Με το τελευταίο δημοσίευμα των γονιών για την Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του Νοσοκομείου Χανίων, έρχονται ξανά στην επιφάνεια τα προβλήματα των τραγικών ελλείψεων σε προσωπικό, που έχει το Νοσοκομείο μας.
Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την υλοποίηση της κυβερνητικής πολιτικής της ΕΕ των μνημονίων, των ιδιωτικοποιήσεων των απογευματινών ιατρείων και τώρα και των χειρουργείων.
Η Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών του Νοσοκομείου Χανίων μοιάζει σαν το γεφύρι της Άρτας, το πρωί έχουμε μονάδα ενώ το βράδυ έχουμε ενδιάμεσης φροντίδας. Πόσοι ακόμη γονείς και πόσα παιδιά πρέπει να κινδυνεύσουν ώστε να γίνει κατανοητό, το αυτονόητο, ότι η υγεία δεν είναι εμπόρευμα.
Η μη λειτουργία σήμερα της μονάδας εντατικής θεραπείας νεογνών του Γενικού νοσοκομείου Χανίων, παρά την ύπαρξη τριών σύγχρονων θερμοκυτίδων, έρχεται να αναδείξει ακόμα μία φορά, οτι οι προτεραιότητες της κυβέρνησης που υπαγορεύονται από τους κεντρικούς άξονες, που θέτει η ίδια η ΕΕ, καμία σχέση δεν μπορούν να έχουν με τις καθημερινές αγωνίες και αγώνες για επιβίωση του λαού.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα ήδη από το 2011, όπου με ερώτηση τότε του ΚΚΕ στη βουλή ζητούσε άμεσα μέτρα για την επαναλειτουργία της μονάδας, αποτελεί μία ακόμη περίπτωση που επιβεβαιώνει τις αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του λαού μας, λόγω της υποχρηματοδότησης και της υποβάθμισης της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων, προκειμένου αφενός να προχωρήσει η εμπορευματοποίηση στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και αφετέρου να δοθεί πεδίο δράσης, για να κερδοφορήσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που δραστηριοποιούνται στο χώρο της υγείας. Η κατάσταση αυτή θα γίνει ακόμη χειρότερη με την ακόμη μεγαλύτερη μείωση των κονδυλίων, που διατίθενται για την κάλυψη των αναγκών των νοσοκομείων. Έτσι φορτώνουν με δυσβάσταχτο κόστος για υπηρεσίες υγείας τόσο τη λαϊκή οικογένεια όσο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Όλη αυτή η πολιτική δεν είναι τυχαία, αλλά είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ που εφάρμοσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η σημερινή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά και όποια άλλη πολιτική δύναμη που διεκδικεί την κυβέρνηση στα πλαίσια διαχείρισης του καπιταλισμού.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα και η πρωτοβουλία που πάρθηκε από τους γονείς, αναδεικνύει , ότι η υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν υγείας δεν είναι υπόθεση μόνο των εργαζομένων στις δομές υγείας, αλλά ολόκληρου του λαού. Χτίζοντας πραγματικά μία πλατιά λαϊκή συμμαχία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες να μπουν μπροστά και να διεκδικήσουν, να στελεχωθούν άμεσα οι μονάδες, που υπολειτουργούν καθώς και αυτές που έχουν καταργηθεί, να οργανώσουν την αντίστασή τους και να τους χαλάσουν τα σχέδια. Σε αυτά τα πλαίσια να ανοίξουν την προοπτική για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, αυτόν της εργατικής-λαϊκής εξουσίας, για μία πραγματικά δημόσια και δωρεάν υγεία.
