Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή
Αν θελήσει κανείς να κρατήσει σημειώσεις τι γράφουν οι εφημερίδες για μια και μόνο εβδομάδα, θα διαπιστώσει ότι σχεδόν όλες φέρνουν στο φως της δημοσιότητας πληθώρα επιστολών συνανθρώπων μας διαμαρτυρόμενοι για θέματα της καθημερινής μας ζωής, ζωτικής σημασίας, που έντονα τους προβληματίζουν.
Διάβασα και άκουσα από όλα τα Μ.Μ.Ε. ότι οι σεισμόπληκτοι του Αρκαλοχωρίου, αν και έχουν περάσει 19 μήνες από την μέρα της καταστροφής των σπιτιών τους από το τρέμουλο του εγκέλαδου, ακόμα περιμένουν την διευθέτηση των προβλημάτων τους. Η υπομονή τους έχει πλέον εξαντληθεί… και με το δίκιο τους βέβαια. Δεν ξέρουν τι να κάνουν οι άνθρωποι… και αυτό που γράφω είναι ένα και μόνο ένα παράδειγμα από τα εκατοντάδες προβλήματα και στο Δημόσιο χώρο και στον ιδιωτικό τομέα που περιμένουν τη λύση τους ή τουλάχιστον τον προγραμματισμό των εκκρεμοτήτων τους.
Οι εργαζόμενοι και στον δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό, αντί για 8 ώρες, σε ορισμένους τομείς, δουλεύουν 10-12 ώρες χωρίς να πληρώνονται για την παραπέρα εργασία τους. Το χειρότερο απ’ όλα είναι η ψυχολογική βία που δέχονται από τους εργοδότες τους. Ζουν με το φόβο ότι μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους αν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν ή να ζητήσουν τα δεδουλευμένα χρήματά τους. Είναι αδίστακτοι εκμεταλλευτές ορισμένοι. Βέβαια δεν είναι όλοι το ίδιο αλλά είναι αρκετά μεγάλο το ποσοστό. Ποιος θα τους προστατέψει αυτούς τους ανθρώπους; Βλέπετε, η έλλειψη θέσεων εργασίας δεν λέει να πάρει μπροστά η μηχανή, να γίνουν δηλαδή προσλήψεις. Παραμένει στάσιμη. Π.χ. στα νοσοκομεία οι υπάρχοντες γιατροί δεν αρκούν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο με αποτέλεσμα να θέλεις να κάνεις μια σοβαρή και επείγουσα εξέταση και σου κλείνουν ραντεβού να πας μετά από 3-4-5 μήνες. Μα είναι σοβαρά αυτά που συμβαίνουν; Η έλλειψη προσωπικού, μια από τις πολλές αιτίες που θρηνήσαμε 57 θύματα στο δράμα των Τεμπών. Κάτι δεν πάει καλά σε πολλούς τομείς. Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε.
Εγώ πιστεύω μάλλον το δεύτερο γίνεται και με καπεταναίουςστο τιμόνι του πλοίου, άπειρους, που δεν μπόρεσαν κι ακόμα δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τις φουρτούνες που στο πέλαος της ζωής συνάντησαν. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει και τώρα, αλλά κι αν γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω τους δίχτες του ρολογιού του χρόνου την ίδια γνώμη θα σχηματίσουμε.
Λίγο έλειψε να πέσει το πλοίο μας πάνω στα βράχια πριν από αρκετά χρόνια και να γίνει κομμάτια και να βουλιάζαμε. Είδαμε και πάθαμε να βγούμε σε ασφαλή λιμάνια, πληρώσαμε όμως πολύ ακριβά το ρυμουλκό που μας ‘’βοήθησε’’ κάνοντας πολλές θυσίες και οικονομικές και εργασιακές, πληγωθήκαμε βαθιά αλλά κάπως τα καταφέραμε. Περιμέναμε όμως ότι οι θυσίες που όλοι κάναμε θα έφερναν καλά αποτελέσματα, αλλά δυστυχώς, ελάχιστα είδαμε να παίρνουν σάρκα και οστά και να, σήμερα βρισκόμαστε πάλι στον καιρό των μνημονίων, αυτό πιστεύω εγώ.
