Γράφει ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής*
Καθισμένος στο μικρό πεζούλι έξω στην αυλή του μισογκρεμισμένου σχολείου, λίγο μετά την απομάκρυνση του βάρβαρου κατακτητή από την πολύπαθη πατρίδα μας, ξυπόλητος, νηστικός, μισόγυμνος. Κοιτούσε αμήχανος σχεδόν φοβισμένος το δάσκαλο. Ήταν η πρώτη μέρα που πήγαινε στο σχολείο όχι απλώς για να παίξει, όπως έκανε σχεδόν κάθε μέρα, αλλά για να μάθει γράμματα όπως έλεγε, όταν αστειευόμενοι οι χωριανοί τον ρωτούσανε. Παρ’ όλη την παιδική του αθωότητα, πολλές φορές θωρώντας τις ανοικτές ακόμα πληγές που άφησαν πίσω τους οι βάρβαροι κατακτητές αλλά και ο εμφύλιος σπαραγμός στο μικρό του χωριό και γενικότερα στην πατρίδα μας, τόλμησε να ρωτήσει το δάσκαλο γιατί γίνονται οι πόλεμοι. Ο δάσκαλος βέβαια προσπαθούσε να δώσει εξηγήσεις ώστε να γίνουν κατανοητές από τους μικρούς του μαθητές τέτοιου είδους απαντήσεις. Έτσι σιγά – σιγά άρχισε να κατανοεί το μέγεθος της καταστροφής που προκαλεί ένας πόλεμος, πλάθοντας όνειρα για μια καλύτερη ζωή. “Όταν μεγαλώσω”, έλεγε, “θα γίνω στρατιωτικός και θα πολεμήσω τους κακούς που θέλουν πόλεμο”. Αθώα παιδικά όνειρα.
Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια του μικρού μας μαθητή στο μικρό χωριό. Ήταν δε καλός μαθητής που τελείωσε το δημοτικό με άριστα δέκα και με κοσμιοτάτη διαγωγή. Η οικονομική όμως κατάσταση της οικογένειάς του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει τις σπουδές του, και τα όνειρα που έπλεκε για το μέλλον του έβλεπε ξεκάθαρα ότι απείχαν πάρα πολύ από την πραγματικότητα. Έβλεπε ότι δεν ήταν δυνατό να συνεχίσει τις σπουδές του. Προτεραιότητα για την οικογένειά του ήταν η αποκατάσταση της αδελφής του. Έπρεπε να εξοικονομήσουν λεφτά κάνοντάς της μια πολύ καλή προίκα. Δίχως προίκα, ο καλός και πλούσιος γαμπρός δεν θα χτυπούσε ποτέ την πόρτα της φτωχής του οικογένειας και αυτό έκαναν. Παραμέρισαν ή μάλλον δεν έλαβαν καθόλου υπόψιν τους τα όνειρα του μικρού αδελφού και εκπλήρωσαν το όνειρο της αδελφής. Ο πλούσιος γαμπρός πολύ σύντομα χτύπησε την πόρτα της οικογένειας και όλοι στην οικογένεια ήταν πλέον ευχαριστημένοι.
Κανένας όμως δεν ρώτησε τον μικρό αδελφό αν εκείνος ήτανε ευχαριστημένος με το επάγγελμα που του επέλεξαν να ακολουθήσει από τη μέρα που τελείωσε το δημοτικό. Ο βοσκός εκείνη την εποχή που είχε δικό του κοπάδι, πάνω από πενήντα πρόβατα ή γίδια τον θεωρούσαν αρκετά ευκατάστατο. Το επάγγελμα λοιπόν του βοσκού εξασκούσε ο μικρός μας ήρωας. Αυτό του πρόσταξαν να ακολουθήσει και αδιαμαρτύρητος το ακολούθησε. Άλλωστε τι μπορούσε να κάνει ένα μικρό και αμούστακο ακόμα παιδί. Δεν έπαψε όμως να πλάθει ποτέ όνειρα για μια καλύτερη ζωή.
Τώρα έλεγε ότι θα φτιάξει μεγάλο κοπάδι και όλοι θα τον ζηλεύουν γι αυτό. Άλλωστε με τα προϊόντα το γάλα, τα μαλλιά των ζώων και με την αναπαραγωγή μπορούσε να αποκτήσει μεγάλη περιουσία και θα γινότανε και αυτός έλεγε, ένας πλούσιος νοικοκύρης στο χωριό. Ώμως μήτε και αυτό το όνειρο του το εκπλήρωσε ποτέ, για τον απλό λόγο ότι τα έσοδα από τα αγαθά του κοπαδιού του, άλλα καταναλωνόταν για την συντήρηση της οικογένειας και άλλα για να σπουδάσουν τα άλλα δύο αγόρια της οικογένειάς του, τα μεγαλύτερα απ’ αυτόν. Τέλος, ήταν στη μέση και η εκπλήρωση του χρέους προς την πατρίδα. Έπρεπε να υπηρετήσει και κείνος την πατρίδα, όπως όλα τα ελληνόπουλα. Ήταν ένας λόγος και αυτός που στάθηκε εμπόδιο στα όνειρά του.
