Στο σχέδιο Νόμου για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης συμπεριλήφθηκαν ,ως γνωστόν, και τροποποιήσεις σε ποινικο-δικονομικού χαρακτήρα διατάξεις . Μια απ’ αυτές, στο άρθρο 65, ορίζει ότι, εφεξής, όταν οι Εισαγγελείς Οικονομικού Εγκλήματος και Εγκλημάτων Διαφθοράς ερευνούν πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα θα μπορούν να χρησιμοποιούν για την απόδειξη του εγκλήματος αδιακρίτως τα αποδεικτικά μέσα στα οποία έχουν κατά νόμον δικαίωμα πρόσβασης. Το εξυπονοούμενο «αδιακρίτως» καλύπτει και τον τρόπο κτήσης των πληροφοριών και στοιχείων που στηρίζουν την κατηγορία.
Απ’ όλους τους ομιλητές στην Ολομέλεια, μόνον ο κ. Βενιζέλος αναλώθηκε σχεδόν αποκλειστικά σε πολεμική εναντίον της συγκεκριμένης διάταξης. Τα επιχειρήματά του υπήρξαν κυρίως νομικού χαρακτήρα. Είπε ότι δεν συντρέχει ανάγκη για τη συγκεκριμένη ρύθμιση αφού « ήδη υπάρχουν διατάξεις για την άρση του απορρήτου». Ισχυρίστηκε ακόμα, χωρίς να επιχειρηματολογήσει ιδιαίτερα επ’ αυτών των ισχυρισμών, ότι με την εισαγόμενη διάταξη «αλλοιώνονται βασικές νομοθετικές εγγυήσεις» και ότι «μειώνεται το επίπεδο προστασίας των θεσμών».
Ο κ. Βενιζέλος ασφαλώς δεν αγνοεί το υπαρκτό κενό που επιδιώκει να θεραπεύσει η νέα διάταξη: Μέχρι σήμερα οι συγκεκριμένοι Εισαγγελείς είχαν τη δυνατότητα, απλώς, «να μην δεσμεύονται από τους περιορισμούς της νομοθεσίας περί φορολογικού, τραπεζικού, χρηματιστηριακού και κάθε άλλου απορρήτου»,( Ν 4022/2011 «Εκδίκαση πράξεων διαφθοράς Πολιτικών», άρθρο 2). Υπάρχουν περιπτώσεις που η άρση απορρήτου δεν συνεισφέρει κάτι αξιόλογο. Αντιθέτως, ο αρμόδιος Εισαγγελέας θα μπορούσε να έχει στη διάθεσή του στοιχεία για συναλλαγές προερχόμενα από τυπικά μη νόμιμη ενέργεια του προσώπου που τα προμήθευσε και να μην μπορεί να τα αξιοποιήσει πλήρως. Έτσι τα στοιχεία αυτά κινδύνευαν στ’ αλήθεια να παραμείνουν άχρηστες πληροφορίες. Άμεσο αποτέλεσμα; Όσοι αποκαλύπτονταν ως παράνομοι να παραμένουν στο απυρόβλητο.
Ακόμα και ο μη νομικός καταλαβαίνει ότι πριν από τη νέα ρύθμιση θα αρκούσε απλή υποβολή αντιρρήσεων εναντίον της προ-δικαστικής χρησιμοποίησης δυσμενών δεδομένων , επικαλούμενος ότι αποτελούν προϊόν παράνομης πράξης, και να τα αχρηστεύει πλήρως και αμετάκλητα. Είναι , συνεπώς, αφελές να πιστεύει κανείς ότι ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσε να αγνοεί αυτήν την πλευρά του θέματος.
«Κάτι άλλο συμβαίνει », για να χρησιμοποιήσω μια φράση του από την ίδια ομιλία (για όποιον θέλει να την δει, υπάρχει εδώ).
Τι να είναι αυτό άραγε;
Απλή ανθρώπινη ανάγκη να υποστηρίξει τον Νόμο 4022/2011 που έγινε επί των ημερών της αντιπροεδρίας του στη συγκυβέρνησης Ν.Δ.- ΠΑΣΟΚ; Έναν νόμο που είχε εμφανή και κάθε άλλο αθώα ατέλεια, αφού άφηνε ακάλυπτους τους οικονομικούς Εισαγγελείς και «τους έδενε τα χέρια» στην κατά νόμον αξιοποίηση πολύτιμων και καθοριστικών πληροφοριών ;
Ή μήπως πίσω από την ρητορική υποκρύπτεται η αγωνιώδης προσπάθειά του να αποτρέψει επερχόμενες αποκαλύψεις που θα προκύψουν αν όντως γρήγορα και σωστά αξιοποιηθεί το σχετικό υλικό; Αποκαλύψεις που, ως έμπειρος πολιτικός που είναι, γνωρίζει ότι θα κλονίσουν ριζικά το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που οικοδόμησαν τα μέχρι τώρα κόμματα εξουσίας;
Προσωπικά διαλέγω τη λιγότερο αθώα εκδοχή …
Μαζί με κάθε ειλικρινή και τίμιο Έλληνα, πιστεύω και εγώ ότι, πολύ πιο γρήγορα απ’ όσο φοβάται ο κ. Βενιζέλος και οι επί δεκαετίες ομοτράπεζοι στο μεγάλο φαγοπότι, όλα τα στοιχεία που έχουν περιέλθει στην ελληνική Δικαιοσύνη θα αξιοποιηθούν χωρίς νομικισμούς και παλινδρομήσεις σε στείρες ερμηνείες και με τρόπο όσο το δυνατόν δικαιότερο και αποδοτικότερο για το κοινό όφελος.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΠΑΛΩΜΕΝΑΚΗΣ, Δικηγόρος, Βουλευτής Ν. Χανίων ΣΥ.ΡΙΖ.Α