Του Γιώργου Καρελιά
Τι είναι αυτό που κάνει υπαλλήλους μιας ακτοπλοϊκής εταιρείας να πετάνε στη θάλασσα έναν άνθρωπο, που προσπαθεί να μπει στο πλοίο την τελευταία στιγμή; Και τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος έμπαινε; Θα χρεοκοπούσε η εταιρεία;
“Πρωτοφανές”, “αδιανόητο”, “σοκαριστικό”, “απάνθρωπο”…
Μήπως οι λέξεις χάνουν το νόημά τους όταν πρέπει να τις χρησιμοποιήσουμε για περιστατικά όπως αυτό που συνέβη το βράδυ της Τρίτης στο λιμάνι του Πειραιά;
Τι είναι αυτό που κάνει υπαλλήλους μιας ακτοπλοϊκής εταιρείας να πετάνε στη θάλασσα έναν άνθρωπο, που προσπαθεί να μπει στο πλοίο την τελευταία στιγμή; Επειδή νόμιζαν ότι δεν είχε εισιτήριο;
Τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος έμπαινε στο πλοίο χωρίς εισιτήριο, που τελικά αποδείχθηκε ότι είχε; Θα χρεοκοπούσε η εταιρεία; Τι πιο απλό από το να το εκδώσει πάνω στο πλοίο;
Πώς εκπαιδεύουν, αν τους εκπαιδεύουν, οι ακτοπλοϊκές εταιρείες τους υπαλλήλους τους; Τους λένε να ρισκάρουν την ανθρώπινη ζωή για οποιαδήποτε αιτία; Τους λένε να σπρώχνουν βίαια το άνθρωπο που πάει να επιβιβαστεί, να σηκώνουν τον καταπέλτη, ο άνθρωπος να πέφτει στη θάλασσα και το πλοίο να αποπλέει;
Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που συμπεριφέρονται έτσι; Το κάνουν επειδή η αδιαφορία συναγωνίζεται τον κυνισμό και την αποκτήνωση;
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τέτοια κτηνώδη συμπεριφορά επειδή αυτές τις εντολές έχουν; Έχουμε να κάνουμε με στυγνό-επιβαλλόμενο- επαγγελματισμό; Πρόκειται για υποταγή κάθε κανόνα ανθρωπιστικής συμπεριφοράς, έστω στοιχειώδους, στην ανάγκη επίδειξης «επαγγελματισμού» στον εργοδότη;
Πώς γίνεται, διάβολε, ο άνθρωπος να έχει πέσει στη θάλασσα και το πλοίο να αποπλέει; Πώς γίνεται οι άνθρωποι-υπάλληλοι, που τον βλέπουν να πέφτει, δηλαδή οι ίδιοι που τον πέταξαν, να συμπεριφέρονται με τόση απάθεια; Πώς γίνεται να αγνοούν τις φωνές των επιβατών, που έβλεπαν το τραγικό περιστατικό; Πώς γίνεται να μη σημαίνουν συναγερμό ώστε το πλοίο να μη φύγει; Πώς γίνεται να μην κάνουν οτιδήποτε για να σώσουν τον άνθρωπο; Να μην του πετάνε, έστω την ύστατη ώρα, ένα σωσίβιο; Πώς γίνεται ο καπετάνιος να συνεχίζει την πορεία του και να ανακοινώνει από τα μεγάφωνα, στυγνά και κυνικά, ότι για την καθυστέρηση δεν έχει ευθύνη η εταιρεία; Αυτή ήταν η μόνη έγνοια τους;
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο: πού ήταν οι λιμενικοί; Έτσι, χωρίς την παρουσία τους, φεύγουν τα πλοία; Ισχύουν οι δημόσιες καταγγελίες επιβατών ότι την ώρα εκείνη δεν υπήρχε υπάλληλος της αρμόδιας αρχής στο χώρο;
ΥΓ: Αλήθεια, τι θα γινόταν αν ένας ευσυνείδητος επιβάτης δεν προνοούσε να καταγράψει σε βίντεο την τραγική στιγμή; Πόσα περί «ατυχήματος» και «απουσία ατομικής ευθύνης» του θύματος θα ακούγαμε; Πόσο θράσος και πόση αποκτήνωση εντέλει κρύβει η ανακοίνωση «ουδεμία ευθύνη έχειι το πλοίο για το συμβάν»; Ο θάνατος ενός ανθρώπου, ουσιαστικά ένα έγκλημα, είναι ένα «συμβάν»;