Του Βαγγέλη Δεληπέτρου *
Όταν μια συμπεριφορά αποδίδει, ή πολύ περισσότερο επιβραβεύεται, είναι λογικό να επαναλαμβάνεται όσο κι αν δεν αρέσει σε αυτούς που την υφίστανται. Ο λόγος για τον Τόμσεν βεβαίως, που αφού με τους “λάθος πολλαπλασιαστές” και τις “κρυμμένες” εκθέσεις μας έδεσε σαν χώρα, τιμήθηκε πολλαπλώς από το… ενιαίο ΔΝΤ, προαγόμενος σε επικεφαλής “ευρωπαϊκών υποθέσεων”.
Ουδείς λοιπόν επιτρέπεται να πέφτει -ή να παριστάνει ότι πέφτει- από τα σύννεφα επειδή τα… έχασε με όσα αποκαλύφτηκαν από τα Wikileaks. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το ΔΝΤ, και έτσι, σαν αποικιοκράτες που αντιμετωπίζουν ιθαγενείς, κινούνται τα στελέχη του. Και αυτοί ακριβώς είναι, γενικότερα, οι “δανειστές”, η τρόικα, το κουαρτέτο, οι θεσμοί, ή όπως αλλιώς ονομάζονται σε κάθε περίοδο. Και αυτές ακριβώς είναι οι συμπεριφορές τους.
Ό,τι δηλαδή έκαναν και πέρυσι, τρενάροντας τις διαπραγματεύσεις, δημιουργώντας ουσιαστικά πιστωτικό γεγονός, αλλάζοντας θέση πριν ο Βαρουφάκης προλάβει να πει στον Τσίπρα την… αρχική. Αυτό ακριβώς που έκαναν -σύμφωνα με την κυβερνητική αφήγηση- και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι, οι ηγέτες της ΕΕ, στην περίφημη 17ωρη διαπραγμάτευση με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Και ο (ενιαίος) στόχος τους, η υπογραφή του 3ου Μνημονίου, επιτεύχτηκε. Γιατί λοιπόν να αλλάξουν στάση και τακτική;
Όλα αυτά δεν είναι απλώς και μόνο γνωστά σε όλους μας, τα έχουμε κυριολεκτικά ζήσει, καθώς υποστήκαμε και εξακολουθούμε να υφιστάμεθα τις συνέπειες του ενιαίου “πακέτου” που μας φόρτωσαν. Και για αυτό δεν αρκεί σήμερα να “δείχνουμε” μια στιχομυθία και να ελπίζουμε ότι οι υποτιθέμενα “καλοί θεσμοί” θα βάλουν στη θέση του το “κακό Ταμείο”. Γιατί αυτό μπορεί να ακούγεται όμορφα και να δημιουργεί προσδοκίες αλλά (για αυτό ακριβώς) δεν πρόκειται να συμβεί.
Γιατί το Μνημόνιο είναι ιδιοκτησία όλων τους, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία της μόδας. Και όλες οι πλευρές του βλάπτουν σοβαρά τη χώρα μας και τους ανθρώπους της. Όπως δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές οι εμμονές του ΔΝΤ που θεωρεί “ουσιαστικά” μόνο όποια μέτρα θίγουν τον κόσμο της εργασίας, δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές και οι εμμονές των “άλλων”, που καμώνονται ότι δεν “βλέπουν” ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι τα πλεονάσματα που προβλέπει η συμφωνία του καλοκαιριού δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν.
Η τρύπα που άνοιξαν τα Wikileaks στην κουρτίνα που σκεπάζει τις διαπραγματεύσεις επιτρέπει μια σημαντική παρέμβαση: να τεθεί και πάλι στο τραπέζι το “ελληνικό πρόβλημα” σε όλες του τις διαστάσεις. Ακραία λιτότητα που οδήγησε σε ανθρωπιστική κρίση που διευρύνεται, στραγγαλισμός της οικονομίας που μας στερεί κάθε προοπτική, και επονείδιστο χρέος που γίνεται όμως εργαλείο μετατροπής της χώρας σε… γαίες προς ιδιωτικοποίηση.
Σε αυτό το πλαίσιο, οι κυβερνητικές διαρροές για τη διαρροή αγγίζουν την πραγματικότητα: Πράγματι οι συνομιλίες των επιτελών του ΔΝΤ καταδεικνύουν “γεωπολιτικό παιχνίδι”. Αλλά αυτή η σωστή διαπίστωση μένει μετέωρη και κινδυνεύει να καταρρεύσει μόλις οι “θεσμοί” μας… ξαναμοιράσουν. Γιατί δεν υπάρχουν “γεωπολιτικά παιχνίδια” που να τα στήνει… μόνο του ένα στέλεχος του ΔΝΤ, έστω και υψηλόβαθμο. Και δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία γεωπολιτική δράση οποιασδήποτε χώρας που να μην προκάλεσε την αντίδραση των άλλων χωρών που έχουν συμφέροντα στην περιοχή.
Μόνο εδώ, και ενώ οι “δράσεις” πέφτουν σαν το χαλάζι, επιμένουμε να αφήνουμε στην άκρη την ευρύτερη εικόνα, ακόμη κι αν μας τραβάει από το μανίκι, και να αναλωνόμαστε στα δευτερεύοντα. Ίσως γιατί το πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να μιλήσει για το πρωτεύον: Ότι εκτός από τα κοινωνικά και τα οικονομικά μνημόνια, υπάρχει και ένα γεωπολιτικό μνημόνιο που εφαρμόζεται στη χώρα και στο οποίο οι δανειστές, ως όλον, παρά τις επιμέρους αντιθέσεις τους, δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.