Κύριε διευθυντά,
Ζω και εργάζομαι ως ξενοδοχοϋπάλληλος στα Χανιά, έναν Νομό που οι κάτοικοι είναι σε σχετικά καλύτερη οικονομική κατάσταση από τον τόπο που κατάγομαι, το Πέραμα του Πειραιά.
Το Πέραμα ήταν και είναι από τις πιο φτωχές και υποβαθμισμένες πόλεις. Φτώχεια πολύ. Καμιά φορά μαζεύαμε σακούλες με τρόφιμα που ξέραμε οτι θα πάνε στον τάδε συμμαθητή μας, στο τάδε γειτονόπουλο μας. Μαζευόταν με το ζόρι μια-δυο σακούλες, τι να δώσεις από αυτό που δεν σου περισσεύει;
Από παλιά, δουλειές στο Πέραμα δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Η πιο κοντινή αναζήτηση εργασίας ήταν συνήθως στον Πειραιά. Η μόνη περίπτωση να δούλευε κάποιος στην πόλη μας ήταν να άνοιγε κανένα μαγαζάκι που θα το δούλευε ο ίδιος (κανένα φούρνο ή ψιλικατζίδικο) ή να δούλευε στον Δήμο. Αν κάποιος ήταν άνδρας να δούλευε στη Ζώνη (Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος). Στην Ζώνη είχε πολύ καλά λεφτά, αν βέβαια ήσουν τυχερός κι έκανες αρκετά μεροκάματα. Η δουλειά δεν ήταν σταθερή, ούτε ήταν 8ωρη. Δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί ο εφοπλιστής βιαζόταν να ξαναρίξει το πλοίο στο νερό, τα ναύλα που έχανε ήταν εκείνη την εποχή 100.000 δολάρια τη μέρα, ενώ σήμερα είναι 400.000.
Από παιδί θυμάμαι τα θανατηφόρα ατυχήματα στη Ζώνη. Ήταν μια περίοδος που υπήρχε ένας νεκρός εργάτης κάθε 8 μήνες περίπου. Επρόκειτο για τον πατέρα ή τον θείο κάποιου συμμαθητή μας. Απεργίες συνέχεια, απεργία πάνω στην απεργία, κι όλες με πρώτο αίτημα τα θέματα ασφαλείας.
Ειδικά θυμάμαι την χρονιά που ήμουν 10 ετών. Τότε έγινε το μεγάλο ατύχημα στο δεξαμενόπλοιο «Αναγκελ Γκρέιτνες» του εφοπλιστή Αγγελικούση. Έγινε έκρηξη στο αμπάρι όπου έκαναν οξυγονοκολλήσεις χωρίς να έχει εξασφαλιστεί το gaz free, να έχουν αδειάσει δηλαδή πρώτα οι σωληνώσεις από τα αέρια. Το αποτέλεσμα ήταν 16 εργάτες νεκροί. Η ΚΝΕ με βάρδιες, σε 24ωρη βάση περιφρουρούσε τα πτώματα που είχαν εγκλωβιστεί στο αμπάρι και άλλα που είχαν διασκορπιστεί διαμελισμένα. Η αιτία της περιφρούρησης ήταν ο φόβος ότι υπεύθυνοι προσπαθούσαν να συγκαλύψουν τις αιτίες του εγκλήματος. Οι αρχές έκαναν τρεις μέρες να περισυλλέξουν τους νεκρούς. Το ίδιο έτος ήταν μια χρονιά σταθμός για την εταιρεία του Αγγελικούση. Θα νομίζετε για το ατύχημα; Όχι φυσικά. Εκείνη την χρονιά η εταιρεία εισήχθη στο χρηματιστήριο της Ν. Υόρκης και πανηγύριζε για τα υπερκέρδη. «Οι ζωές μας, τα κέρδη τους»… Πόσο αληθινό αυτό το σύνθημα εν προκειμένω.
Κάθε χρονιά το Πέραμα μετράει τα δικά του Τέμπη, με αμέτρητους νεκρούς εργάτες, 36 νεκροί από το 1997 έως το 2008 μόνο. Εκτός από τα συνεχή μεμονωμένα ατυχήματα, στην αλυσίδα αυτού του διαχρονικού εγκλήματος, προστέθηκαν οι 5 νεκροί του «Σέιλορ» το 2001 και οι 8 νεκροί του συνεργείου «Σουρλή» στο αεράδικο «Friendship Gas» του εφοπλιστή Πετρίδη το 2008. Άντρες των πυροσβεστικών δυνάμεων κατέφθαναν στο χώρο χωρίς καν να ξέρουν πώς να ανέβουν στο καράβι. Ένας διασώστης λιποθύμησε από τις αναθυμιάσεις, φανταστείτε να δουλεύει κάποιος εκεί. Πάνω στο καράβι μαζί με τους πυροσβέστες ήταν και δεκάδες εργάτες και συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων της Ζώνης που έδιναν αδιάκοπη μάχη για να βρουν τους συναδέλφους τους. Από τον εφοπλιστή δεν ζητήθηκε καμία ευθύνη για το έγκλημα, μάλιστα στράφηκε με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του εργολάβου. Οι υπεύθυνοι την βγάζουν λάδι από τα αστικά δικαστήρια, με αποφάσεις καρμπόν. Οι εκδικάσεις πάνε από αναβολή σε αναβολή και οι οικογένειες των νεκρών, πολλές φορές με μικρά παιδιά, πολλές φορές, δεν μπορούν να αποζημιωθούν.
