Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ
Η «γενεσιουργός αιτία», κατ’ εμέ, της νομοθέτησης του Ασύλου υπήρξε ο «ανοιχτός», μαζικός, αποτελεσματικός αγώνας των Πανεπιστημίων (και του Πολυτεχνείου βέβαια) κατά της χούντας. (Οι παράνομες Αντιστασιακές Οργανώσεις είχαν άλλου είδους συμβολή).
Τα Πανεπιστήμια ανεδείχθησαν σε νικηφόρα «κάστρα Ελευθερίας». Έδρασαν όπως δίδασκε ο μέγιστος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Ν. Σαρίπολος (άξιοι συνεχιστές του έργου του ο Αλέξανδρος Σβέλος και ο Αριστόβουλος Μάνεσης) ότι, όταν η Ελευθερία κυνηγηθεί από την Πολιτεία θα προστρέξει προς προστασία στο Πανεπιστήμιο και αν καταδιωχθεί και από αυτά θα την θέσω – προστατεύσω – υπό την τήβενόν μου… (Το επανέλαβε και ο Αρ. Μάνεσης κατά την εναρκτήρια ομιλία του όταν εκλέχτηκε καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ).
Και ακριβώς η θεσμοθέτηση του Ασύλου δεν έγινε μόνον τιμής ένεκεν στα Πανεπιστήμια γι’ αυτή την προσφορά αλλά και για να διατηρηθούν «κάστρα ελευθερίας». Χώρος όπου θα διδάσκεται εντελώς άφοβα από όποια κυρώσεις ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ επιστημονική άποψη. Κι ακόμα, να γίνονται συνελεύσεις, σεμινάρια με θέματα ελευθερίας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων πέρα από τη διδασκόμενη πανεπιστημιακή ύλη με ομιλητές και ακροατές και πέρα από τον πανεπιστημιακό χώρο. Έτσι θα διαμορφώνονται επιστήμονες, συνειδήσεις ελεύθερες που όχι μόνον δεν θα ανέχονται τον παραμικρότερο περιορισμό στην άσκηση – απόλαυση όποιου δικαιώματός των, αλλά θα είναι και πανέτοιμοι να τα υπερασπιστούν με «νύχια και δόντια».
Στην κοινωνία μας όμως υπάρχουν και δρουν και δυνάμεις με τη χουντική ιδεολογία και άλλες που ναι μεν δεν διέπονται από αυτή την ιδεολογία, αλλά πρεσβεύουν στην «καθοδηγούμενη ελευθερία», στην «νομιμότητα» δικαιωμάτων που το κατεστημένο παραχωρεί (που βρίσκονται στο πλαίσιο των οικονομικών – ταξικών συμφερόντων του). Και σιγά – σιγά, στον όλο και ευρύτερο και εντονότερο αγώνα τους κατά των «παρανόμων», κατ’ αυτούς, ελευθεριών και διεκδικήσεων (δικαιωμάτων) άρχισε ο αγώνας και κατά του Ασύλου, στο οποίο φορτώνουν όποια παθογένεια στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Έχει αυτή η κατηγορία κάποια σχέση με την πραγματικότητα; ΚΑΜΙΑ! Π.χ.: Το Άσυλο καθορίζει τη διδακτέα ύλη – εάν παραδεχθούμε ότι αυτή δεν είναι η ενδεικνυόμενη; Ή, εάν δεν εκλέγονται ικανοί καθηγητές, αλλά οι κατά Πάγκαλον «κοπρίτες»; Ή, εάν σε αίθουσα χωρητικότητας 200 ατόμων πρέπει να παρακολουθούν 500; Ή, εάν φοιτητές της Ιατρικής δεν κάνουν πρακτική εξάσκηση γιατί δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις; Ή, για την ανεπάρκεια των φοιτητικών εστιών, στην έλλειψη βιβλιοθηκών και μυρίων άλλων ελλείψεων που χαρακτηρίζουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση – που παρ’ όλα αυτά, όσοι πτυχιούχοι της συνεχίζουν στο εξωτερικό μεγάλος αριθμός τους διαπρέπει! – μόνο στις ΗΠΑ είναι, έχει γραφτεί, περί τις 3.000 πανεπιστημιακοί!!!
Υπάρχει, βέβαια, και ο ισχυρισμός ότι με το Άσυλο στους χώρους των Πανεπιστημίων διαπράττονται ποινικά αδικήματα και εξαιτίας του δεν καταδιώκονται. ΛΑΘΟΣ! Με τον νόμο που ίσχυε μπορούσε τα αδικήματα αυτά να καταδιώκοντο κ.λπ. – όλοι οι Πρυτάνεις επανειλημμένα δημοσίως το έχουν δηλώσει.
Η κατάργηση του Ασύλου δεν έχει σχέση με την εύρυθμη λειτουργία των Πανεπιστημίων. Η μοναδική διαφορά των κομμάτων που το υπερψήφισαν παραμένει «η νομή της εξουσίας». Ο σκοπός της κατάργησης δεν μπορεί ν’ αποκρυφτεί, είναι ολοφάνερος: σιγά – σιγά, να απλώσει, να εδραιωθεί ο φόβος σε διδάσκοντες και διδασκόμενους, μήπως αυτά που διδάσκουν, που δραστηριοποιούνται μπορεί να εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των δυνάμεων καταστολής – που είναι όργανο της κάθε φορά εξουσίας – οι οποίες ελευθέρως, ανά πάσαν στιγμή, να «μπουκάρουν» στα Πανεπιστήμια, να ερευνούν, συλλαμβάνουν, διαλύουν συνελεύσεις… Και σιγά – σιγά οι πάντες να δρουν μέσα στα πλαίσια του «νόμου και της τάξης», όπως τα αντιλαμβάνεται το κυβερνών κατεστημένο…
Ν’ αποξενωθούν τα Πανεπιστήμια από κάθε κοινωνικό ενδιαφέρον, να πάψουν να λειτουργούν ως «κάστρα ελευθερίας», ως κέντρα αντίστασης.
Για το κατεστημένο η επίτευξη αυτού του σκοπού είναι αναγκαία, γιατί ξέρει, το ζούμε, η κατάσταση στη χώρα θα γίνεται όλο και δυσκολότερη, τα αντιλαϊκά μέτρα θα πολλαπλασιάζονται και θα γίνονται βαρύτερα και αναπόφευκτα. Αντίστοιχη θα είναι και η αντίδραση του λαού – το βεβαίωσαν οι ΠΛΑΤΕΙΕΣ.
Στην άκρη της πέννας μου «τρέχει» ένα παλιό σλόγκαν – που αν και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την τωρινή κατάσταση στη χώρα μας – απλά το υπενθυμίζω για την ιστορία: «Όταν οι λαοί ξυπνούν οι τύραννοι δυναμώνουν τις αλυσίδες».
