Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Ο τίτλος του επίκαιρου αυτού γραφτού μας μπορεί να τεθεί και ως ερώτημα και μάλιστα με μια προέκταση: «Ποιο είναι το νόημα της Αναστάσεως του Χριστού και ποια η σπουδαιότητά του για τον σύχχρονον κόσμον;»
Βεβαίως, η απάντησις δεν δίνεται, όσο πρέπει, στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου. Ωστόσο, στα πλαίσια αυτά και με συντομία θα πρέπει να λεχθεί ότι η Ανάστασις του Χριστού αποτελεί μια από τις θεμελιδοδέστερες αλήθειες της Χριστιανικής πίστεως. Απ’ αρχής υπήρξε η βάσις του αποστολικού κηρύγματος, ο δε απόστολος Παύλος διδάσκει κατηγορηματικά: «Ειδε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών» (Α’ Κορινθ. 15,14)
Γι’ αυτήν την πρωταρχική σημασία του, το γεγονός της Αναστάσεως έλαβε κεντρική θέση και στην λατρεία της Εκκλησίας, όχι μόνον αυτό καθ’ εαυτό, ως εορτή, η οποία ήδη και από πολύ ενωρίς με έξοχη πράγματι λαμπρότητα εορταζόταν, αλλά και στον κύκλο των κατά εβδομάδα εορτών, ώστε η Κυριακή, ως κατ’ εξοχή ημέρα αναμνήσεως του γεγονότος της Αναστάσεως, να αποβεί η ιερότερη ημέρα της εβδομάδας.
Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προπαντός, σε αντίθεση προς άλλες Χριστιανικές ομολογίες, οι οποίες εξαίρουν περισσότερο την σημασία του Σταυρικού θανάτου του Χριστού, η Ανάστασις κατέχει την κεντρικότερη θέση της όλης θρησκευτικής ζωής, ένεκα του οποίου αυτή χαρακτηρίζεται δικαίως ως η Εκκλησία της Αναστάσεως. Απ’ εδώ εξηγείται και το ότι η Ανάστασις, συντελούσης και της περιόδου της Ανοίξεως, εορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκησία με μοναδικό, θα έλεγε κανείς, ενθουσιασμό. Με έξαρση και μεγαλοπρέπεια, καθώς και ότι αυτή έχει συνδεθεί με την εν γένει πνευματική, αλλά και την εθνική ακόμη ζωή των διαφόρων Ορθοδόξων λαών, ασκήσασα έκδηλη επίδραση και στην λογοτεχνία, και στα ήθη και έθιμά τους.
Ιδιαιτέρως υπογραμμίζομε, πόσο για μας τους Έλληνες, οι οποίοι ένεκα ιστορικών λόγων έχομε συνυφασμένη την ζωή μας με την Ορθοδοξία, η Ανάστασις ή η Λαμπρή, όπως αλλοιώς την ονομάζομε, είναι συνδεδεμένη με την εθνική μας ζωή, δεδομένου ότι στα 400 χρόνια της τούρκικης σκλαβιάς οι Έλληνες έδωσαν στην εορτή και συμβολικό νόημα ως προς την ανάστασιν του έθνους, ευχόμενοι με το «Χριστός Ανέστη» την Ανάσταση της Ελλάδας.
Ως προς το νόημά της μεγάλης αυτής εορτής, θα πρέπει να σημειώσομε ότι, εκτός φυσικά από τη σημασία που έχει ως θρησκευτική πίστις, ενδυναμώνουσα πνευματικά και οδηγούσα στην αληθινή ψυχική λύτρωση τον άνθρωπο, είναι συγχρόνως για τον σημερινόν κόσμον ένα πολύτιμο μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας.
Κουρασμένος ο σημερινός άνθρωπος από τις μάταιες θεωρητικές αναζητήσεις. Πληγωμένος και από πολλά απογοητευμένος, μπορεί από την Ανάσταση του Χριστού, ως η μοναδική διαυγής πηγή χαράς, να αντλήσει αισιοδοξία και ελπίδα και για τον εαυτό του, και για την κοινωνία στην οποία ζει. Ο θάνατος, το άλλοτε τραγικότατο αυτό γεγονός, κατανικηθείς, γίνεται «πύλη ανοίγουσα στην ζωή», ο δε πόνος και τα παθήματα εν γένει, θεωρούμενα πλέον υπό το πρίσμα της Αναστάσεως, αποβαίνουν υπέροχος μοχλός όχι μόνο για την ψυχική ανέλιξη και πρόοδο, αλλά και για την εν γένει κοινωνική προκοπή, ώστε, έπειτα από κάθε Γολγοθά να μπορεί κανείς με αισιοδοξία να αναμένει την ανάσταση. Την ανάσταση, την οποίαν στην πληρότητά της, προώρισται ο άνθρωπος να γνωρίσει και να απολαύσει την ένδοξη αιωνιότητα.
Ατύχημα είναι ότι στην υλιστική εποχή μας οι άνθρωποι, κατά μεγάλο ποσοστό, αν δεν αρνήθηκαν την Πίστη, την έχουν πάντως περιορίσει σε μια άγονη τυπικότητα, η οποία αφήνει ανέγγιχτη και ανεπηρέαστη την καρδιά τους. Σ’ αυτό οφείλεται το ότι και το γεγονός της Αναστάσεως, με το υψηλό λυτρωτικό νόημά του, δεν εξαντλεί στον σύγχρονο κόσμο την ευεργετική δύναμή του, η οποία παροχεύεται μόνο δια του αγωγού της Πίστεως.
Από την βαρειά, καταθλιπτική νύκτα που μας κυκλώνει, υψώνεται χαρμόσυνη φωνή, φωνή εγερτήρια των ψυχών. Φωνή αθανασίας και δόξας του ανθρώπου που επίστεψε, αγάπησε κι αφοσιώθηκε στον δοξασμένον Θεόν!
Χριστός Ανέστη!
