Του Hagai El-Ad
Για όποιον ήθελε να δει, η αλήθεια ήταν ήδη ξεκάθαρη το 1955: “Αντιμετωπίζουν τους Άραβες, αυτούς που είναι ακόμα εδώ, με τρόπο που από μόνος του θα ήταν αρκετός για να συσπειρώσει όλο τον κόσμο εναντίον του Ισραήλ”, έγραφε η Hannah Arendt.
Αλλά αυτό ήταν το 1955, μόλις μια δεκαετία μετά το Ολοκαύτωμα – τη μεγάλη μας καταστροφή και ταυτόχρονα το προστατευτικό κοστούμι του Σιωνισμού. Οπότε όχι, αυτό που είδε τότε η Άρεντ στην Ιερουσαλήμ δεν ήταν αρκετό για να συσπειρώσει τον κόσμο εναντίον του Ισραήλ.
Από τότε έχουν περάσει σχεδόν 70 χρόνια. Εν τω μεταξύ, το Ισραήλ έχει εθιστεί τόσο στο καθεστώς της εβραϊκής υπεροχής του έναντι των Παλαιστινίων – όσο και στην ικανότητα να αξιοποιεί τη μνήμη του Ολοκαυτώματος, ώστε τα εγκλήματα που διαπράττει εναντίον τους να μην συσπειρώνουν τον κόσμο εναντίον του.
Ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου δεν εφευρίσκει τίποτα: ούτε τα εγκλήματα, ούτε την εκμετάλλευση του Ολοκαυτώματος για να φιμώσει τη συνείδηση του κόσμου. Αλλά είναι πρωθυπουργός εδώ και σχεδόν μια γενιά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το Ισραήλ, υπό την ηγεσία του, έκανε άλλο ένα μεγάλο βήμα προς ένα μέλλον στο οποίο ο παλαιστινιακός λαός θα διαγραφεί από τη σκηνή της ιστορίας – σίγουρα αν η εν λόγω σκηνή είναι η Παλαιστίνη, η ιστορική πατρίδα.
Όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκαν μόνο σταδιακά – άλλο ένα ντουνάμ και άλλη μια κατσίκα, άλλο ένα φυλάκιο και άλλη μια φάρμα – αλλά στο τέλος διακηρύχθηκαν και δημόσια, από τον Βασικό Νόμο του 2018 για το Ισραήλ ως το έθνος-κράτος του εβραϊκού λαού, μέχρι τις κατευθυντήριες αρχές της σημερινής κυβέρνησης, με πρώτη και καλύτερη τη δήλωση ότι “[ο] εβραϊκός λαός έχει αποκλειστικό και αναφαίρετο δικαίωμα σε όλα τα μέρη της Γης του Ισραήλ”.
Και η αλήθεια είναι ότι η συναίνεση σε αυτά είναι πολύ ευρύτερη και σαρωτική από την υποστήριξη προς τον ίδιο τον Νετανιάχου.
Εξάλλου, σε ποιον στο Ισραήλ δεν άρεσε η ευφυής κίνηση, παραμονές της 7ης Οκτωβρίου 2023, της εξομάλυνσης με τη Σαουδική Αραβία, προκειμένου να χαραχθεί στη συνείδηση των Παλαιστινίων το γεγονός ότι είναι ένας ηττημένος λαός;
Αλλά οι Παλαιστίνιοι, αυτοί οι πεισματάρηδες, δεν έφυγαν από τη σκηνή.
Με κάποιο τρόπο, μέσα από όλα αυτά τα χρόνια και την καταπίεση και τους εποικισμούς και τα πογκρόμ στη Δυτική Όχθη και τους “γύρους” των συγκρούσεων με τη Γάζα και τη βία του στρατού και την απουσία λογοδοσίας και την απαλλοτρίωση της γης στην Ιερουσαλήμ και τη Νεγκέβ και την κοιλάδα του Ιορδάνη, στην πραγματικότητα όπου ένας Παλαιστίνιος προσπαθεί να κρατήσει τη γη του, μετά από πολλά χρόνια και πολύ αίμα και πολλά εγκλήματα, το ανακυκλωμένο τέχνασμα της ισραηλινής hasbara έχει αρχίσει να χάνει το κεντρί του, αφού η τετριμμένη αλήθεια είναι ότι όχι, δεν είναι αντισημίτης όποιος βλέπει τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπινα όντα με δικαιώματα.
Εν τω μεταξύ, ήρθε ο πόλεμος στη Γάζα, με την καταστροφή βιβλικών διαστάσεων που προκαλέσαμε στη Λωρίδα και στους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς Παλαιστίνιους. Υπήρξε τόσο πολύ αίμα και καταστροφή που το ερώτημα αν πρόκειται για γενοκτονία άρχισε να συζητείται σοβαρά στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Σύμφωνα με τα λόγια της Άρεντ, αυτό που κάνουμε στους Παλαιστίνιους – αυτούς που βρίσκονται ακόμα στη Γάζα – εξακολουθεί να μην συσπειρώνει τον κόσμο εναντίον του Ισραήλ. Αλλά ο κόσμος επιτρέπει ήδη στον εαυτό του να το σκεφτεί δυνατά.
Όλα αυτά εξακολουθούν να μην μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τον τρόπο με τον οποίο “συμπεριφερόμαστε στους Άραβες”. Αν το 2019 ο Νετανιάχου δήλωσε ότι η έρευνα στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) είναι ένα “αντισημιτικό διάταγμα” (αυτό δεν σταμάτησε την έρευνα) και το 2021 υποστήριξε ότι πρόκειται για “καθαρό αντισημιτισμό” (και αυτό δεν σταμάτησε την έρευνα), τότε πριν από μια εβδομάδα άρχισε να φωνάζει για ένα “αντισημιτικό έγκλημα μίσους”.
Ο Νετανιάχου, ως συνήθως, ενσωματώνει μερικές λέξεις αλήθειας μεταξύ του ενός ψέματος και του επόμενου.
Στην ομιλία του την παραμονή της Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος στο μνημείο του Ολοκαυτώματος Yad Vashem, ήταν αλήθεια όταν περιέγραψε το ΔΠΔ ως ένα όργανο “που ιδρύθηκε ως απάντηση στο Ολοκαύτωμα και άλλες φρικαλεότητες, για να διασφαλίσει ότι “Ποτέ ξανά””. Αλλά με εξαιρετική τσαχπινιά, αν αναλογιστεί κανείς το σκηνικό και τη χρονική στιγμή, όλα όσα είπε ο Νετανιάχου γύρω από αυτή τη δήλωση ήταν ψέματα, ειδικά όταν υποστήριξε ότι αν εκδοθεί ένταλμα σύλληψης εναντίον του, “[το] βήμα αυτό θα βάλει ανεξίτηλο στίγμα στην ίδια την ιδέα της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου”.
Η αλήθεια είναι ότι ο λεκές στα θεμέλια του διεθνούς δικαίου είναι το γεγονός ότι ακόμη και μετά από χρόνια ερευνών, απ’ όσο γνωρίζουμε, δεν έχει εκδοθεί ακόμη ένταλμα σύλληψης εναντίον του Νετανιάχου ή άλλων ισραηλινών εγκληματιών πολέμου.
