Ανακοίνωση της Αντιπολεμικής Διεθνιστικής Κίνησης για τη συναυλία που θα δώσει στην Ελλάδα ο υποστηρικτής των Ισραηλινώνν βασανιστών Idan Raichel
«Την Τετάρτη 4 Νοεμβρίου η συναυλία στο Gazarte με τον Idan Raichel δεν είναι ένα οποιοδήποτε μουσικό δρώμενο με έναν οποιονδήποτε καλλιτέχνη. Είναι μια εκδήλωση που διοργανώνει η Πρεσβεία του Ισραήλ και συνεπώς το ισραηλινό κράτος για προσπαθήσει να καλύψει το αποκρουστικό χαρακτήρα των πολιτικών του και να προωθήσει ένα επίπλαστο ”προοδευτικό” προσωπείο.
Πίσω από την προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ να προωθήσει ένα ”θετικό” προφίλ μέσω μιας σειράς πολιτιστικών δρώμενων κρύβεται ο πόνος και η δυστυχία χιλιάδων ανθρώπων. Κρύβεται ο σπαραγμός της Παλαιστίνιας μάνας που χάνει το παιδί της από τα χέρια του Ισραηλινού στρατού, κρύβεται η κραυγή των Παλαιστίνιων προλετάριων που ζουν μια ζωή χωρίς καμία προοπτική στα σύγχρονα γκέτο, κρύβεται η υποτίμηση των ζωών των Ισραηλινών που χτυπιούνται βάναυσα από τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις του κράτους στο όνομα της ”ασφάλειας και του παλαιστινιακού κινδύνου”.
Καμία προωθητική αλληλεγγύη και καμία αναγκαία πολιτιστική όσμωση δεν μπορεί να επιτευχθεί από γεγονότα που είναι εξαρτημένα από την κρατική πολιτική.
Είναι ειρωνικό να γίνονται συναυλίες που υποτίθεται ότι προάγουν την συμφιλίωση μεταξύ των λαών με την συμμετοχή ατόμων που η ύπαρξη τους διαρκώς εναντιώνεται σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. O Idan Raichel έχει εκφραστεί υπέρ των απάνθρωπων βασανιστηρίων κρατουμένων, υπέρ του βιασμού κρατουμένων, υπέρ του ξυλοδαρμού τους. Όποτε τοποθετείτε πολιτικά εκφέρει πατριωτικές και εθνικιστικές κορώνες στοχοποιώντας τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας (refuzniks), δεν είναι τυχαίο που λαμβάνει άριστης υποστήριξης από το κράτος και συντηρητικούς κύκλους.
[youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=oTfIUcX309o”]
Την στιγμή που η Ελλάδα εντείνει την στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ στα πλαίσια της σκληρής συνεκμετάλλευσης των λαών της Μεσογείου και των πολέμων δεν μπορεί ο καλλιτεχνικός κόσμος να δίνει περφόρμανς με μιλιταριστές και πρεσβείες.
Μια πραγματική ”Γιορτή της Μεσογειακής Ψυχής” θα άκουγε τις φωνές και τις αγωνίες του κόσμου της εργασίας σε Ελλάδα, Παλαιστίνη, Ισραήλ και θα απαρτιζότανε από άτομα που είναι στο μετερίζι της πραγματικής αλληλεγγύης και ισότητας μεταξύ των λαών.
Ειδικά ο Γ. Κότσιρας που επανειλημμένα έχει πει ότι βρίσκεται κοντά στον χώρο της αριστεράς και έχει ταχθεί υπέρ της ανάγκης πολιτικής έκφρασης των καλλιτεχνών δεν γίνεται αντί να προάγει ενεργά το σταμάτημα του πολέμου και την διάχυση της αντιπολεμικής κουλτούρας να συμμετέχει σε κουστωδίες μιλιταριστών.
Πρέπει να επιλέξετε ποια από τις δύο μορφές αλήθειας υπηρετείτε. Η μια λέει ότι στο καλλιτεχνικό στερέωμα υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες και όρια και κάθε φορά πρέπει να επιλέγεται αυτό που είναι ρεαλιστικότερο μέσα στο υπάρχον πλαίσιο.
Μπορεί να είναι ”αλήθεια” λοιπόν ότι στο ζήτημα της Παλαιστίνης λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν και ορθά συμμετέχει κάποιος σε φεστιβαλικού τύπου εκδηλώσεις που διοργανώνονται από την μήτρα του πολέμου και της εκμετάλλευσης μεν αλλά με ”προοδευτικό” πρόσημο δε.
Υπάρχει και μια άλλη αλήθεια όμως η οποία είναι οικουμενική και πανανθρώπινη και λέει ότι όταν ο άλλος διεξάγει σφαγές εναντίον ανθρώπων που απλά θέλουν να ζήσουν αλλιώς δεν μπορείς να σταθείς σε καμία περίπτωση μαζί του.
Διαλέγουμε λοιπόν».