Του Μανώλη Καπετανάκη *
-Καλησπέρα σας.
-Χαίρεται.
-Το κανάλι «ΠΛΑΝΗ ΤV» εκεί; Είστε ο δημοσιογράφος κ. Ψευτόπουλος;
-Μάλιστα. Τι θέλετε;
-Ακούστε με λίγο σας παρακαλώ. Λέγομαι Γιώργος Ταλαιπωρίδης. Παρακολουθώ συχνά την εκπομπή σας και τόλμησα να σας τηλεφωνήσω για να μιλήσουμε σχετικά με ένα σοβαρό πρόβλημα που τελευταία με απασχολεί.
-Εντάξει, πείτε μου, αλλά λίγο σύντομα. Ετοιμάζομαι να βγω στον αέρα.
-Πριν 2 μήνες κ. Ψευτόπουλε μου διέγνωσαν ότι πάσχω από κακοήθεια στο παχύ έντερο. (ακολουθεί ένα κόμπιασμα στη φωνή)
-Ε, και; Περαστικά σας λοιπόν κ. …… Ταλαιπωρίδη είπαμε; Σε τι μπορώ λοιπόν να σας βοηθήσω όμως; Εδώ είναι τηλεοπτικός σταθμός, όχι αντικαρκινικό κέντρο. Άλλωστε ξέρετε κάθε χρόνο πόσοι νεοπλασματικοί ασθενείς προκύπτουν; 37.000 και από αυτούς δυστυχώς οι 24.000 δεν τα καταφέρνουν τελικά. Και από ότι αντιλαμβάνομαι, εσείς μάλλον είστε κάποιος ανώνυμος. Άρα……..
-Σίγουρα ένας κοινός θνητός είμαι, ένας άνθρωπος του καθημερινού μόχθου. Αλλά έχω ψυχή και εγώ. Εξάλλου ξέρετε, 37 χρόνια σκληρής δουλειάς με βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα, μου έχουν πιεί το αίμα τα ασφαλιστικά ταμεία. Και τώρα που βρέθηκα στην ανάγκη…
(διακόπτεται απότομα με θυμωμένο ύφος από την άλλη γραμμή)
-Αφήστε αυτά τα πολιτικάντικα κύριε. Απευθύνεστε σε έναν επαγγελματία του χώρου, διακεκριμένο κιόλας. Αλλά επιμένω, τι θέλετε από εμένα;
-Εντάξει, πολύ γρήγορα. Το νοσοκομείο της πόλης μου με τα μνημόνια συγχωνεύτηκε, έκλεισε δηλαδή. Η γαστρεντερολογική κλινική στο κοντινότερο, μου όρισε ραντεβού για κολονοσκόπηση μετά από 6 μήνες. Ένας καλός χειρουργός που εμπιστεύομαι, καθότι ανεμβολίαστος μπήκε σε αναστολή. Και γενικά λόγω πανδημίας τα πάντα υπολειτουργούν. Ενώ στο παραπέρα πανεπιστημιακό ο διευθυντής, ο κ. Φακελάκης, μου ζήτησε ωμά 5.000, ώστε να με προγραμματίσει για επέμβαση. Έτσι πάνω στην απελπισία μου σκέφτηκα να τα καταγγείλω δημόσια.
– Εγώ κ. ….. Ταλαιπωρίδη -είπαμε;- δεν είμαι υπουργός Υγείας για να σας απολογηθώ. Αλλά όπως γνωρίζετε και οι δημοσιονομικές ανάγκες της χώρας επιβάλλουν περικοπές και επειδή η πατρίδα μας αντιμετωπίζει εθνικές απειλές απαιτούνται ποικίλες θυσίες για την εξοπλιστική της θωράκιση. Οπότε… (σύντομη παύση) …. Επίσης η κοινή γνώμη δεν νοιάζεται για τον καημό του καθένα τυχαίου….
