Μπορεί να υπάρχει ένας αισιόδοξος τρόπος να δεις το αποτέλεσμα. Σίγουρα υπάρχει. Πολύ μεγάλο το ποσοστό της αριστεράς. Ιδίως στις νεαρότερες ηλικίες. Καταποντισμός του πασόκ. Μια δυναμική αλλαγής. Η αίσθηση ότι δε θα αντέξουν με τόση φτώχια που επιβάλλουν στους από κάτω. Και λοιπά.
Μερικές φορές όμως, υποχρεώνεσαι απ’ τον άτιμο εαυτό να διαβάσεις όχι αυτό που θα μπορούσες να καταλάβεις, αλλά αυτό που το ένστικτο και το αίσθημα σου χτυπάει στα μούτρα. Η νδ βγαίνει πρώτη χρησιμοποιώντας όχι το λόγο του Κωστάκη του β’. Όχι μιλώντας για ένα μεταρρυθμιστικό κέντρο ή μια επανίδρυση του κράτους (έστω όπως το εννοούν αυτοί). Η νδ βγαίνει πρώτη χρησιμοποιώντας έναν λόγο καθαρά αντιδραστικό. Απ’ την κιβωτό του Πολύδωρα (το τρίπτυχο πατρίς θρησκεία οικογένεια), στο Θεό και την ασφάλεια του Σαμαρά και από κει στο πλυντήριο που με επιτυχία ξέβγαλε το μισό πρώην (ακραί0) λάος. Ο λόγος της εκλογικεύει, ιδεολογικοποιεί και εκ των υστέρων νομιμοποιεί τις ενέργειες των φασιστών. Τα μαχαιρώματα δεν πέφτουν εκ κενώ. Άνθρωποι κυνηγιούνται όχι (μόνο) γιατί μια οργάνωση είναι αποφασισμένη, αλλά κυρίως γιατί οι ενέργειες αυτές βρίσκουν σύμφωνο ένα σημαντικό ποσοστό της κοινωνίας. Ένα άλλο ποσοστό που υπάρχει μέσα στους ανεξάρτητους έλληνες και τη νδ, χειροκροτεί από κοντινή απόσταση. Το εκλογικό σώμα, όχι μόνο με το 6,92%, αναθέτει πια ξεκάθαρα τη βρώμικη δουλειά του ξεπαστρέματος των πιο αδύναμων στρωμάτων σε ένα κόμμα. Αυτό το κόμμα αναμένεται, ως προσδοκία του εκλογικού σώματος, να αναλάβει να βάλει τάξη και μέσα στη βουλή. Όπως είπε κάποιος στο μετρό τις προάλλες. «Ψηφίστε χρυσαυγίτες. Είναι μπάτσοι, μπράβοι …γυμναστές. Λεβέντες σου λεώ».
Οι λεβέντες δεν έχουν αντίπαλο όσο τα κόμματα της αριστεράς περιμένουν απ’ τους ίδιους θεσμούς που εξέθρεψαν και προστατεύουν τους λεβέντες, τώρα να τους καλμάρουν. Αλλά το ζήτημα δεν είναι κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης ή αμαύρωσης του κτιρίου που στέκει στην πλατεία συντάγματος, αδυνατώντας τον τελευταίο καιρό να ενσαρκώσει την οποιαδήποτε σημασία. Το ζήτημα είναι ότι η νίκη του 6,92% είναι πολύ πιο μεγάλη στους δρόμους και τον κοινωνικό στίβο. Όποιος κυκλοφορεί στα μέσα μεταφοράς και στις συνοικίες της Αθήνας, θα δει αυξανόμενη όχι την αγάπη για τη χα, όσο τη ροπή προς τον πιο ανθρωποφάγο εθνικοσοσιαλισμό. Μπορεί να υπερβάλω, μπορεί και όχι.
Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το βοήθεια στο βίδεο, πιθανότατα περνάς γρήγορα απ’ τη θλίψη στην απόγνωση και ύστερα σε κάτι άλλο. Σε κάτι πρωτόγνωρα ισχυρό. Στην αίσθηση ότι δεν μπορείς πια να ανήκεις εδώ. Ότι δεν έχεις θέση σ’ αυτό τον τόπο ή τον κόσμο (που θα ‘λεγε και μία φίλη). Μια ολοκληρωτική ντροπή, η πιο πικρή γεύση ήττας στο στόμα και δεν μπορείς να τη φτύσεις. Όχι βέβαια γιατί δεν κέρδισε ο σύριζα, αλλά για αυτό που κερδίζει στην κοινωνία. Αυτός ο λόγος της νδ διαδίδεται σαν δηλητήριο για να συναντήσει την απόγνωση και τη φτώχια.
Κι όμως, καλώς ή κακώς, τώρα όλα αρχίζουν. Για καλό ή για κακό, κάθε μέρα που περνάει αποβαίνει κρισιμότερη η στάση σου. Οι ιδέες, η τελευταία σταγόνα αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης, υπεράσπισης σε τελική ανάλυση του ανθρώπου. Αν υπάρχουν αναχώματα απέναντι στην προέλαση της πιο βαθιάς απανθρωπιάς και αντίδρασης, αν υπάρχουν αντίβαρα στη χαώδη κατηφόρα, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα αναβολής. Δεν χωράει άλλο η διάθεση να μιλάμε εκτός κοινωνίας, να μην ανακατευόμαστε, να φοβόμαστε να εμπλακούμε. Αυτό το βοήθεια ας είναι η ντροπή μας, ας είναι ο λόγος του αναχώματος, ας είναι κάτι περισσότερο από ένας ακόμη άγνωστος ανώνυμος μαχαιρωμένος.
