας υπενθυμίζει συνεχώς ότι ΑΥΤΟΙ έχουν όλη την εξουσία. Ελέγχουν την κυβέρνηση, τους ανήκουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αλλά η δουλειά μας αυτή τη στιγμή, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είναι να μην ξεχνάμε τους μεγάλους αγώνες και τις θυσίες που έκαναν εκατομμύρια άνθρωποι κατά τη διάρκεια αρκετών αιώνων για να δημιουργήσουν μια πιο δημοκρατική, δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία. Σκεφτείτε τι έλεγαν οι άνθρωποι ΤΩΡΑ.
– Ανατρέποντας τον βασιλιά της Αγγλίας για να δημιουργήσουν ένα νέο έθνος και αυτοκυριαρχία. Αδύνατον.
– Καθιέρωση καθολικής ψηφοφορίας. Αδύνατον.
– Τερματισμός της δουλείας και του διαχωρισμού. Αδύνατον.
– Παραχώρηση στους εργάτες του δικαιώματος να σχηματίζουν συνδικάτα και ο τερματισμός της παιδικής εργασίας. Αδύνατον.
– Να δοθεί στις γυναίκες ο έλεγχος του σώματός τους. Αδύνατον.
– Ψήφιση νομοθεσίας για την καθιέρωση της κοινωνικής ασφάλισης, του Medicare, του Medicaid, ενός κατώτατου μισθού, προτύπων για καθαρό αέρα και νερό. Αδύνατον.
Με άλλα λόγια, όπως μας είπε ο Νέλσον Μαντέλα, όλα είναι αδύνατα μέχρι να γίνουν.
- Ο Μπέρνι Σάντερς είναι γερουσιαστής των ΗΠΑ και μέλος της επιτροπής προϋπολογισμού της Γερουσίας. Εκπροσωπεί την πολιτεία του Βερμόντ και είναι ο μακροβιότερος ανεξάρτητος στην ιστορία του Κογκρέσου. Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο counterpunch.
