Η πραγματική ιστορία που μετέφερε ο Ηρακλειώτης δημοσιογράφος και συγγραφέας, Μ. Στρατάκης, ο άνθρωπος που πριν 2,5 χρόνια αντέδρασε στις φοβικές αποφάσεις του ΔΣ Γόρτυνας και πρόσφερε το σπίτι του για τους “ξένους”!
Μια συγκινητική πραγματική ιστορία που εξελίχτηκε στο Οροπέδιο Λασιθίου, με έναν μετανάστη, έναν “ξένο”, μετέφερε ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας από το Ηράκλειο, Μιχάλης Στρατάκης. Ο Μ. Στρατάκης περιγράφει πώς πλησίασε τον μοναχό και απομονωμένο Ξένο, και πώς στη συνέχεια, Άνθρωποι πλησίασαν ο ένας τον άλλο.
Ο Μ. Στρατάκης, που έκανε καριέρα στη Θεσσαλονίκη, πριν 2,5 χρόνια είχε επίσης συγκλονίσει όταν δημοσιοποίησε την πρόθεσή του να παραχωρήσει το πατρικό του σπίτι στις Γκαγκάλες σε οικογένεια μεταναστών, αντιδρώντας στη φοβική απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Γόρτυνας να αρνηθεί τη φιλοξενία προσφύγων (δείτε στο τέλος του κειμένου την ανοικτή επιστολή που είχε κάνει τον Μάρτιο του 2016).
“…ετσούγκριζα το ποτήρι μου με τον Μουσταφά, τον Πακιστανό, τον Ξένο, τον Άνθρωπο”
Για την πραγματική ιστορία που εξελίχτηκε πριν λίγες ημέρες με τον “ξένο”, τον Μουσταφά από το Πακιστάν, τον οποίο συνάντησε σε καφενείο του Οροπεδίου Λασιθίου, ο Μ. Στρατάκης αναφέρει:
« Ξερά κουκιά, μισιριωτάκια καλόψητα, με τοματοπολτό που είχε φτιάξει μοναχή της και κρομύδι λασιθιώτικο που σου ‘φερνε δάκρυα στα μάθια, μου ‘φερε η κυρά Χαρούλα μεζέ για τη ρακή, στο ντουκιάνι της στον Άη Γιώργη του Οροπεδίου.
Μα την Παναγία, δεν ήθελα να τα καταπιώ, μόνο τα κράτουνα στη μπούκα μου όσο περσσότερο εμπόρουνα, για να μη τελειώσει η μαγεία τούτου του φαγητού που με μεγάλωσε.
Όλοι εμείς καθόμασταν γύρω από την ξυλόσομπα και κάναμε μουχαμπέτι, όταν εμπήκε στον καφενέ ένας νεαρός μετανάστης, μαυριδερός.
Έκατσε πίσω και μακρυά από εμάς, αμοναχός του, με σκυμένη την κεφαλή και τα μάθια του δεν εξεκολούσανε από το τραπέζι ομπρός του.
”Κέρασε τονε” είπα στην κυρά Χαρούλα.
Σα να μου φάνηκε πως ένας παγωμένος αέρας επέρασε απάνω από τις κεφαλές όσων καθότανε γύρω από τη σόμπα.
Εντάκαρα να μιλώ, προσπαθώντας να διώξω αυτόν τον αέρα όξω από το ντουκιάνι.
Πιάστηκα από τα όσα εκουβεντιάζαμε προτύτερα για τους αθρώπους που ζούνε αμοναχοί και είπα τούτη την κουβέντα:
”Άμα είσαι αμοναχός σου, εσύ κι ο απατός σου, ετούτη η μοναξά παλεύεται. Η μοναξά που δεν παλεύεται και σε σακατεύει, είναι να ‘σαι ολομόναχος και να θωρείς δίπλα σου αθρώπους να κάνουνε παρέα και να γελούνε ευτυχισμένοι, δίχως να σου δίνουνε σημασία. Αυτή δεν είναι μοναξά, είναι μαρτύριο”.
Αιστάνθηκα πως εκάηκε ο παγωμένος αέρας, μαζί με τα λιόκλαδα στη σόμπα.
Εφώναξα τον κακομοίρη τον ξένο να κάτσει σιμά μου.
Ίσαμε να ‘ρθει, επεράσανε λίγα δευτερόλεπτα, μα ήσανε αρκετά για ν’ αντιληφτώ πως με την κουβέντα μου είχα ανάψει φωθιές σε ψυχές, φωθιές που εζεσταίνανε, μα δεν εκαίγανε.
Ίσαμε την ώρα που φύγαμε, ετσούγκριζα το ποτήρι μου με τον Μουσταφά, τον Πακιστανό, τον Ξένο, τον Άνθρωπο.
Τον σαν κι εμένα, τον σαν και όλους μας. »