Στη συνέχεια όταν επέστρεψε από το στρατό στο χωριό του και πάνω που άρχιζε να πλάθει άλλα όνειρα για τη ζωή του, η μοίρα για μια ακόμα φορά τον χτύπησε σκληρά. Ο πατέρας του πέθανε. Πριν φύγει όμως για το αιώνιο ταξίδι μάλλον αισθανόμενος ότι λίγες ήταν οι μέρες του και άρρωστος όπως ήταν, τον κάλεσε μια μέρα και του είπε: “την περιουσία της οικογένειας την έχω μοιράσει δίκαια, παιδί μου. Αισθάνομαι όμως ότι θα φύγω από τη ζωή πολύ σύντομα. Και γι’ αυτό σου το λέω. Για να μην μαλώσετε ως αδέλφια του είπε. Έχω κάνει τη διαθήκη μου και όταν φύγω από τη ζωή να την ανοίξετε και να κάνετε ακριβώς εκείνα που γράφω μέσα”. Όταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας κι ανοίξανε τη διαθήκη είδαν ότι το πατρικό σπίτι τους το είχε γράψει σε όλους τους αδελφούς. Όλοι μπορούσαν να μένουν σε κείνο, κανενός δεν ήταν δικό του. Αποτέλεσμα, της όλης αυτής κατάστασης ήταν το άδικο και η άδικη διαχείριση της μητέρας. Ως κύρια ιδιοκτήτρια του σπιτιού το μοίρασε πριν φύγει από τη ζωή και κείνη στα τρία αγόρια, κάτι που οι άλλοι αδελφοί το εκμεταλλεύτηκαν όπως συνήθως γίνεται σε πάρα πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Νόμιμα, όμως άδικα, ήθελαν να το πουλήσουν, μια και δεν τους χρησίμευε σε τίποτα, γιατί εκείνοι είχαν σπουδάσει και είχαν τη δουλειά τους και τα δικά τους σπίτια.
Κι έτσι έγινε. Μη μπορώντας ο ήρωας μας ν’ αποζημιώσει χρηματικά το μερίδιο των άλλων αδελφών το πούλησε σε κείνους που είχαν χρήματα και απόμεινε ο άτυχος τώρα και δίχως στέγη. Αγανακτισμένος από την αδικία περισσότερο της μητέρας του και των αδελφών του, έφυγε από το χωριό του. Ξενιτεύτηκε σε μια ξένη χώρα. Εκεί δούλεψε πολύ σκληρά, απόκτησε περιουσία, έκανε και μια καλή οικογένεια. Στο χωριό του πήγαινε κάπου – κάπου μα ποτέ δεν έμενε στο πατρικό του σπίτι. Ώσπου την τελευταία φορά που πήγε το είδε γκρεμισμένο και κείνο και έκλαψε πικρά λέγοντας τα πιο κάτω λόγια: “δυστυχώς έτσι είναι ο κόσμος μας. Πολλές φορές οι γονείς είναι η αιτία που χωρίζουν κι εχθρεύονται τ’ αδέλφια, αλλά και τα υλικά αγαθά χωρίζουν αδελφούς και μάλιστα με το χειρότερο τρόπο”. Τέλος, απόμαχος πλέον, συναντιόμασταν, γιατί ο ήρωας ήταν φίλος μου, κάπου – κάπου και τα λέγαμε, ώσπου μια μέρα δεν τον βρήκα στο αγαπημένο μας καφενείο. Πέταξε και εκείνος για το άγνωστο που μια μέρα όλοι θα πετάξουμε, πικραμένος για τη συμπεριφορά των αδελφών του και την άδικη μεταχείριση των γονιών του.
Για το τέλος της σημερινής μου πονεμένης ιστορίας άφησα να σας γράψω αγαπητοί μου, το τελευταίο όνειρο που επιθυμούσε ο εκλιπών φίλος μου. Ένα όνειρο που και κείνο δεν έγινε ποτέ αληθινό. Μου έλεγε, και όταν το λέω βουρκώνουν τα γέρικα πλέον μάτια μου, “θέλω” μου έλεγε “να με σκεπάσει το χώμα του χωριού μου αγαπητέ μου φίλε”, και τα μάτια του δάκρυζαν. Δυστυχώς και αυτό το όνειρο του, δεν βγήκε ποτέ αληθινό, αγαπητοί μου αναγνώστες.
*συγγραφέας – ποιητής
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων λογοτεχνών
και μέλος της λογοτεχνικής παρέας Χανίων
