Οι Γερμανοί συνήθιζαν να κάνουν κατάληψη στα καλύτερα σπίτια και να μένουν αυτοί σ’ αυτά. Έτσι λοιπόν όταν πήγαν στην Χρυσαυγή Κισσάμου διάλεξαν το μεγαλύτερο και ωραιότερο σπίτι και το επίταξαν. Επειδή ήταν μεγάλο κατέλαβαν το ανώι δηλαδή όπως λέμε σήμερα τον Α’ όροφο και το ισόγειο (κατώι) το άφησαν και έμεναν οι ιδιοκτήτες του σπιτιού.
Οι ιδιοκτήτες στο σκοτεινό δωμάτιο είχαν ένα μεγάλο βαρέλι με κρασί μαρουβά. Μαρουβάς λέγεται το παλιό κρασί που έχει γίνει σε ξύλινο βαρέλι. Όσο πιο πολλών χρόνων το κρασί τόσο καλύτερο και λέγεται μαρουβάς.
Είχαν βάλει έπιπλα μπροστά απ’ το βαρέλι και το ‘χαν καμουφλάρει για να μην το δουν οι Γερμανοί και τους πιούν το κρασί (γνωστό ότι ήταν πότες οι περισσότεροι Γερμανοί). Με το σούρουπο ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ο μπάρμπα – Νικόλας πάντα την ίδια ώρα πήγαινε στο βαρέλι και χτυπούσε τον πύρο του βαρελιού δεξιά – αριστερά να λασκάρει, τον τραβούσε απότομα έβαζε το ποτήρι από κάτω έπαιρνε το κρασί και ξανατοποθετούσε τον πύρο που τον χτυπούσε για να σφηνώσει να μη χύνεται το κρασί. Πήγαινε κάθε μέρα την ίδια ώρα γιατί εκείνη την ώρα ήθελε να το πιεί και έκανε πάντα τις ίδιες κινήσεις. Είχε το μεζεδάκι του, λουκάνικα, χοχλιούς, έκανε την κούπα του. Δηλαδή καθημερινά την ίδια ώρα οι χτύποι στο βαρέλι ντούκου – ντούκου ήταν όμοιοι και ρυθμικοί.
Διά, δυό από πάνω οι Γερμανοί, ψυλλιαστήκαν.
– Τι κάνει ο μπάμπα Νικόλας κάτω απ’ τη μύτη μας; Ασύρματο θα ‘χει και στέλνει σήματα. Κατεβαίνουν αγριεμένοι με τα όπλα στο κατώι.
Βουτάνε τον μπάρμπα Νικόλα, τον σημαδεύουν με τα όπλα και του λένε: «Μπρος, δείξε μας τον ασύρματο, τώρα θα πεθάνεις» Κόκκαλο ο μπάρμπα – Νικόλας.
– Μωρέ, ποιόν ασύρματο μου λέτε. Δε ξέρω εγώ από ασυρμάτους.
– Άστα αυτά κυρ Νίκο, και μπρος, στον ασύρματο. Κάθε απόγεμα την ίδια ώρα ντάκα ντούκα, ντάκα ντούκα. Κάτω απ’ τη μύτη μας! Τι κάνεις ίδια ώρα;
Εε, παρά τον τρόμο του, παίρνει στροφές το μπάρμπα Νικόλας και σκέφτεται: «Λες να λένε το ντάκα – ντούκου που χτυπώ το βαρέλι και τον πύρο; Τι να κάνω ο κακομοίρης, πάει το κρασάκι μου, πρέπει να τους το δείξω»
– Ελάτε να σας δείξω τον ασύρματο μου τους λέει. Παίρνει και το ποτήρι του. Τους πάει στο βαρέλι, κάνει και τις ίδιες κινήσεις. Ίδιος ο χτύπος, ίδιος ο ήχος.
Γέεελια οι Γερμανοί και χαρές!
Τον σπρώξανε, το παραμέρισαν με τα όπλα.
Πέφτουν ανάσκελα κάτω απ’ το βαρέλι κάνουν τις ίδιες κινήσεις, ανοίγουν τον πύρο, ανοίγουν και το στόμα. Γίνονται τύφλα της μεθιάς αφήνουν και τον πύρο ανοιχτό, πάει το κρασί. Μέχρι τ’ αμπέλι έφτασε. Το κρασί εξετσιρούσε ένα μέτρο και χυνόταν.
– Πανάθεμά σας κερατάδες, μουρμούριζε ο μπάρμπα – Νικόλας, πάει το κρασάκι μου.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη