Πώς περνούν τα χρόνια!
Είναι σαν και χτες που πρωτογνωρίσαμε τον Σκουλάκη στο ΠΑΣΟΚ.
Ήταν τότε, ένας απλός γιατρός, ένας απλός άνθρωπος αγαπητός πολύ στην ύπαιθρο. Χωρίς εξουσία, αλλά με ανθρωπιά. Η ύπαιθρος τον αγαπούσε πολύ.
Έτρεχε στην πιο απομακρυσμένη γειτονιά, όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας, όπου ζητούσαν την ιατρική του βοήθεια. Τις περισσότερες φορές αμισθί.
Θυμάμαι στον Πλάτανο, το χωριό που γεννήθηκε, όταν κάποια καλοκαίρια πηγαίναμε για διακοπές σε μια θεία μου.
Μόλις ένοιωθε αδιαθεσία η θεία μου, μάς έλεγε με αυτοπεποίθηση για την γιατρειά της: “Θα πάω στον Μανώλη τον Σκουλά”.
Τον αγαπούσαν πολύ. Έτσι, όταν πολιτεύθηκε του χάρισαν την εξουσία. Αρκετές φορές! Δεν ξέρω αν η εξουσία τον έκανε κάποιες φορές αλαζονικό. Κάποιες φορές καχύποπτο σε φίλους του. Κάποιες φορές μάς θύμιζε τον παλιό Μανώλη. Σε θέματα υγείας, βρίσκαμε πάλι τον παλιό Μανώλη. Και, όπως και να ‘χει δεν ακούστηκε ποτέ για σκάνδαλα, δωροδοκίες και χρηματισμούς!
Και του αναγνωρίζομε, μαζί με τον Γεννηματά, την προσφορά του στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Στο Νοσοκομείο, στα Κέντρα Υγείας.
Καλό σου ταξίδι Μανώλη Σκουλά, έτσι όπως σε αποκαλούσαν οι αγαπημένοι στου “χωρικοί”.
Καλό σου ταξίδι “Ομάρ Σαρίφ” του κινήματος. Έτσι όπως σε αποκάλεσαν, όσοι σε πρωτοείδαν στο ΠΑΣΟΚ, λόγω της καταπληκτικής σου ομοιότητας με τον συγκεκριμένο ηθοποιό. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η Πόπη. Το καλό και ευγενικό 15χρονο κορίτσι απ’ τα Σφακιά.
Έφυγε πλέον ο “Ομάρ Σαρίφ” του κινήματος. Καλό ταξίδι, τόσο βιαστικό και ανυπόμονο, απ’ τον χαμό της Πόπης που τόσο πολύ σ’ αγάπησε! Μόλις που έλειψε έναν χρόνο και οκτώ μήνες και βιάστηκες να βρεις την γαλήνη κοντά της.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