Για όλους τους αδικοχαμένους αυτούς εργάτες τα συνδικάτα έστησαν μνημείο μπροστά στην πύλη όπου αναγράφεται: «Στους συναδέλφους που δολοφονήθηκαν από την εργοδοσία στο βωμό του κέρδους. Στους εργάτες του κόσμου που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι ενάντια στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του για μια καλύτερη ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Για το μνημείο αυτό οι εργοδότες του Περάματος έσυραν στα δικαστήρια τις διοικήσεις των εργατικών σωματείων επειδή κάνει λόγο για δολοφονίες.
Σημειώστε ότι οι μεγαλοεργολάβοι τα χρόνια της κρίσης ήταν σε «ανοιχτή γραμμή» με τη Χρυσή Αυγή. Στρατολογούσαν χρυσαυγίτες για να «βγάλουν από τη μέση» τα ταξικά συνδικάτα, με σκοπό να μετατρέψουν τη Ζώνη σε κρεματόριο, με εργάτες – αναλώσιμο υλικό, που θα δουλεύουν σε καθεστώς σύγχρονου δουλεμπορίου.
Οι συνδικαλιστές προειδοποιούσαν και για το πρόσφατο ατύχημα που σημειώθηκε μόλις πριν λίγες μέρες. Το Συνδικάτο Μετάλλου έχει κάνει 4 απεργίες τους 6 τελευταίους μήνες, με αιτήματα για υποχρεωτική ΣΣΕ και θέματα ασφαλείας, μεταξύ άλλων τη συγκρότηση 5μελων επιτροπών ασφαλείας όπου θα μετέχουν δυο εκπρόσωποι σωματείων.
Ζώντας τώρα πια στα Χάνια, δουλεύοντας στην «βαριά βιομηχανία του Τουρισμού», όπως την αποκαλούν, δίνουμε μαζί με τους συνάδελφους μου τον δικό μας αγώνα. Δύσκολο επάγγελμα και το δικό μας, θρηνήσαμε κι εμείς δυο νεκρούς εργαζόμενους στον νομό μας τη σεζόν του 2021. Εντατικοποίηση, πολλές ώρες έντονης δουλειάς και χωρίς πρόγραμμα, ζούμε ανάλογα με τις πληρότητες των ξενοδοχείων. Σαν άλλα μυρμήγκια εργαζόμαστε το καλοκαίρι προσπαθώντας να επιζήσουμε και τον χειμώνα σε συνθήκες αβάσταχτης ακρίβειας. Κάθε χρόνο οι μεγάλοι όμιλοι του Τουρισμού σπάνε το ένα ρεκόρ κερδών μετά το άλλο. Κάθε χρόνο ταυτόχρονα γίνεται σε όλο και περισσότερους αντιληπτό ότι το «τουριστικό θαύμα» είναι χτισμένο πάνω στην εκμετάλλευση των εργαζόμενων του κλάδου.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οι εργαζόμενοι προσπαθούν να επιβιώσουν από το μεγάλο κύμα ακρίβειας, να τηρηθούν οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, να πραγματοποιηθούν αυξήσεις στους μισθούς, να δίνονται τα αναγκαία ρεπό, να υπάρχουν ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για να μην λιποθυμούν οι καμαριέρες στην βάρδια, για να υπάρχει η αναγκαία ξεκούραση για όλους τους εργαζόμενους. Από την μεριά μου, όταν δούλευα σε μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα, υπερασπίστηκα το αυτονόητο δικαίωμα των εργαζομένων, να δουλεύουν 8ωρο, να τηρείται στην πράξη η κατά τα άλλα υποχρεωτική σύμβαση εργασίας. Αγωνίστηκα να βρω το δίκιο μου τόσο εγώ όσο και οι υπόλοιπες συνάδελφοι.
Αυτή η προσπάθεια για το δικαίωμα του εργαζόμενου να δουλεύει σαν σύγχρονος άνθρωπος κι όχι σαν σκλάβος, αντιμετωπίστηκε από την εργοδοσία με τρομοκρατία στις συναδέλφισες και με μία εκδικητική απόλυση σε μένα. Ξεκίνησε από εκεί και πέρα ένας αγώνας δικαίωσης οπού είχα δίπλα μου εκτός από φορείς και ταξικά σωματεία κι ένα κόμμα, το ΚΚΕ, που έκανε παρέμβαση για το θέμα στη Βουλή. Όπως έχει κάνει κι άλλες παρεμβάσεις για τον κλάδο, για τις συνθήκες εργασίας, για ταμείο ανεργίας για όλο τον χειμώνα. Αντίστοιχα έξω από την Βουλή, οι κομμουνιστές ήταν εκεί στην προσπάθεια να οργανώσουν τους εργαζόμενους στα σωματεία τους, να παλεύουν να εκφραστούν οι κινητοποιήσεις απέναντι στην επίθεση του κράτους και της εργοδοσίας, να οργανώνουν την αλληλεγγύη για όλους όσους την έχουν ανάγκη.
Με βάση όλα τα παραπάνω, μπροστά στις εκλογές της 25ης Ιουνίου,δεν χρειάζεται να κάνω τη σύνδεση του θέματος με το ¨γιατί ΚΚΕ;¨.
Επειδή το θέμα είναι ταξικό. Επειδή οι κυβερνήσεις δεν θα μας σώσουν, επειδή πάντα διπλά στον εργάτη είναι μόνο άλλοι εργάτες ενωμένοι και οργανωμένοι, μέσα από ταξικά σωματεία, μέσα από το κόμμα των εργατών. Επειδή τελικά μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό…
Μαρία Αθυμαρίτη, μέλος του Δ.Σ του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Νομού Χανίων