(τώρα η διακοπή γίνεται από τον καλούντα και ο τόνος της φωνής από παρακλητικός μετατρέπεται σε οργισμένο και αψύ)
-Μα κοινή γνώμη είμαι εγώ κ. Ψευτόπουλε, ο κάθε βιοπαλαιστής, γενικά ο λαός που βασανίζεται με τις ίδιες όπως οι δικές μου έγνοιες. Δεν βάζω πάνω από την υγειά και τη ζωή μου τα δανεικά, τα οποία άλλοι τσέπωσαν και πρέπει να εξοφληθούν από εμένα σε ρόλο θυσιασμένης Ιφιγένειας. Μήτε τις ΑΟΖ
(η γλώσσα αρχίζει να τρέχει πια ροδάνι και η αγανάκτηση υποχρεωτικά πολιτικοποιείται)
και ότι άλλο αντιμάχονται Έλληνες και Τούρκοι καρχαρίες. Δεν θα παραχωρήσω το δικαίωμα μου στη θεραπεία για την υπεράσπιση συμφερόντων, που αποκλειστικά θα ωφεληθεί το αφεντικό. Εκείνος που 37 χρόνια μου ρούφαγε το μεδούλι στο διυλιστήριο, όπου δούλευα και έχασα 7 συναδέλφους μου από δήθεν ατυχήματα. Κάθε βράδυ σας βλέπω στις ειδήσεις να με βομβαρδίζεται ασταμάτητα με τους κινδύνους που προέρχονται από την άλλη μεριά του Αιγαίου, ενώ….
(πάλι διακοπή)
-Πάψε, λες ανισορροπίες….
(πάλι διακοπή και συνέχιση με πιο θαρρετό τόνο)
-Ενώ διαπιστώνω ξεκάθαρα τι απειλεί σήμερα τη ζωή μου. Και για τη δική μου –πες- δεν σκοτίζομαι και τόσο, όσο όμως ανησυχώ για το φανταράκι το γιό μου μην αλληλοσφαχτεί με το Τούρκο αδέλφι του, που συχνά θωρώ στη τηλεόραση να ραβδοκοπανίζει ο φασίστας Ερντογάν.
(μεσολαβεί βαθειά ανάσα και συνεχίζει)
Βαρέθηκα συνάμα να με ζαλίζεται συνέχεια με τα δακρύβρεκτα και συμπονετικά σχόλια σας για τον καρκίνο των διάσημων, όπως της υπουργού Μιζαδέλης, του ηθοποιού Ασέλγη, του μεγαλοεκδότη Ρουφιανάκου ή του εφοπλιστή Θαλασσοπνίκτη. Ο ένας ανακοινώνει την περιπέτεια του για να την κεφαλαιοποιήσει σε μετοχές στο κομματικό χρηματιστήριο και εξαργυρώσει μετέπειτα στο ταμείο της ψηφοθηρίας. Ο άλλος ο μεγιστάνας για να μας πείσει πως μπροστά στην αρρώστια και τον θάνατο όλοι ίσοι είμαστε. Ίσοι δηλαδή ο κόσμος του αγκομαχητού για τα πιο στοιχειώδη για τη επιβίωση με αυτόν του κηφηναριού, της κραιπάλης και σαπίλας. Αμ δε κ. Ψευτόπουλε. Όλοι ετούτοι αν και μια στάλα ιδρώτα δεν έριξαν ποτέ στην παραδεισένια ζωή τους, μπορούν να έχουν τους πιο επιφανείς καθηγητάδες στο πλευρό τους και να επισκεφτούν στο λεπτό τα κορυφαία του πλανήτη εξειδικευμένα κέντρα. Εγώ δεν έχω τα εισιτήρια να ανέβω Αθήνα μπας και βρω εναλλακτική λύση. Ακόμη και στη ζητιανιά να βγω….
(διακοπή με ουρλιαχτά)
-Α, να χαθείς. Κακό ψόφο να έχεις κακομοίρη. Του-του-του-του-
(το ακουστικό από το κανάλι κλείνει με γδούπο)
Και ο κ. Γιώργης μονολογεί για λίγο ακόμη πιο χαμηλόφωνα και τρεμάμενα από τον εκνευρισμό και την καταβολή της υγείας του: εσύ να χαθείς πουλημένο τομάρι. Εγώ φταίω ο αφελής, μιας και νόμισα ότι θα μου έδινες βήμα να βγω στο γυαλί για να τους ξεμπροστιάσω έστω και μία άχνα.
Μετά γύρισε το βλέμμα στο γιό του, που από χθες είχε πάρει πενταήμερη άδεια από τον στρατό για να συμπαρασταθεί στον πατέρα του και με ένα απλό μα και βαθυστόχαστο ύφος τον συμβούλεψε: είδες παιδάκι μου; Να ξέρεις λοιπόν. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας. Για την υγεία και την προκοπή σου δεν πρέπει να κουράζεσαι μονάχα στη δουλειά. Πρέπει να βγαίνεις έξω από το σπίτι, να στρίβεις αριστερά και να παλεύεις στους δρόμους. Εκεί αγόρι μου καλό κρίνονται τελικά όλα.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης