Ο Μητσοτάκης μπορεί τόσα χρόνια να παίζει σχεδόν μόνος του το πολιτικό παιχνίδι, δίχως ουσιαστική αντιπολίτευση, και σήμερα μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο να καυχιέται περίπου ότι πέραν της διακυβέρνησής του – όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις – δεν υπάρχει άλλη πολιτική πρόταση που να μπορεί να αναλάβει την εξουσία, “δεν υπάρχει εναλλακτική”, με τον ίδιο τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ όταν εφάρμοζε τα μνημόνια επαναλάμβανε και αυτός αφού έκανε την επική κωλοτούμπα ότι “δεν υπάρχει εναλλακτική”, όμως όλοι ξεχνάνε ότι τις εναλλακτικές, την ιστορία, τη γράφει ο λαός. Και πολλές φορές αυτή η ιστορία γράφεται με τον λαό στους δρόμους…

Χθες, ήταν μια ιστορική ημέρα για όλη την Ελλάδα. Από τα Χανιά έως την Αθήνα και από την Αθήνα έως τη Θεσσαλονίκη και τον Έβρο, σε κάθε γωνιά της χώρας οι πολίτες – ένα πολύ μεγάλο ποσοστό τους για πρώτη φορά στη ζωή τους – βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν να σταματήσει η συγκάληψη – αυτή που η κυβέρνηση αρνείται ότι υπάρχει – να αποδοθεί δικαιοσύνη, αλλά κυρίως, να αλλάξουν τα πράγματα.

Ο κόσμος, οι εκατομμύρια αυτοί πολίτες που βγήκαν στους δρόμους, ζήτησαν Αλλαγή. Ζήτησαν Αλλαγή όχι από κάποιον πολιτικό φορέα, γιατί έχουν απωλέσει την εμπιστοσύνη τους στα κόμματα, Απαίτησαν αλλαγή ως πολίτες. Απαίτησαν αλλαγή ώστε οι ζωές τους να είναι βιώσιμες, αλλαγή ώστε η Δικαιοσύνη να μην κτυπά μόνο τους ανίσχυρους και να αφήνει στο απυρόβλητο τους ισχυρούς. Και η Δικαιοσύνη είναι μία πολύ ευρεία έννοια. Δεν περιορίζεται στα δικαστήρια.

Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από Δικαιοσύνη οικονομική, γιατί για την πλειοψηφία των Ελλήνων μετά από μία πολύ δύσκολη μνημονιακή δεκαετία που ποτέ δεν αιτιολογήθηκε από τους πολιτικούς παρά μόνο επιβλήθηκε, που δεν άφησε κανένα θετικό αποτύπωμα, τα επόμενα χρόνια κι όταν πια υποτίθεται ότι στάματησε η λιτότητα τίποτα ουσιαστική δεν άλλαξε. Σα να βάλτωσαν τα πράγματα στην Ελλάδα. Σα το βάρος όλο να το επωμίζονται όλο οι πιο αδύναμοι. Κι αυτό είναι αβάστακτα άδικο.

Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη από Δικαιοσύνη πολιτική. Έχουμε ανάγκη από πολιτικούς που θα αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και πολιτικές δυνάμεις που θα τηρούν αυτά που υπόσχονται. Ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι είναι ανίκανος να λάβει το μήνυμα. Μόλις τελείωσαν οι μεγάλες συγκεντρώσεις απέτυχε ξανά να αναλάβει την ευθύνη που τόσο επίπονα πολλές φορές – ειδικά τα χρόνια της πανδημίας – ζητούσε από τους πολίτες να αναλάβουν μετακυλίοντας την ευθύνη την αποτυχίας του να βελτιώσει την πραγματικότητα του Έλληνα αλλά και να αποδοθεί δικαιοσύνη στο ζήτημα των Τεμπών στο “βαθύ κράτος”. Έτσι, με αυτή την πονηριά, έθεσε τον εαυτό του δίπλα στους διαμαρτυρόμενους πολίτες και σχεδον κι αυτός σα διαδηλωτές είπε ότι θα δώσει τη μάχη στον βολικό “εχθρό” για να αποδοθεί επιτέλους Δικαιοσύνη.

Χθες, στους δρόμους ήταν όλη η Ελλάδα.

Χωρίς σημαίες, χωρίς τρόπους να διασπαστεί η ενότητά. Όπως έλεγε και το τραγούδι “μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά”. Και έτσι ενωμένοι, σα αδέλφια πια που καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο, βρεθήκαν όλοι στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δίκαιο και το σωστό απέναντι σε έναν κρατικό μηχανισμό που είχε βάλει λιτούς και δεμένους για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο. Από πληρωμένα τρολ που αν υπήρχε Εισαγγελέας ήδη θα βρισκόταν στη φυλακή που προσπάθησαν με ψεύδη να λεκιάσουν τη Μαρία Καρυστιανού, από Υπουργούς που προσπάθησαν να τρομοκρατήσουν τον λαό ή να τον πολώσουν, από κοινούς υβριστές που χλεύασαν τους πολίτες και το αίτημά τους, το αίτημα δηλαδή να ξεκινήσει η Δικαιοσύνη να εφαρμόζεται στην Ελλάδα, πρώτα από το έγκλημα που έκανε τόσο φανερή την έλλειψή της, από το έγκλημα στα Τέμπη.

Για να αναλάβουν επιτέλους την ευθύνη και αυτοί που έχουν την εξουσία, που μένουν διαρκώς στο απυρόβλητο. Αυτοί που δεν έκαναν τα έργα που θα έπρεπε να είχαν κάνει, που διόρισαν με κομματικά ρουσφέτια ανθρώπους που δε θα έπρεπε να βρίσκονται σε κρίσιμα πόστα, που δεν εφάρμοσαν συμβάσεις, που έκαναν τα πάντα για να αποτρέψουν την φανέρωση της αλήθειας, που έκαναν τη Δικαιοσύνη να μοιάζει προνόμιο για τους λίγους και τους ισχυρούς. Που λειτούργησαν εν τέλει απολυταρχικά, λες και τίποτα δε θα μπορούσε να τους αγγίξει, με μια βαθιά αλαζονία που δεν πατούσε πουθενά παρά μόνο στο πολιτικό κενό που βρίσκεται η χώρα από την περίοδο των μνημονίων και μετά. Ίσως και πιο πριν.

Αυτό το πολιτικό κενό που παράγει διαχρονικά αδικία τώρα βρίσκεται σε αδιέξοδο, βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Οι πολίτες βρίσκονται μπροστά. Η έξοδος από αυτό το πολιτικό κενό που παράγει διαχρονικά αδικία μπορεί να έρθει μέσα από την έξοδο από το σκοτεινό τούνελ της απόδοσης Δικαιοσύνης για το έγκλημα στα Τέμπη.

Χθες, φάνηκε καθαρά το πρώτο φως…