Αύξηση στην σύνταξή μου για δέκα ολόκληρα χρόνια ως συνταξιούχος δεν είδα. Αντίθετα, κάθε λίγο και λιγάκι – που λέμε στο χωριό μου – έβλεπα να μειώνεται, με αποτέλεσμα και λιγότερη σύνταξη να παίρνω από τότε και η αγοραστική τους αξία έχει μειωθεί σχεδόν στην μισή σήμερα. Που πήγαν οι θυσίες που έκανα; Που πήγαν τόσα χρήματα που μου πήρατε;
Διάβασα σε κάποια εφημερίδα ότι αν επικρατήσει η Ν.Δ. και ξαναπάρει τα ηνία της κυβέρνησης της χώρας στις ερχόμενες εκλογές θα δώσει 25% αύξηση στους συνταξιούχους και στους δημοσίους υπαλλήλους. Να το πιστέψω; Όχι δεν το πιστεύω γιατί και πριν από τέσσερα χρόνια, όταν έγινε κυβέρνηση η εν λόγω παράταξη, είχε υποσχεθεί πριν τις εκλογές ότι θα μου επιστρέψει πίσω τα χρήματα που αναίτια μου είχαν αφαιρέσει οι άλλες κυβερνήσεις. Ψέματα μου είπαν και τότε, γιατί, όχι αναδρομικά δεν μου γύρισε πίσω… αντίθετα μου κουτσούρεψε περισσότερο την σύνταξή μου. Μάλλον ψέματα μου λέει και τώρα. Τότε, πριν τα μνημόνια, είχα το βοήθημα όπου δεν πλήρωνα τον γιατρό που πήγαινα να με εξετάσει. Τώρα, για να πάω στον όποιο γιατρό πληρώνω 40-50 ευρώ. Επιπλέον,ορισμένα φάρμακα τότε δεν τα πλήρωνα εξ ολοκλήρου. Πλήρωνα μια συμμετοχή. Τώρα, τα ίδια φάρμακα τα πληρώνω πολύ ακριβά κι αν λέω ψέματα αποδείξτε το.
Εμείς κύριοι κουμανταδόροι της χώρας μου, η δική μου γενιά, παλέψαμε και χτίσαμε πάλι τα καμένα σπίτια από τους κατακτητές, τους Γερμανούς και πάνω στα αποκαΐδια δημιουργήσαμε υποδομές για μια καλύτερη ζωή. Φτιάξαμε οικογένεια, σπουδάσαμε παιδιά, γεροκομήσαμε τους γονιούς μας και δεν τους μαντρώσαμε σε γηροκομεία – κολαστήρια όπως κάνουν ορισμένοι σήμερα, χτίσαμε εκκλησίες και σχολεία, φτιάξαμε δρόμους σκάβοντας με τον κασμά τη γη, κι επειδή δεν μας έφταναν οι ώρες της μέρας δανειζόμασταν και μερικές ώρες της νύχτας. Τέλος πάντων. Εκείνες οι συνθήκες επικρατούσαν τότε και μ’ αυτές αγωνιζόμασταν. Έπιασαν τόπο όμως οι θυσίες μας.
Τέλος, πέρασαν τα χρόνια, πήρα τη σύνταξη που μπορούσε να μου δώσει το κράτος και να, ένα πρωινό ήρθαν άλλοι κουμανταδόροι και μου πήραν τα δεδουλευμένα χρήματά μου και γέρος πια σήμερα αλλά και πριν από λίγα χρόνια,ήρθα στην δύσκολη θέση να μην μπορώ να αγοράσω σοκολάτα στα εγγόνια μου. Και καλά, εγώ το έφαγα το ψωμί μου, κατά το κοινός λεγόμενο, τα σημερινά νιάτα με τις συνθήκες που επικρατούν πως να τολμήσουν να ανοίξουν οικογένεια; Με 800 ευρώ μισθό τι να πρωτοπληρώσει το νέο ζευγάρι; Τα μισά θα τα δίνει στο νοίκι. Το σκεφθήκατε ποτέ αυτό κύριοι και το διατυμπανίζετε αυτό το δήθεν κατόρθωμά σας.
Θα μπορούσα βέβαια να αναφέρω ένα σωρό άλλα παραδείγματα αλλά ο χώρος της εφημερίδας που έχω στην διάθεσή μου δεν μου το επιτρέπει. Εκείνο όμως που θέλω να σας πω ως φορολογούμενος πολίτης αλλά και ως παλαίμαχος αγωνιστής στην αρένα της ζωής είναι να μην τάζετε πράγματα που δεν μπορείτε να τα εφαρμόσετε. Ο ψεύτης και ο κλέφτης – λέει μια σοφή παροιμία του λαού μας – τον πρώτο χρόνο χαίρεται. Σκύψτε λοιπόν με σοβαρότητα πάνω από τα προβλήματα του λαού, γιατί έχουν μαζευτεί πάρα πολλά και περιμένουν τη λύση τους. Ειδικότερα προσέξτε το μέλλον των νέων μας. Δώστε τους προτεραιότητα στη λύση των προβλημάτων τους, άμα θέλετε να επιβιώσουμε ως έθνος.
* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
