Τις προηγούμενες ημέρες, το tvxs.gr δημοσίευσε ρεπορτάζ της Μ. Αλεβιζοπούλου και του Γιάννη Ορέστη Παπαδημητρίου που αποκάλυπτε, ότι ο Richard Warshak, τον οποίο επικαλέστηκε στη βουλή η υποστηρίκτρια του νομοσχεδίου Τσιάρα κ. Μαριέττα Παπαδάτου – Παστού, εκπρόσωπος της Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας (ΕΛΨΕ) για να ενισχύσει τις θέσεις της, έχει αποδειχθεί ψευδοεπιστήμονας αλλά και εμπνευστής των Family Bridges.
Πρόκειται για προγράμματα τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως «στρατόπεδα αποξένωσης» και έκαναν πλύση εγκεφάλου σε παιδιά διαζευγμένων γονιών, προκειμένου να επιλέξουν τον γονέα που είχε ακριβοπληρώσει το πρόγραμμα. Τα ίδια τα παιδιά μαρτυρούν πως βγήκαν από το πρόγραμμα μισώντας τον έναν γονέα και με αυτοκτονικές τάσεις.
Ο Warshak, ήταν συνεχιστής της θεωρίας του Ρίτσαρντ Γκάρντνερ περί «Γονεϊκής Αποξένωσης» (διαβάστε εδώ για το σύνδρομο) την οποία επικαλούνται οι υποστηρικτές του νομοσχέδιου. Στο βίντεο που δημοσιεύουμε σήμερα, ο παιδοψυχίατρος Γιώργος Νικολαϊδης, μιλάει για τις θεωρίες του Γκάρντερ που αμφισβητούν ενήλικες γυναίκες – θύματα βιασμού, διότι όπως έλεγε …. κάποιες μπορεί να κερδίζουν ευχαρίστηση από το να τις χτυπάνε.
Η «αυθεντία» των υποστηρικτών του νομοσχεδίου για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, αθωώνει και τους παιδοβιαστές, γράφοντας πως «… σύγχρονος πολιτισμός παρά έχει κάνει θέμα το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών» και υποστηρίζοντας ότι η παιδοφιλία είναι απλά, μία από τις πρακτικές όπως η ζωοφιλία!
Δημοσιεύουμε την ομιλία που δόθηκε στο πλαίσιο της εκδήλωσης: «Γονική αποξένωση και αλλαγές στο Οικογενειακό Δίκαιο». Διοργάνωση: Νομικά θέματα – Συνεπιμέλεια. Καθώς και απομαγνητοφωνημένα αποσπάσματα.
«Σύνδρομο γονεϊκής αποξένωσης. Ο όρος πρωτοεμφανίζεται στην βιβλιογραφία την ψυχιατρική το ’76 από δύο πολύ αξιόλογους ερευνητές. Κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η εμπλοκή και των δύο γονέων, ευνοεί τα παιδιά. Κάποια στιγμή, τη δεκαετία του ΄80, βγαίνει αυτή η αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ο κύριος Γκάρνερ, που επαναδιατυπώνει τον όρο του συνδρόμου. Το διατυπώνει με πάρα πολύ διαφορετική οπτική ώστε να υπάρχει άρνηση του δικαιώματος του παιδιού να έχει προστασία, όταν δέχεται κακοποίηση από τους γονείς του. Ο Γκάρνερ παίρνει αυτή την έννοια, ότι καλό είναι να εμπλέκονται και οι δύο γονείς και τη μετασχηματίζει ώστε να σημαίνει πως ό,τι και να γίνει, δεν μπορεί το παιδί να λέει ότι θυματοποιούμαι από τον ένα γονιό, γιατί αυτό θα είναι κακό. Αυτό έχει σαφή έμφυλη διάσταση».
«Υπάρχουν γραπτά του στα οποία αμφισβητεί και τις ενήλικες γυναίκες – θύματα βιασμού. Διότι έλεγε, ότι κάποιες μπορεί να κερδίζουν ευχαρίστηση από το να τις χτυπάνε. Ότι είναι ένα τίμημα που δέχονται να πληρώσουν για την ικανοποίηση της υποδοχής του σπέρματος. Αυτά τα γράφει ο ίδιος ο Γκάρνερ.
Έγραφε επίσης ότι ο σύγχρονος πολιτισμός, παρά έχει κάνει θέμα το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών, υποστηρίζοντας ότι η παιδοφιλία είναι … εντάξει, μία από τις πρακτικές μαζί με τη ζωοφιλία . Κατηγορούσε μάλιστα την εβραϊκή επίδραση στον δυτικό πολιτισμό γιατί τον έκανε να ενοχοποιήσει το σεξ και τις διάφορες πρακτικές. Καταλαβαίνετε ότι αν μας τα έλεγε κάποιος άλλος σήμερα, θα του λέγαμε: είσαι ψεκασμένος. Όμως φτάνουμε να συζητάμε σοβαρά την μετεξέλιξη αυτών των αντιλήψεων».
«Παρατηρώ με λύπη μου ότι κάποιοι ψυχίατροι εξακολουθούν να κάνουν χρήση της ορολογίας . Στο αμιγώς επιστημονικό πεδίο οι μελέτες έδειξαν ότι ως επιστημονική έννοια είναι ελλιπής γιατί τα κριτήρια δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν. Ήταν έτσι διατυπωμένα, ώστε το παιδί που ήταν όντως θύμα κακοποίησης από τον έναν γονέα του, έπρεπε να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας, είχε μια αδύνατη θέση».