Έξι χιλιάδες ψυχές, έξι χιλιάδες σκιές, μια ατέλειωτη αέναη αλυσίδα.
Ο ένας πίσω απ’ τον άλλον.
Αθόρυβοι αμίλητοι, σκυθρωποί, νεκροί.
Φονιάδες!
Με τις τεθωρακισμένες ολοκαίνουριες λιμουζίνες, κρατικές παρακαλώ, με τους αριθμούς, τα νούμερα, τα στοιχεία, τις αγορές.
Οι νεκροί, οι νεκροί σας, δεν στοιχειώνουν τον ύπνο σας;
Έξι χιλιάδες!
Δεν ταράσσουν τα όνειρά σας;
Ασυνείδητοι, ψεύτες, υποκριτές, άρπαγες, ακόρεστοι, εξουσιομανείς!
Έξι χιλιάδες.
Οι επίσημα δηλωμένοι ως αυτόχειρες.
Ηλικίας κατά μέσω όρο 25 ετών έως 55.
Και είναι ακόμα περισσότεροι. Όμως ο κομφορμισμός των οικείων τους (μεσαία τάξη βλέπετε με την μικροαστική της, αντίληψη) δεν δεχόταν τον ορισμό «Αυτόχειρας». Ήταν πιο «πρέπον» ο θάνατος να δηλωθεί ως ανακοπή καρδιάς ή εγκεφαλικό ή κάτι παρόμοιο εκτός της αλήθειας: «Αυτόχειρας».
Μια ατέλειωτη αλυσίδα νεκρών όπως αυτών του Άουσβιτς του Νταχάου των θαλάμων Αερίων, των φούρνων.
Τα νέα θύματα του, πιο ύπουλου του πιο βρώμικου απ’ όλους, πολέμου.
Έξι χιλιάδες αμνοί, οι πιο αθώοι.
Όνειρα που τέλειωσαν έτσι, ελπίδες, προσδοκίες που έσβησαν.
Μ’ ένα σάλτο mortale από κάποιον όροφο, κάποιο μπαλκόνι, μ’ ένα περίστροφο.
Έξι χιλιάδες και ναι, είναι ο φίλος, ο γείτονας, ο συγγενής, ο δικός, ο αγαπημένος. Κατά περίεργη συγκυρία, όλοι άνδρες.
Μόνο εσάς, που τους οδηγήσατε στον θάνατο δεν σας αγγίζει αυτή η πληγή.
Προσπερνάτε χωρίς καμιά ενοχή!
-Εεε, ο κακομοίρης, είχε ψυχολογικά προβλήματα. Λένε λίγοι, οι ανόητοι.
Ψυχολογικά, πώς γίνονται τα ψυχολογικά;
Ποιος αντέχει την πίεση αυτή την αδυσώπητη; Ποιος αντέχει το αναποδογύρισμα της ζωής του;
Το στραπατσάρισμα αυτό, τον εφιάλτη ποιος αντέχει τους αναποδογυρισμένους κάδους των σκουπιδιών;
Τους ανθρώπους σα ποντίκια να ψάχνουν, ΠΟΙΟΣ και ΠΟΣΟ φτάνει αυτή η αντοχή;
Έξι χιλιάδες δεν άντεξαν.
Και σεις ακόμα, χωρίς ντροπή, χωρίς ευθιξία χωρίς αξιοπρέπεια παριστάνετε τους κυβερνήτες αυτής της λεηλατημένης χώρας.
Τους υπουργούς, τους προέδρους της Δημοκρατίας. Ενώ έχετε νομιμοποιήσει χωρίς την εντολή του λαού ξένη κυβέρνηση όπως επί Γερμανικής Κατοχής.
Έξι χιλιάδες άνθρωποι ζωντανοί με μάτια που έβλεπαν τον ήλιο και τη θάλασσα, με καρδιά που αγαπούσε με χέρια που αγκάλιαζαν και χείλη που φιλούσαν, με αγαπημένη, με παιδιά, με μάνα και πατέρα, έγιναν άδειες κόγχες να τρέχουν τα δάκρυα, σκελετοί, και πλάκα τάφου τους σκεπάζει για πάντα.
Πέρασαν στην όχθη του τίποτα.
Έγιναν σκιές που κινούνται ανάμεσά μας και ζητούν μην τους ξεχάσομε.
Δεν τους νοιώθετε;
Το αίμα τους είναι ακόμα ζεστό.
Ποτάμι ολόκληρο κάθε μέρα πιο πολύ. Δεν τους αισθάνεσθε;
Το αίμα τους ζητάει τιμωρία για τον άδικο θάνατό τους!
Αυτή η ατέλειωτη αλυσίδα των νεκρών, διεφθαρμένοι αναίσθητοι και αναίσχυντοι φονιάδες θα τυλιχτεί στο λαιμό σας και θα σας πνίξει.
Ας κάνομε κάτι γι’ αυτές τις έξι χιλιάδες ψυχές που κλαίνε μέσα απ’ τις άδειες κόγχες τους.
Ας κάνομε κάτι να ησυχάσουν οι σκιές.
Ας κάνομε κάτι να ξαναφέρομε τον κόσμο στα ίσια του.
Κλείνω με το παραπάνω κομμάτι απ’ το «Ένα το χελιδόνι» του Ελύτη.
«…Ήρθαν
ντυμένοι «φίλοι»,
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου
το παμπάλαιο χώμα πατώντας.
Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.
Έφεραν
Το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη,
Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,
την πάσα Υποταγή και Δύναμη,
το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.
Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.
Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχινίσει παιχνίδι·
ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.
Έστησαν και θεμέλιωσαν
στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα
πύργους κραταιούς κι επαύλεις
ξύλα και άλλα πλεούμενα,
τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα,
στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.
Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους.
Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε·
ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.
Έφτασαν
ντυμένοι «φίλοι»
αμέτρητες φορές οι εχθροί μου,
τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.
Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε
παρά μόνο σίδερο και φωτιά.
Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα
μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.
Ήρθαν
με τα χρυσά σειρήτια
τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!
Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας
και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας
έφυγαν.
«Γι’ αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας,
και για μας της φήμης ο καπνός,
αμήν.»
Και την ηχώ σταλμένη από τα περασμένα
όλοι ακούσαμε και γνωρίσαμε.
Την ηχώ γνωρίσαμε και ξανά
με στεγνή φωνή τραγουδήσαμε:
Για μας, για μας το ματωμένο σίδερο
κι η τριπλά εργασμένη προδοσία.
Για μας η αυγή στο χάλκωμα
και τα δόντια τα σφιγμένα ως την ώρα την ύστερη
ο δόλος και τ’ αόρατο γάγγαμο.
Για μας το σύρσιμο στη γης
ο κρυφός όρκος μες στα σκοτεινά
των ματιών η απονιά
κι η ποτέ καμιά, καμιά ποτέ Ανταπόδοση.
Αδελφοί μας εγέλασαν!
«Γι’ αυτούς, είπαν, ο καπνός της θυσίας,
και για μας της φήμης ο καπνός,
αμήν.»
Αλλά συ μες στο χέρι μας το λύχνο του άστρου
με το λόγο σου άναψες, του αθώου στόμα
θύρα της Παράδεισος!
Την ισχύ του καπνού στο μέλλον βλέπουμε
της πνοής σου παίγνιο
και το κράτος και τη βασιλεία του!…»
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
